Column: Erwin’s zin en onzin - deel 227

Gertjan Bentert

In huize Bentert wordt eindelijk weer gesproken

Achteloos pakt Gertjan de zaag uit de schuur. Binnen een mum van tijd heeft hij de stam van de kerstboom doormidden. De kluit gooit hij in de groencontainer. Hij opent de achterdeur van het busje en smijt de kerstboom naar binnen. Hij klopt het zand van zijn broek en jas en neemt plaats achter het stuur. Tevreden vertrekt hij naar Ava’70, niet wetende wat een onheil hem later die dag staat te wachten.

De junioren van Gertjan hebben pret voor tien. De boom wordt in deze kersttraining gebruikt als speer en dat valt goed in de smaak. Gertjan staat met zijn armen over elkaar en geniet zichtbaar van het schouwspel. Een paar kilometer verderop, op de Admiraal de Ruyterstraat, is de stemming een stuk minder gezellig. Rolien wrijft in haar ogen. Ze kijkt nog eens en voelt aan haar voorhoofd of ze geen koorts heeft. “Waar is die kerstboom?”, mompelt ze. Als ze wat verder de tuin in loopt ziet ze een gat in de grond, exact op de plek waar haar geliefde naaldboom al die jaren heeft gestaan. “Hoe kan dat nou?” Als ze vlak bij het gat een paar voetafdrukken ziet, loopt ze rood aan. Ze ziet onmiddellijk dat het de afdrukken van haar eigen zoon zijn, niemand anders heeft immers schoenmaat 52. Vloekend en tierend sprint ze naar haar telefoon.

Als Gertjan na zijn succesvolle training op zijn telefoon kijkt, trekt hij wit weg. Veertien gemiste oproepen. Hij realiseert zich wat er aan de hand is en weet dat hij het onderspit gaat delven. Hij heeft de prachtige kerstboom, die al zeven jaar stond te groeien in de achtertuin, rigoureus een kopje kleiner gemaakt. Het persoonlijke project van zijn moeder, is op een gure december-woensdag ineens teniet gedaan. Dit wordt oorlog. En nog voordat de strijd echt is losgebarsten, weet Gertjan al dat hij heeft verloren.

Pas op 9 januari komt er een einde aan de drie weken durende Koude Oorlog. Michiel Wellink vindt in één van de schilderachtige straatjes van Bredevoort een piepjong kerstboompje met een volle kluit en overhandigt deze aan Gertjan. Als hij later die dag thuiskomt gaat hij op zijn knieën voor zijn moeder zitten. Al drie weken heeft ze geen woord tegen hem gezegd, maar als ze het cadeau van haar lievelingszoon ziet, gaat haar grote hart weer open. “Hey knul, zal ik een lekker hamburgertje voor je bakken?” Het boompje staat inmiddels in de tuin en het lijkt alsof er nooit iets is gebeurd.