Wim Brinkman, in de voetsporen van Eliud Kipchogo

Op de Prater Hauptallee in Wenen

Het is al weer bijna 10 dagen geleden dat Eliud Kipchoge in Wenen in het Praterpark een geweldig wereldrecord liep op de marathon van 1.59.40 uur. Enkele maanden geleden hadden mijn vrouw Jeanet en ik  besloten om in oktober een lang weekend naar Wenen te gaan, dit stond namelijk nog op onze lijst van Stedentrips. In die periode wist ik nog niet dat rond die zelfde periode in Wenen Kipchoge een poging zou gaan doen om onder de 2 uur te lopen op de marathon. Van Tim te Brake, die werkzaam is bij Global sports, het management bureau van onder andere Kipchoge, hoorde ik dat de poging om het wereldrecord te lopen in bijna de zelfde periode zou plaats vinden. Men had namelijk bijna een week gereserveerd, om bij de juiste omstandigheden te gaan lopen. 

Stiekem hoopte ik dat het weer in het begin van de week minder zou zijn, zodat de poging zou plaats vinden, als wij ook in Wenen waren. Maar het mocht niet zo zijn, want op zaterdagmorgen 12 oktober werd door Kipchoge een geweldig nieuw wereldrecord gelopen op de marathon. Ik heb dit wereldrecord op tv gevolgd en was diep onder de indruk, maar ook vast besloten dat ik een week later op die zelfde plek ook wilde gaan hardlopen. Dus toen wij op donderdagmorgen richting Wenen gingen, was het eerst wat ik had ingepakt, mijn AVA shirt en hardloop schoenen. Jeanet, die wel iets van mijn plan wist, zag ik dan ook al wat bedenkelijk kijken. 

De donderdag en vrijdag zijn we als ware toeristen door het schitterende Wenen geweest, o.a de Spaanse rijschool bezocht en veel kastelen, kerken en gebouwen gezien en bewondert en dit met prachtig weer (rond de 20 graden). Op vrijdagmiddag zag ik op Google dat er zondagmiddag om 14 uur een hardloopwedstrijd in het Prater park was. Deze werd georganiseerd door: www.freunde-des-laufsports.at en was een loop voor het goede doel. Het doel was geld in te zamelen om mensen met een handicap ook te kunnen laten sporten. Een wedstrijdlopen is altijd leuker, dan alleen voor je zelf lopen. Het idee, dat ik daar toch al wilde gaan lopen, gekoppeld aan het goede doel, heb ik mij direct ingeschreven voor de 10 kilometer (hoe langer, hoe mooier). 

Op zondagmorgen samen met Jeanet met de metro naar het Prater park, daar aangekomen kwamen wij eerst bij het Ernst Happel Stadion. Het stadion, waar Ajax zijn laatste Europese succes heeft behaald, toen nog onder Louis van Gaal. Alles lag er verlaten bij, tot Jeanet zag dat er een poortje open stond, en natuurlijk ik de verleiding niet kon weerstaan om naar binnen te gaan. Om het veld ligt ook een mooie blauwe atletiekbaan, maar dat durfde ik toch net niet, om er een ronde op te gaan lopen. Na enkele foto's het stadion weer uit en richting de start van de hardloopwedstrijd. Bij het ophalen van het startnummer vond de organisatie het toch wel bijzonder dat er iemand uit Nederland mee ging lopen, maar toen ik de reden vertelde dat ik graag op het parcours wilde lopen waar een week daarvoor Kipchoge zijn wereldrecord had gelopen, kwamen de verhalen los. Volgens mij was iedereen er wel bij geweest en was het een hele bijzondere belevenis geweest. Vooral de bewondering die men had, voor de geweldige snelheid die er was gelopen, maar ook de souplesse en het schijnbare gemak was bijzonder. 

Precies om 14.00 uur was de start, Jeanet stond op een strategische plek zodat ze goed foto's kon maken van deze (voor mij) bijzondere loop. De route was niet bijzonder, maar ik vond het geweldig. Het ging namelijk recht over de Prater Hauptallee tot richting rotonde en weer terug onder viaduct door. Wij hadden nog een klein extra lusje maar verder de hele tijd dezelfde weg, die Kipchoge en zijn hazen ook hadden gelopen. Omdat ik de 10 kilometer liep, mocht ik het rondje twee keer lopen. Op de weg stonden alle kilometer aanduidingen nog in het groen geschreven, tussen de strepen waar de hazen liepen, mooi nieuw asfalt en ik had het idee dat er op verschillende plekken ook sensors in het asfalt zaten. Het laatste stuk stond ook precies op het asfalt: 800-500-200 meter, het moment om te gaan versnellen naar de finish. 

Wat betreft de wedstrijd, de eerst ronde heb ik nog een dame gehaast, die uiteindelijk tweede werd in een eind tijd van 20.28 minuten. Hierna mocht ik nog een rondje en kwam als nummer 7 over de finish in een eindtijd van 42.02 minuten en was hier mee ook nog eerst in mijn leeftijdsklasse. Maar dit was eigenlijk allemaal maar bijzaak, mijn idee en droom, om een goede week later op het zelfde parcours te lopen waar Eliud Kipchoge het ongelooflijke wereldrecord op de marathon heeft gelopen, was mij veel meer waard. Vooral ook als ik dan bedenk dat ik 14 km per uur liep en hij 21 km per uur en dat 42.195 m lang. Diep, diep respect.

PS Op de site van de organisatie staat nog een foto van ons, met het verhaal dat wij speciaal uit Nederland er waren.

Wim Brinkman, met veel dank aan Jeanet (ook voor de foto's)