Verslag van de Paasloop in Kilder 2020

Nog snel even wat eierdoosjes uit de auto gehaald voor het fotomoment en we konden aan de koffie

Het was altijd al een stille wens van mij om de Paasloop in Kilder een keer op eerste paasdag te kunnen lopen, zodat ik op de maandag ongestoord mijn rondje op een meubelboulevard zou kunnen doen. We hadden dit hele weekend geen verplichtingen dus het kon. Anita reed en ik spoorde haar aan zich aan de limiet te houden zodat we op tijd konden starten. Om iets voor elf hadden we lang genoeg gewacht voor het dichte hek van voetbalclub SV Kilder en vertrokken we voor onze ronde. Omdat ik er van uitging dat route slecht zou zijn aangegeven, had ik even op uitslagen.nl gekeken welke bekenden vorig jaar meededen. Ik vond zelfs een winnaar, Raymond Vleghert, die ik ook volg op Strava, Dus printte ik me zijn route in het hoofd. In combinatie met mijn eigen historie moesten we een heel eind komen.

Normaal loop je voor een wedstrijd in, doe je oefeningen en maak je je nerveus. Dat deel sloegen we over. We begonnen door een druk op de knop van ons sporthorloge, nagestaard door een drietal spelende kinderen die de ruimte hadden op de bijna lege parkeerplaats van sportpark “de Tol”. Omdat we al hadden gezien dat het betonnen fietspad richting het bos druk was met fietsers, wandelaars en wielrenners, kozen we voor de berm van de weg. We startten voor mijn doen voortvarend, maar dat gevoel werd wellicht ook ingegeven dat ik geen wind voelde. En zeker geen wedstrijddruk, iets waarin ik altijd erg goed ben geweest om dat gevoel bij mezelf op te roepen, het liefst door zo veel mogelijk voorin starten en zo lang mogelijk snellere lopers in de weg te lopen om toch maar even dat gevoel te hebben dat je vooraan kunt meedoen.

Ik herinner me van een eerdere editie dat ik was gestart op mijn Nike Lunaracers en in het natte gras en de modderige ondergrond moeite kreeg met de afzet. Hoewel de route nu kurkdroog was, had ik toch gekozen voor m’n nieuwe rode Salomontrailschoenen, een beetje ingegeven omdat Anita haar nieuwe Merrells in een maat groter over de post had ontvangen en die graag onverhard wilde uitproberen. Gelukkig was het op sommige stukken mul genoeg om mijn keuze te kunnen rechtvaardigen. Het was rustig onderweg, zeker nadat we de harde weg hadden verlaten en over de grindweg richting de bosrand liepen. Daar stonden best wel een aantal auto’s geparkeerd, maar dat vertaalde zich niet in veel wandelaars of andere bosgasten. En degenen die er al liepen om hun hond uit te laten, toonden net als wij mensenschuw gedrag en doken de bosjes in als we langskwamen en stof deden opwaaien.

Het eerste stuk van de route klopte als een bus en we kwamen precies op de goede plek het bos uit, langs het kantoor van Natuurmonumenten, waar dezelfde vrouw die we eerder deze week op afstand al hartelijk hadden gegroet, nog steeds de voortuin wiedde. Net voor het asfalt van de Beukenlaan sloegen we linksaf, een smal pad langs de akker, waarvan iedereen die hier vaker heeft gelopen weet dat de vlakke aanloop de voorbode is van veel klimwerk, heel veel klimwerk en wat je ook weet is, als het aan het einde van het eerste pad linksaf gaat, dat het weliswaar even iets vlakker wordt, maar alleen omdat het daarna nog één keer lekker omhoog zal gaan. 

Winstpunt te opzichte van de laatste keer dat ik deze klim in een wedstrijd tegenkwam is dat ik nu het laatste stuk niet hoefde te wandelen. Als beloning gunde ik mezelf bovenaan even rust, ook omdat uit tegengestelde richting een wandelaar omhoog kwam, die we graag de ruimte gaven. Met de wetenschap dat we het ergste achter de rug hadden daalden we lekker ontspannen de volgende kilometers in. Nog één keer dat kleine rotte mulle paardenpad, wat lichte klimmetjes en één afslag te vroeg naar links en we kwamen weer bij het punt waar we een half uur eerder het bos inliepen. Daar stonden wat mountainbikers stoom en snot af te blazen, wat steeds smeriger lijkt, terwijl ik dit vroeger heel gewoon vond. 

Kennelijk hadden we nog energie over want we konden nog versnellen en het laatste stuk langs de grote weg had ik best wel het gevoel dat ik hard liep. Linksaf, richting parkeerplaats en gesloten hek kon ik er zelfs nog een sprintje uitpersen. Heerlijk. De Paasloop in Kilder zat er op. Nog snel even wat eierdoosjes uit de auto gehaald voor het fotomoment en we konden aan de koffie. Die smaakte, samen met de chocolade paaseitjes van Anita, extra lekker. Morgen, naar de Meubelboulevard, dat wordt vast een heel ander verhaal.

Henk Bruggeman