 | ||
| Gerjo, Theo, Geert en Wim
Bij het lezen van deze kop
verwacht je toch minstens één of ander spannend verhaal, maar hoe anders kan
het zijn? Ik neem u mee naar een doodgewone vrijdagmiddag rond een uur of één.
Huize Geert Wevers: Geert zit
aan de hoge tafel de krant voor zich, maar het lezen wil niet lukken omdat zijn ogen steeds dicht vallen. Ina vraagt hem nog wel wat maar Geert hoort niets.
Huize Gerjo Wevers: De heer
des huizes heeft zijn vrouw Henrika naar de plaatselijke supermarkt gestuurd om
boodschappen te halen, zodat hij zelf heerlijk languit op de bank kan
vertoeven.
Huize Theo Stronks: Hier is
het al niet anders. Adri is s morgens nog even extra voor Theo naar de kapper
geweest, maar Theo heeft al genoeg moeite met zich zelf om hier ook nog
aandacht aan te besteden. En dan komt er die middag ook nog een vracht Japanse
split, verzucht Theo.
Huize Brinkman: Er wordt een
verhaal in elkaar gezet voor de site van Geert.
Hoe heeft dit toch allemaal
kunnen gebeuren? Ongeveer 6 uur eerder, dus rond 6.45 uur heerst er al een
vreemde spanning bij huize Wevers aan de Ahavestraat. Geert en een strak voor
zich uitkijkende Theo zitten aan de hoge tafel. Gerjo en Wim komen er ook bij,
waarbij Wim er direct door Geert op wordt gewezen dat hij stil moet zijn want
Ina slaapt nog (dit is voor ondergetekende niet gemakkelijk). Rond 7.00 uur
kruipen we bij Bram, de zoon van Geert, in de auto om richting zijn werk te gaan in de buurt van Vorden.
Bram werkt nu nog bij Dostal, dat achter café ‘Het wapen van Medler’,
tussen Ruurlo en Vorden zit.
Je zult je afvragen, wat
moeten deze heren daar op dat tijdstip? Geert had zich namelijk bedacht om in
de voorbereiding van de Rotterdam marathon een extra lange duurloop te gaan
maken en wat is er nu mooier om van Medler terug te lopen naar Aalten. Omdat
wij toch wel een bepaald verantwoordelijkheid gevoel hebben tegenover Geert,
hadden wij besloten om hem niet alleen te laten lopen, maar dan ook samen deze
strijd aan te gaan. Gelukkig had Gerjo zijn fiets computer mee genomen en hij
had thuis al vast een mooie route uitgezocht. En zo kan het gebeuren dat op
deze mooie vrijdagmorgen rond 7.45 uur drie gele hesjes en één zwarte ridder
bij een opkomende zon zich richting Aalten begeven, een kleine 30 kilometer
verder op.
De eerste 10 kilometer gingen
zeer voorspoedig, op enkele sanitaire stops na (bij sommige mensen is het hele
bioritme ook van slag zo vroeg in de ochtend). Via de golfbaan ’t Zelle, de
Varsselring en de Veldhoek kwamen we bij het restaurant ‘De Heeren van
Wolfersveen’. Maar op dit vroege tijdstip was er nog weinig te doen, dus wij
ook maar weer door. Gelukkig liepen we op de Aaltenseweg, wat toch al weer erg
vertrouwd aan voelde en de vermoeidheid voor even deed vergeten .
Aangekomen in Halle, werd door
Geert eerst de plaatselijke supermarkt aan gedaan. Gelukkig deed hij op tijd zijn muts af, omdat men anders wel
eens kon denken dat het om een overval zou gaan. Van daar uit gingen de drie
gele hesjes en de zwarte ridder richting huis, even de Radstake en dan ben je
zo thuis, zo sprak men elkaar moed in. Maar zoals altijd viel dat vies tegen.
Een lange weg naar de Radstake, namelijk
de beroemde en beruchte Landstraat, meer dan 5 kilometer recht uit. Wat Theo
halverwege ook terecht deed opmerken:
‘bij ons in Aalten is de Landstraat niet
zooooo lang’. Ja Theo was nog scherp aanwezig.
Aan gekomen bij de Radstake
kwamen de sterke verhalen over lang vervlogen tijden weer naar boven en kwam er
nieuwe spirit in de groep. Maar ja, die Romienendijk is ook een verrekt lange
weg en dan ook nog die klim naar de Watertoren. Maar als kinderen zo blij waren
wij met deze mooie watertoren en het idee: we zijn er bijna. Wat zou de kortste
weg naar de Ahavestraat zijn werd er al overlegt? Maar ja Geert moest en zou 30
kilometer op zijn Garmin hebben, dus er kwam nog een kort lusje bij, want
anders kon hij niet thuis komen zo vertelde hij ons. Natuurlijk gingen wij ook
nu weer mee, want samen uit, samen thuis. Na iets meer dan 3 uur kwam aan deze
mooie tocht een einde en niemand van ons had dan ook spijt dat hij zo veel uren
eerder vroeg was opgestaan voor dit avontuur. En die ene zwarte ridder, diep diep
respect voor deze super prestatie.
Wim Brinkman
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten