Verslag van de 13e Pinksterloop op de Haart

Het 'Corona' tiental is er klaar voor!

De 13^e editie van de jaarlijkse Pinksterloop, was er van tevoren al eentje met de status “bijzonder en uniek.” Natuurlijk, vanwege het corona-gebeuren mocht de selectie maar bestaan uit 10 personen, maar het feit dat er zich 10 heren meldden met een gemiddelde leeftijd van 55 jaar en 267 dagen… tsja, dat verzin je niet. Kapitein en organisator Geert Wevers besloot niets aan het toeval over te laten en liep de route maar liefst 3 keer in 5 dagen tijd. Collega dravers voor het lapje houden is zijn aard niet en bovendien controleerde hij elk stukje van het traject op de 1,5 meter-regel. Toen dit groen licht opleverde, werd de uitnodiging pas definitief. Een ijzersterk tiental stond om even voor tienen klaar bij de Haartse universiteit `t Mollenveld voor een uurloop door misschien wel het mooiste gebied van Nederland. Direct bleek al weer, dat Wevers de zaakjes meer dan voortreffelijk voor elkaar had. Uit zijn strakke outfit haalde hij een minutieus klein cameraatje met een zelfontspanner. De groepsfoto kon gemaakt worden en na de installatie mocht er gewoon 10 tellen gelachen worden. Het moeten zeker prachtige plaatjes zijn geworden. 

Nestor Theo Stronks had speciaal voor deze gelegenheid een nieuw hempje uit de kast gehaald en het werkelijk oogverblindende stukje roze textiel tekende zijn goddelijke lijf prachtig af. Uiteraard werd hem de mogelijkheid gegund om in de kern van het Aaltense buurtschap de koppositie te nemen en enkele meters voor de rest uit te lopen. Roy Ebbers vond het allemaal wel best. De sympathieke Doetinchemmer had zich met een fikse vergoeding weten in te kopen bij de organisatie en uiteraard lukte dit. Om nog extra gul uit de hoek te komen, wilde hij de club Pinksterlopers bedanken met  een potje cannabisbier, genaamd “de Groene Buizerd,” een fris en fruitig sapje. Een lekkermaker, die het echter niet haalde, omdat de lancering van het gerstenat pas om 13.00 uur zou zijn. Misschien maar beter ook, want bij collega Frank Roos had hij sowieso geen punten gescoord met deze geste. De gespierde panlat heeft immers de schurft aan roofvogels en de buizerd is al helemaal uit den boze. Frankyboy heeft al enkele traumatische ervaringen opgedaan in het verleden en bij elke vogel die de vleugels uitstrekt, of het nu een kraai of een houtduif is, springt hij direct in de dichtstbijzijnde greppel van angst en laat veelal alles lopen. 

Nadat een prachtig ouderpaar olifanten met 3 jongen gepasseerd te hebben, zet de club langzaam in richting het echte werkterrein, namelijk 6 kilometer stofpaden. Het ideale terrein voor zandloper Henkie, die uitvoerig begon te vertellen over zijn jeugd, die zich veelal in het Woold heeft afgespeeld. Zakken vol hormonen heeft de charmeur van weleer hier achtergelaten, met name de Wipstegge, was zijn favoriete werkgebied. De zandbende bleek ook Dirk-Jan Robbe geheel op het stoere lijf geschreven. De lichtvoetige atleet uit Grolle nam de smalle singletracks met opvallend gemak en het tekent de grootse vorm van de sportieve kolos. In het kielzog volgde Wim Brinkman en deze verloor zijn maatje geen moment uit het oog. Brinkman heeft de afgelopen periode vaak ervaren, dat de buitenwacht eigenlijk een bloedhekel heeft aan hardlopers. Daarom heeft hij toenadering gezocht bij Robbe, die sindsdien als een soort van speelkameraad, annex bodyguard fungeert. 

We hebben hem enige tijd moeten missen, maar inmiddels gaat hij weer als een trein, Dick Hilbelink. Intimi mogen “hipse” zeggen en dat waren deze pinksterloop zomaar uit het niets alle deelnemers. Mooi is dat, die snelle vriendschap echter wel netjes op 1.5 meter afstand. Het ontbreekt de Arriva-conducteur nog een beetje aan zelfvertrouwen en dan is een dag als deze een ideale mogelijkheid om een beetje bij te tanken. De groene rakker schijnt nogal een nathals te zijn en maakte zich vooraf al wel een beetje zorgen of dit geen problemen op zou gaan leveren. Voor de zekerheid liet Dicky zich zaterdagavond helemaal vollopen, zodat zijn lichaam in ieder geval voldoende vocht had gekregen om uitdroging te voorkomen. Slimme en fijne jongen om erbij te hebben, die Hilbelink. 

Dit geldt eigenlijk ook wel voor vriend Berkelder, die echter liever wat meer op de voorgrond treedt. Hij praat zich werkelijk altijd hees, om iedereen maar van voldoende informatie te voorzien. Veelal gaat het dan over zijn favoriete clubje uit Amsterdam, waar hij een graag geziene gast is. Het mooie van Robbie is, dat hij elke run nog wel effen test, hoe het is gesteld met zijn marktwaarde. Toen er op een gegeven moment keurig rechts van de weg werd gelopen en een lieftallig meisje van een jaar of 17 met een opwaaiend zomerjurkje aan en een modieus zonnebrilletje op passeerde, voelde je gewoon zijn testosteron-spiegel stijgen en stak hij zomaar de weg over. Het onschuldige deerntje schrok zich het leplazarus en schakelde gelijk een versnelling of 3 hoger. 

In de buik van het peloton liep ook Andre Bruil zijn metertjes mee. Opvallend was het feit dat hij de hele tijd het melodietje “op een mooie Pinksterdag” aan het neuriën was. Best een vrolijk deuntje natuurlijk, dat liedje van Annie MG met de fijne compositie van Harry Bannink, maar na een kilometer of 8,9 ben je er ook wel een beetje vreselijk klaar mee. Net op het moment dat er de eerste vormen van lichte irritatie dreigden te ontstaan, koos de slungelige Bruil het hazenpad en ging rechtdoor waar de pijl linksaf aan gaf. Ook Robbe volgde, zonder reden van opgaaf. Bleek dat het koppel het verrekte om iets door de hoeven te gaan, om te bukken voor enkele laaghangende takjes. De verbouwereerde achterblijvers besloten in een split second om er geen ruchtbaarheid aan te geven en zo werd een rel in de kiem gesmoord. 

Heugelijk was uiteraard het bericht dat een kilometer voor de finish volgde. De hele groep, niemand uitgezonderd, was uitgenodigd voor een kop koffie en een broodje, bij huize Stronks. Nadat het gejuich over deze smakelijke aanbieding was gaan liggen, werd het tempo ineens zomaar opgevoerd en volgde een geweldige eindsprint met een gevecht op leven en dood. Hoe raar kan het soms lopen. De regel van de 12-uuropening van het terras bij Adri en Theo werd met een halfuurtje vervroegd en in een mum van tijd stroomde de zonnige plaza vol met sportievelingen. Het uitzicht was eigenlijk niet- Nederlands, want een glooiende rotstuin van lava-gesteente, volgepakt met zeker 489 verschillende plantjes, toonden de bezoekers de passie van Theo. De vrouw des huizes serveerde intussen een voortreffelijke sportmaaltijd, terwijl haar sportieve echtgenoot zich afzeek van alle voorkomende werkzaamheden en vooral druk was met het aanschieten van zijn blauwe, stoffige pantoffeltjes, maatje 41,5. 

De atleten begonnen voortvarend met het aanvullen van de verloren gegane calorieën en dat lukte prima. De toestand in de wereld werd nog even vluchtig doorgesproken en intussen bleek dat een ieder toch wel zijn eigen maniertjes heeft. Roy Ebbers pelde doodleuk 4 scharreleieren en vrat ze doodleuk alleen op, dronk Robbe lekkere vruchtenthee, maar blijkt hij wel erg gefocust op het juiste smaakje. Helemaal bont maakte de heer des huizes het, door 4 of 5 aardbeien tussen een krentenbol te drukken en zo naar binnen te werken. Afijn… het was weer ouderwets gezellig, de eerste juni van 2020 waar het sportieve en het aangename voortreffelijk samen werden gebracht op een mooie Pinksterdag.

Haar sportieve echtgenoot was vooral druk met het aanschieten van zijn blauwe, stoffige pantoffeltjes, maatje 41,5