Verslag van de 6e Jutberg Trail in Dieren

Een prachtige ervaring rijker en sterker op weg naar Rotterdam!

‘AVA’70 delegatie blijkt modderproof’

 “De Jutbergtrail in Dieren is een prachtige route, die grotendeels gaat over onverharde bospaden door de bossen van de Veluwezoom. Deze trailrun moet je gelopen hebben….!” De organisatie van AV Gelre wist met deze wervende tekst een mooie en bovenal ijzersterke delegatie van AVA`70 uit te dagen om deel te nemen. Het evenement past prima in de voorbereiding op de marathon van Rotterdam, aldus coach Wim Brinkman en daarom stonden er dan ook 12 AVA-janen aan de start. Sommigen hadden al wel wat ervaring op het gebied van trailen en draven door de bossen, anderen beleefden hun vuurdoop en dat levert natuurlijk wel een klein beetje wedstrijdspanning op. Eigenlijk was het betreden van het sportpark al direct een verademing. Talloze vrijwilligers zijn nog druk aan het werk met de voorbereidingen. De soep is in de maak en blikken vol met knakworsten verdwijnen in de pan. De sfeer is uiterst relaxed, maar trailrunners vormen eigenlijk ook wel een apart volkje. Wat ze gemeen hebben is vooral de ontspannen wijze waarop er naar de start wordt toegewerkt. Clubkleding zie je maar weinig en is vervangen door bijzonder fleurige tights en jasjes. De sportschoenen zien er ook anders uit, een enkeling loopt zelfs op blote plarkens en het gros heeft op zijn rug een tasje met proviand. Hier wordt je dan als hardloper in het opvallende AVA-gele wedstrijdshirt toch wel ietske onrustig van. Wat staat ons te wachten, de komende uren?

Om half 11 staat het startschot gepland en dit gebeurt met een bel, die normaliter de laatste ronde aangeeft. Daar wordt je natuurlijk ook al niet zekerder van… de laatste ronde…… Afijn, het peloton zet zich rustig in beweging en dan gebeurt er ook direct iets opvallends. Het gekeuvel zwelt enorm aan en de gezellige babbels houden maar niet op. Waar de Aaltense geelhemden ook opvallend lang bij elkaar blijven, blijkt Frank Roos de eerste dissident, die het hazenpad kiest. Een inhaalrace volgt, maar niemand heeft hem later nog weergezien. In de uitslagenlijst kwam hij aanvankelijk ook niet voor, dus al snel ging het verhaal, dat hij mogelijk wel eens een bochtje of wat afgesneden zou kunnen hebben. Uiteindelijk volgde er toch nog een handgeklokte eindtijd, maar deze heeft naar hij alle waarschijnlijkheid zelf bij de organisatie doorgegeven. Tsja, er zijn er voor minder geroyeerd als lid bij dergelijke valsspelerij, dus het wachten is op de foto`s, die als bewijsmateriaal moeten dienen.

Het parcours onderweg is meer dan prachtig. Het lint runners slingert zich door de bossen en over de paden en wordt daarbij langer en langer. Het is duidelijk ieder voor zich en de praterij is er bij de meesten na een kilometer of wat wel vanaf. Het blijft maar heuvelop en heuvelaf gaan, waarbij de beentjes het inmiddels al aardig te verduren hebben. Bij de 11 kilometer is er hoog bezoek, want een aantal Schotse Hooglanders hebben zich gemeld als toeschouwer en het biedt de dravers even een fijne afwisseling. De eerste drankpost is ook aanstaande en de bekertjes met water en de stukjes banaan vinden gretig aftrek. Dit blijkt ook noodzakelijk, want er volgen een paar hele stevige klimmetjes en met name het geploeter tussen een rij bomen door vragen om oplettendheid. Er zijn immers bovengronds meer wortels te zien dan je lief zijn, tussen de enkels en knieën hebben het bijzonder zwaar bij deze afmatterij. Het einde van het avontuur was nog niet in zicht, want er volgden nog een paar zandduinen en modderbaden, die er door de regen van de afgelopen weken zeker een flink stuk groter op zijn geworden. In sommige gevallen was omlopen geen optie, dus dan er maar voorzichtig door heen. In de slotfase ging het even wat gemakkelijker en toen we nog even door de grootste speeltuin van Dieren mochten huppelen, kwam de finish van de halve marathon daad werkelijk in zicht. 

De AVA`70-delegatie druppelde binnen en iedereen had zo zijn eigen verhaal. Tonny Baten had onderweg zijn flinke voorraad gelletjes naar binnen gewerkt en dit gaf hem in de slotfase vleugels. Het kan dus ook zo maar Red Bull zijn geweest. Wim Brinkman toonde zich een uitstekende coach en had vooral oog voor de prestaties van zijn pupillen en zag dat het goed was. De 4 “Kobusyounsters” maakten hun debuut op de trail en dat verliep meer dan voorspoedig. Maarten ten Barge blijkt naast fietsen ook heel goed te kunnen lopen. Als padvinder kon hij zich natuurlijk ook fijn uitleven in de bossen en wist daar dan ook wel raad mee. Guido Kraayenbrink toont zich een begenadigd talent, waarvan je de indruk krijgt, dat hij vandaag of morgen echt los komt en dan kunnen er nog wel eens hele spannende eindtijden uitrollen. Grote vraag bij de deelnemers aan de Jutbergtrail was bij voorbaat of de knie van Henkjan Wieberdink de aanslagen goed zou verteren. Bij de reguliere trainingen ging het goed, maar dit was natuurlijk wel even ander werk. Met een brede glimlach rende hij richting de finish en de kenners wisten genoeg: dat zit wel snor. Marloes Wensink was de enigste dame in het AVA`70-gezelschap, maar liet wel even zien dat er met haar niet te spotten valt. Na het passeren van de eindstreep blies twee keer een beetje extra lucht uit, gaf vervolgens haar clubgenoten een high-five en rebbelde verder, waar ze voor de start was opgehouden. Wat een klasbak is dat!

Iemand die je de kachel ook niet aanmaakt is Walter Vaags, hoe mooi is dat. De molenmakker liet na afloop weten dat hij toch maar mooi weer een dikke 300 hoogtemeters had gemaakt en was daar zeer content mee. Opvallend genoeg hadden de meesten er wat minder, maar dat zal ongetwijfeld met zijn lengte te maken hebben. “Als ik loop, dan loop ik! ”Nu al legendarische woorden van Geert Wevers, die eerlijk bekende, dat de heuvels af en toe hoger waren dan zijn gestel aan kon. Dat hij de enigste was, die af en toe moest wandelen, daar baalde hij zelf  na afloop gruwelijk van. Zeker toen hij hoorde, dat nestor Theo Stronks de hele halve marathon kon blijven hardlopen. Hij had echter wel totaal andere problemen gekend. Zo was in een modderpoel zijn rechterschoen blijven steken en dat betekende dus, dat hij terug moest en slechts met het nodige geweld zijn slof had weten los te rukken. Gelukkig kwam zijn strikdiploma goed van pas, maar anders was er wel heel zuur een einde gekomen aan zijn trailavontuur. Theo kende echter nog meer malheur, want bij het finishen constateerde hij toch ook foeterend, dat hij een drankflesje in de strijd had verloren. Bijna huilend, verliet hij hoofdschuddend de arena. Een warme douche in een privé-kleedkamer, maakte veel, zo niet alles weer goed en bood hem fijn de gelegenheid om alle ellende van zijn inmiddels ranke lijf te spoelen.    

Nagenietend in het clubhuis van de wedstrijd en lurkend aan een ballenloos tomatensoepje, verscheen ook ineens clubmaat Gijs Oosterholt in het vizier. Iedereen was in de veronderstelling dat de sympathieke krachtpatser een winterslaap hield, maar dat bleek niet helemaal te kloppen. Hij had dit jaar een paar keer wat gerend met de hond, dus niets stond de deelname aan de dikke 30 (!)kilometertrail in de weg. Na een voortvarende start, moest hij in de slotfase toch wel wat gas terug nemen en zelfs af en toe een wel hele trage pas maken. Dat mocht echter de pret niet drukken, aldus de triatleet, die binnenkort zijn rentree zal gaan maken op de baan. Waarvan acte! Ook René Wenting meldde zich in het AVA`70-kamp. In voorbereiding op de halve marathon van Berlijn gebruikte hij de 15 kilometertrail als testmoment en dat was een verstandige keuze, zo gaf hij aan. De talloze zweetparels op zijn voorhoofd gaven aan, dat hij in ieder geval verschrikkelijk zijn best had gedaan.

Met een tas vol mooie ervaring verliet het Aaltense gezelschap het sportcomplex en net voor het vertrek was men toch ineens getuige van een opmerkelijk, noemenswaardig voorval. De meest ervaren loper van het hele spul had gehoord, dat het verschrikkelijk belangrijk is om na een zware hardloopprestatie de motor van goede brandstof te voorzien. Waarschijnlijk heeft Theo de boodschap niet helemaal begrepen, want hij haalde uit zijn auto een blik motorolie, deed de motorkap open en vulde de motor bij met een litertje brandstof. De gezichten van de omstanders, sprak uiteraard boekdelen… De Jutbergtrail in Dieren heeft aangetoond dat het gezelschap van AVA`70 zaterdag ruimschoots bestand was tegen de elementen van de natuur. Een prachtige ervaring rijker en dichter en sterker op weg naar Rotterdam! 

Frank Roos