De positieve metamorfose van deze Lock down

Dirk Jan Robbe

Je hoort de afgelopen periode heel veel negatieve verhalen over de invloed van de Lock down op diverse groepen mensen. En natuurlijk is het geen gemakkelijke tijd en hoopt iedereen op een mooie zomer, waar we weer van alles samen kunnen doen. Maar, zoals altijd heeft ook deze medaille een andere kant, namelijk een positieve metamorfose voor bepaalde personen. Graag wil ik zo iemand aan jullie voorstellen en mijn ervaring van deze metamorfose met jullie delen.

Het gaat namelijk om Dirk Jan Robbe uit Groenlo, gewaardeerd en verguist AVA’70 lid, bekend bij vele hardlopers in de Achterhoek en Twente. Ik hoor mensen nu al denken:

*Dirk Jan, dat is toch degene die altijd aan het mopperen is, tijdens het lopen.

*Je altijd net even te dicht op de hakken loopt.

*Elk weekend zo nodig twee wedstrijden moet lopen.

*Tijdens wedstrijden op mede lopers kan mopperen omdat ze hem in de weg lopen.

*Dirk Jan die dreigt zijn lidmaatschap bij AVA in de prullenbak te gooien, omdat tijdens een oefenloopje hij 10 minuten te laat komt en er niet op hem is gewacht.

*Dirk Jan die op maandag de trainer al appt over de afstand van de dinsdagtraining, en o wee als dat iets langer of korter uitvalt (denk aan die loop in het Vragender Veen, Gerrit Dijkslag)

*Of als de trainingsgroep te hard van start gaat en hij het niet kan bij benen, dit duidelijk laat merken aan iedereen.

*Dirk Jan die de pest heeft aan het lopen langs sloot kanten.

Ja beste lezers over deze Dirk Jan heb ik het en er zijn vast nog wel wat dingen die ik vergeten ben. Want was is nu het geval. Vanaf vorig jaar maart, tijdens de eerste Lock down hebben Dirk Jan en ik afgesproken om zeker 1x per week samen te gaan lopen. De ene keer in Aalten en de andere keer in Groenlo maar we hebben ook uitstapjes gemaakt naar de kerkenpaden routes in Zieuwent, de Radstake en in Bocholt. Vorig jaar zomer hebben we zelfs nog enkele wedstrijden samengelopen, voor zo ver dat toen nog kon en mocht.

Nu merkte ik tijdens al die lopen al wel een verandering bij Dirk Jan, maar ik bleef wel mijn twijfels houden. Maar wat er vanmorgen, zaterdag 13 februari, allemaal is gebeurd, heeft mij helemaal overtuigd van deze opmerkelijke metamorfose.

Zoals altijd krijg ik op donderdag een appje van Dirk Jan: zaterdag 9 uur in Groenlo 10 kilometer. Ik app nog terug of het niet te glad en te koud is Maar volgens Dirk Jan komt het helemaal goed. En toen begon het, op vrijdag weer een appje of we niet om 9.00 uur maar 9.30 uur konden lopen. Er had toen bij mij al een lampje moeten gaan branden want we lopen altijd om 9.00 uur en geen minuut later, dus waarom nu ineens 9.30 uur. Heb hem ook direct duidelijk gemaakt dat ik hier niet van was gediend, 9.00 uur is 9.00 uur.

Zaterdagmorgen rij ik richting Groenlo naar het huis van Dirk Jan en of het nu opzet was of domme pech, maar geen parkeerplek te ontdekken bij hem in de buurt, alle wegen nog vol sneeuw en zelfs geen stoep was er schoon gemaakt. Gelukkig heeft Dirk Jan buren, waar men liever niet de auto parkeert, want de buren zijn erg op hun privacy gesteld en hebben ook grote honden rond hun caravans lopen. Maar omdat er nergens plek was besloot ik toch maar daar mijn auto te parkeren.

Dirk Jan zat al klaar en om precies 9.00 uur gingen we op weg voor een rondje van 10 kilometer richting Beltrum. In Beltrum aangekomen zouden we rechts afslaan en over het fietspad terug naar Groenlo, maar wat schetst mijn verbazing we slaan links af. Ik twijfel nog even of ik Dirk Jan op deze fout moet wijzen, maar ik denk: het is nu nog gezellig, en ik wil straks ook nog wel een kopje koffie, dus hou ik mijn mond maar.

Via allerlei weggetjes komen we aan op de Avesterweg in de richting van Groenlo. Opeens zie ik in de verte een paard rennen en volgens mijn eerst blik loopt dit paard niet in de wei. Dirk Jan in diepe hardloop concentratie (om niet te vallen) maak ik toch maar even attent op het gevaar dat ons tegemoetkomt. Ook zie ik in de verte al enkele mensen die in paniek richting het paard gaan. En dan gebeurt er iets wat ik nooit zal vergeten. Dirk Jan stopt met hardlopen, drukt nog wel even zijn horloge op pauze, loopt gewoon richting het paard en heel rustig pakt hij het bij het halster en fluister het iets in het oor. Er is een nieuwe paardenfluisteraar geboren, en ik was er getuige van. Het paard wordt netjes aan de eigenaar over gedragen en naar een welgemeend dank je wel gaan we weer op pad.

Dirk Jan drukt in horloge in, geeft aan dat hij wel weer even in zijn ritme moet komen, maar wij vervolgen onze weg, net of er niets daarvoor is gebeurd. De ‘oude’ Dirk Jan, was nooit gestopt en had de zowel de eigenaar als het paard het slachthuis toegewenst.

Nog onder de indruk van dit vooral hoor ik Dirk Jan opeens roepen: Wim maken we de 12 kilometer vol? Ik denk wat is dit nu weer, we zouden toch 10 kilometer lopen? Dirk Jan, de man die er zelf de pest aan heeft als tijdens een training meer wordt gelopen dan is afgesproken, doet nu ineens zo? Als we weer terug zijn blijkt mijn auto er gelukkig nog te staan en niet op 4 kistjes, zoals Dirk Jan had voorspeld.

Thuis bij Dirk Jan aangekomen vergeet hij helemaal om zijn oefening buiten voor de buurvrouwen te doen, maar moet hij gauw zijn eigen Melanie vertellen over zijn heldendaad. En of het in het weer zat, of toch bij de metamorfose hoorde, want tijdens de koffie kwamen er nog veel meer ontboezemingen. Bijvoorbeeld het altijd als kind al het stofzuigen van eigen slaapkamer voor schooltijd, want Dirk Jan houdt niet van rotzooi. Het altijd strak en glad opmaken van zijn bed en de kleren netjes in de kast hangen. Maar ook dat hij in 2024 een gooi wil doen naar het voorzitterschap van AVA’70 of anders Prins carnaval in Groenlo.

Dirk Jan bedankt al vast voor alle mooie loop uurtjes en hopelijk volgen er nog velen, maar dan ook samen weer met andere lopers.

Je loopvriend Wim