 |
| Henrie Drenthel |
Bij de Game of Stones ging het
er dit jaar om zoveel mogelijk Rittersteine te ‘verzamelen’ in 24 uur (van
11:00 zaterdagochtend tot 11:00 zondagochtend). Vanuit de startlocatie moest je
minimaal 5 stenen verzamelen, daarna mocht je eventueel eenmaal verplaatsen
naar een nieuwe locatie om daar verder te gaan. Met de GPStracker werd op een
speciale website automatisch bijgehouden bij welke stenen je was geweest.
Simpele regels dus eigenlijk, met heel veel ruimte voor eigen invulling. Van
tevoren hadden we dan ook een flink aantal routes uitgewerkt met veel stenen,
verspreid over de hele Pfalz. Die routes en ook de locaties van de Rittersteine
waren al ingeladen op onze GPS handhelds. Nu was het hopen op een gunstige
startlocatie. Aangezien we in het laatste weekend startten wisten we dat we
meer dan 39 stenen zouden moeten verzamelen, liefst een aantal extra omdat er
ook nog een team zou starten.
Met Ramberg hadden we het
aardig getroffen, slechts een paar kilometer verwijderd van één van de routes
die we hadden voorbereid. Het plan was om deze route zo ver mogelijk te volgen
en dan ergens af te korten om net voor het donker weer bij de auto te zijn.
Aangezien het midzomer was konden we een flinke afstand halen voor het donker.
Dan zouden we naar de meest optimale route rijden, een paar uur slapen in de
auto en dan bij het eerste licht weer beginnen met de tweede ronde.
Op het kleine parkeerplaatsje
net buiten het dorpje pakten we onze rugzakken in met wat we nodig dachten te
hebben qua eten en drinken. Dat woog nog best veel, maar we verwachtten maar
enkele plekken waar we wat konden kopen. We laadden de juiste route in de GPS
handheld en een papieren kaart ter ondersteuning. Onze enige tegenstander die
dag kwam toevallig ook aan op dezelfde parkeerplaats, maar die zouden we de
hele dag niet meer zien. Iets na elven drukten we onze horloges aan en waren we
gestart.
Het begon meteen al goed met
een lange steile klim vanuit Ramberg naar de eerste steen, bovenop de berg. In
een straf wandeltempo ging het bergop. De eerste steen was makkelijk te vinden
en met wat improviseren kwamen we al vrij snel aan op de route die we van
tevoren bedacht hadden. Een mooie cluster van stenen die verwezen naar
militaire schansen uit de Erster Koalitionskrieg (1792-1797) lag hier dicht bij
elkaar. Een goed begin is het halve werk, vol goede moed gingen we dan ook
verder in onze ultra modus. Bergop hiken en naar beneden in een ontspannen
dribbel. Vlak was het nergens.
Het weer was prima, zo’n 20-25
graden, maar in de schaduw van het bos was het prima te doen. De ene steen na
de andere werd gevonden en we vermaakten ons prima. De organisator Michael had
nog gevraagd of ik wat mooie panorama’s op de foto kon zetten voor zijn
website, maar het Pfälzerwald zat goed in het blad. Echt mooie uitzichten over
het dal hadden we daarom eigenlijk nergens, hoewel de toppen toch ruim boven de
600 meter lagen. Opvallend was ook dat het bos hier veel meer uit loofbos
bestond, waarschijnlijk omdat het toch wat zuidelijker ligt. De grote hoeveelheden
dode naaldbomen door de letterzetter kever in Nederland zagen we hier dan ook
niet. Wandelaars eigenlijk ook maar heel weinig, alleen in de buurt van
parkeerplaatsen zagen we enkele mensen.
Halverwege de middag kwamen we
aan bij een Berghütte. Het meegebrachte gezichtsmasker was noodzakelijk om op
het terras te mogen komen en een grote Kaffee und Kuchen te bestellen. Dat
smaakte prima natuurlijk en we namen er rustig de tijd voor. Met de kaart op
tafel werd het vervolg van de route doorgenomen. We moesten ergens onze route
afsnijden om niet in het donker te komen lopen aangezien we onze koplampen in
de auto achtergelaten hadden om gewicht te besparen. Maar dat mocht ook weer
niet teveel stenen kosten. Nadat we de strategie bepaald hadden ging het weer verder.
We hadden een mooi ritme te
pakken waarin we al hikend/hardlopend de kilometers onder onze voeten
wegtikten. Doordat je steeds alleen maar bezig was om van steen naar steen te
komen maakten de kilometers, of de snelheid eigenlijk helemaal niets uit. We
waren gewoon lekker bezig met onze favoriete hobby, heerlijk. Zo af en toe
namen we een momentje om weer even naar het grote geheel op de kaart te kijken
en even te evalueren waar we zaten en wat we nog moesten en dan ging het weer
verder.
Toch bleek onze strategie wel
doeltreffend, maar niet altijd de beste te zijn. Zo hadden we bedacht om een
stuk van de route af te snijden. Op de kaart leek dat in eerste instantie vrij
simpel, maar in de praktijk bleek er een berg in de weg te zitten. De enige paden
die er waren zigzagden over de berg omhoog en omlaag. Daarmee werd de afstand
ruim verdubbeld en bleef er van het afsnijden eigenlijk niet eens heel veel
meer over. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, hierdoor kwamen we wel in het
begin van de avond langs een bergrestaurantje midden in het bos. Een prima plek
voor een grote cola en een heerlijke Flammkuchen op het terras in het zonnetje.
Met het buikje vol vertrokken
we voor het laatste stuk van de dag. Nog een paar uur lopen met stevige klimmen
en wat bushwacken om goed verstopte stenen in het bos te achterhalen. Inmiddels
begonnen de benen toch wel wat te protesteren. Gelukkig mochten we de laatste
twee kilometer naar de auto afdalen. Hoewel, 250 meter afdalen in twee
kilometer is zeker niet lekker comfortabel uitlopen als je al zo’n 50 km
gelopen hebt. Tussenstand: 30 stenen in ruim 51 km met 1655 hoogtemeters.
Bij de auto trokken we snel
droge spullen aan en aten we even wat. Het begon al snel donker te worden. Tijd
om te vertrekken naar de parkeerplaats waar we wilden overnachten en de
volgende ochtend vroeg weer op pad wilden gaan. Toch nog een uurtje rijden over
de slingerweggetjes door de Pfalz. Inmiddels was het helemaal donker. De
parkeerplaats was leeg op een gedumpte caravan na. We aten en dronken nog wat
en probeerden daarna zoveel mogelijk rust te pakken. Echt diep slapen mag je
het niet noemen op een naar achteren geklapte stoel.
’s Morgens half vijf was ik al
wakker gemaakt door de vogels. Henrie sliep nog maar die werd al snel wakker
door mijn gerommel met eten en drinken. Om iets na zessen waren we alweer op
pad. Het was lekker fris, de zon kwam net boven de heuvels en scheen prachtig
door het bladerdek. Een geweldige start van de dag, afgezien van het feit dat
we met een stel stijve pootjes meteen weer steil de heuvel op moesten.
De ronde die we gingen doen
was eigenlijk niet zo lang, eigenlijk was het één lus van een achtje dat we
gepland hadden. Maar er zaten maar liefst 16 stenen in op 18 km lopen, een
goudmijntje qua stenen dus. De heuvels waren wel wat steiler dan de dag er
voor, maar het kan ook zijn dat het zo voelde…
Bij de start op de vroege
zondagmorgen voelden we ons eigenlijk relatief goed. De rust had ons goed
gedaan en wel liepen vol vertrouwen in een lekker tempo door. Maar na een
uurtje of twee was dat gevoel al weer weg. Je kon merken dat we al weer uit de
reserve tank aan het putten waren en de pootjes begonnen steeds meer te
protesteren. Maar doordat we steeds weer een steen konden scoren bleef het nog
steeds leuk. Ook het idee dat we na hooguit uurtje of vier lopen al weer klaar
zouden zijn was best een goede motivator om door te lopen. Zo’n goede motivator
dat we met 3:16 uur al weer bij de auto stonden. 16 Stenen in 19 km met 529
hoogtemeters, best aardig voor de zondagmorgen.
Na even opfrissen op de
parkeerplaats reden we eerst naar de dichtstbijzijnde mogelijkheid om een
Kaffee und Kuchen ontbijt te scoren. Op de Games of Stones website zagen we dat
de enige tegenstander die nog liep in het uurtje dat nog restte ons nooit in
zou kunnen halen. De virtuele lauwerkrans en eeuwige roem was dus voor ons!
Team Achterhoek rules!
 |
| Andre Bleumink |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten