Bezinning.....

Theo Stronks, terug in het wedstrijdcircuit

Op het moment van schrijven is het een week geleden dat ik op spectaculaire wijze een wedstrijd verloren heb. Dit keer was Sabine Ikink degene die het grootste gedeelte van de wedstrijd voor me gelopen heeft. Dan gun je haar uiteindelijk ook wel de overwinning. De tranen zijn inmiddels weer opgedroogd en ben weer tot mezelf gekomen. Aan het prachtige verhaal van Sabine, waar zelfs ‘mister’ columnist Erwin nog een puntje aan kan zuigen. Het is ook niet mijn bedoeling om dit te evenaren.

Verder is het de dag (zaterdag) dat mijn vriend en trainingsmaatje Ronald Pastoors 3 jaar geleden overleden is. Er zijn nog veel momenten dat ik daar aan denk. Aan het begin van de middag aan een trainingsloop, waarvan ik niet precies wist hoe lang die zou duren. Al vaker ben ik tot de conclusie gekomen dat hardlopen een inspiratiebron is om je gedachten de vrije loop te laten.

Terugdenkend aan begin maart dat ik na het zoveelste blessureleed weer voorzichtig begon met wat kilometers maken. Met een select groepje AVA’70 leden die in voorbereiding waren op de triatlon van Bredevoort hebben ze mij gestimuleerd en gemotiveerd. In de loop van het jaar verschillende wedstrijden gelopen, waarbij uitlopen het belangrijkste doel was en eigenlijk nog steeds is.

Onwillekeurig komen dan de vragen over het al dan niet mee doen aan de marathon van Rotterdam. Lichtelijk onder druk gezet door Geert begon ik er steeds meer over na te denken. Het zou toch mooi zijn om nog 1 keer de stoute schoenen aan te trekken. Na goedkeuring van het thuisfront (zeer belangrijk) heb ik me ingeschreven voor mijn 13^e! marathon van Rotterdam.

Niet dat ik gelijk groen licht verwachte, maar er moest nog wel een overleg plaatsvinden met de orthopeed die mij 8 jaar geleden heeft voorzien van een kunstheup. Hij vergeleek me met toptennisser Andy Murray die na z’n operatie weer op een redelijk niveau is terug gekomen. Er is echter 1 verschil; hij verdient er bakken geld mee en ik ben tevreden met wat ik nu verdien of krijg. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik het met beleid zou doen, er zit natuurlijk wel een risico aan. Een kunstheup gaat 15 a 20 jaar mee al naar gelang je hem hebt belast, ik ben me hier terdege van bewust. Voor mij is uitlopen het streven, aan tijden denk ik niet. Ik verheug op de voorbereiding, met een grote groep een doel nastreven. Ik zal zeker niet alle trainingen of wedstrijden volgen, heel blijven is het motto en dat geldt eigenlijk voor iedereen.

Afgelopen week is het woord BOOMER gekozen tot woord van het jaar, iets wat mij aan het denken heeft gezet. Niet alles wat nu verkondigt wordt is heilig, terugvallen op dat wat toen in was moet je niet zomaar overboord gooien. Zo de training van 1 ½ uur zit er op, genoeg tijd gehad om na te denken.

Wens iedereen fijne feestdagen en een gezond en sportief 2020 toe.

Theo Stronks