Uit het leven van een hardloper (in het covid tijdperk)

Evelien (links) en Gerdy

In deze saai-eenvoudig-leven-tijden, waar mijn kids ‘s morgens standaard de vraag stellen: “Welke dag is het vandaag?” (omdat elke dag op elkaar lijkt, behalve in het weekend, want dan is er een gekookt ei bij het ontbijt), is het voor ieder mens best een uitdaging om het leven een beetje spannend en uitdagend te houden. Maar zeker ook voor hardlopers is het leven sinds maart 2020 aardig sober en kaal geworden. Menig Avajaan denkt vast nog wel eens aan de volle Ava kantine, waar t kopje koffie na de training altijd zooo lekker smaakte, of de gezellige ringkamp waar je met schurende konten je aan het omkleden was bij aanvang van de boekeldercross. Of dat prachtige Ava-Londonweekend met dat hilarische diner, zittend op die banken lekker dicht naast elkaar in die kelder…. Maar ook denkt menig lid van de a-groep vast nog wel aan die unmundig gezellige zomeravondloopjes met afterparty’s op de veranda of in de tuin (waar Erwin er overigens geen één van heeft gemist). 

Nee… sinds de zomer is het voor een Avajaan best flink incasseren geweest. Eerst leek het of het met het hele hardlopen gedaan was, want er werden (volgens wetenschappers) zoveel aerosolen uitgespuugd door hardlopende mensen (dat we haast als criminelen werden betiteld). Gelukkig ging dat fabeltje gauw de wereld uit (fieuw). Vervolgens mochten we op de zaterdagochtend alleen nog maar in een groep van maximaal 10 (in- of exclusief trainers bleef altijd de vraag en hing eigenlijk af van welke trainer er die dag was). Daarop volgend kwam de maatregel waarbij we alleen nog mochten rennen in een groepje van maximaal 4 personen. Dat is best lastig voor een gemiddelde sociale loper, want hoe deed je dat nu die app waar vijf personen in stonden? Allé…. Het bleek nog erger te worden, want 4 personen werd 2 personen. Kortom: er wordt op ons als sociale ava-hardlopers een aardig beroep gedaan op ons aanpassingsvermogen en zelfdiscipline… En tja… waar zou je nu nog voor trainen?? De virtuele loopjes leveren geen prijzen op, van de segmenten op strava heb ik al alle kroontjes al en Rotterdam zal ook wel weer uitgesteld worden (zegt onzen Luuk). Nee… deze Avajaan is redelijk doelloos haar kilometers aan het maken. Tot afgelopen dinsdag…

T is dinsdagmorgen en ik ontvang een appje van mijn lieve loopvriendinnetje Evelien: “21-1-21 halve marathon lopen, Heeeeellll rustig?.” Ik ben er even beduust van….Wat een mega idee om op 21 januari 2012 precies 21,1 kilometer te lopen. Ik app haar meteen terug: “Ja gaan we doen!”.  Ik klim meteen achter de computer om met afstandmeten.nl een mooie route te bepalen.

Vandaag om 16.20 uur was het zover. Beide waren we zo blij als jonge lammetjes die los worden gelaten in een wei in mei. Onderweg kwamen we prachtige vergezichten, zeeblauwe sloten, zingende vogels en unieke zandpaadjes tegen. Zelfs het industrieterrein van Varsseveld dat er anders zo grijs bij ligt,  straalde licht en warmte uit. Bij kilometer 20 zagen we onze ultiem fijne woonwijk Kobus in het zicht komen. En met een mega grote grijns op onze gezichten drukte we bij 21.1 kilometer onze garmin’s superblij en voldaan in. Wat is het toch heerlijk om eens een keer met een doel te mogen rennen… 

Gerdy Hoornenborg