Column: Erwin’s zin en onzin - deel 220

Andre perst er nog een eindsprintje uit en beëindigd na iets meer dan vier uur zijn avontuur

André Balke voltooit ‘zijn’ marathon!

Gretig pakt hij de bidon aan en zet hem aan zijn mond. Een paar teugen water slurpt hij naar binnen. De helft spuugt hij onmiddellijk weer uit. Hij schudt kenmerkend met zijn hoofd. Voor de zoveelste keer speelt Jerrel het nummer You’ll Never Walk Alone af. Nog twee keer die vervelende beklimming op de Slaadijk. Een kuitenbijter die maar niet lijkt af te vlakken. André is bezig aan een monsterlijk avontuur. Zijn gelaat wordt met het verstrijken van de kilometers grauwer maar die marathon gaat hij volbrengen, dat staat vast. 

Steeds meer supporters krijgen lucht van het spektakel. Een gevaarlijke tendens aangezien de handhavers in de sloot liggen om de anderhalve meter-overtreders op de bon te slingeren. “Ga is uit elkaar, sukkels, stelletje kneuzen!”, snauwt een boze vrouw – die vermoedelijk al twintig jaar in een verstandhuwelijk zit en die door de nieuwe corona-maatregels in een nieuw dieptepunt is beland – naar Jerrel en André. “Wij zijn familie”, roept Jerrel in een poging  om de vleesgeworden verbitterdheid van repliek te dienen. André sjokt onverstoorbaar door.  Geen handhaver of moraalridder die hem van zijn stuk kan brengen

Her en der op het parcours stellen supporters zich op. Ingrid van Zolingen staat na twintig jaar weer op de skeelers. Ze waggelt soms als een pasgeboren hertje met een heupafwijking, maar ze houdt zich staande. Inez Balke kijkt af en toe om en glimlacht stiekem om het gestuntel. André maakt ondertussen ook stuiptrekkingen. De kramp in zijn bovenbenen dwingt hem kortstondig  tot wandelen, dit tot grote hilariteit van zijn jongeste zoon Sem, die inmiddels ook uit zijn nest is. Nog één ronde te gaan. André loopt deze marathon als vervanging van zijn geplande marathon in Rotterdam. Om de kwelling nog wat groter te maken loopt hij negen maal dezelfde ronde. In  de slotronde slaakt hij met enige regelmaat wat pijnkreten uit en mompelt zo nu en dan iets onverstaanbaars. Hij perst er nog een eindsprintje uit en beëindigd na iets meer dan vier uur zijn avontuur, Jerrel en Sem heffen trots de handen in de lucht. Een bewonderenswaardige prestatie van een bewonderenswaardige sportman. Respect.