Berkel Waypoint Challenge: Oldenkotte-Barchem

Bij de Mallumse molen in Eibergen

Door de Coronacrisis is het aantal trailevenementen tot een minimum beperkt. De Waypoint Challenges van onze Viking vrienden zijn dan ook een welkome uitdaging. Eén van de nieuwste ideeën is de Berkel Waypoint Challenge. De Berkel is een riviertje met de oorsprong in het Duitse Billerbeck en mondt uit in de IJssel bij Zutphen. De rivier had ooit als enige doel om Achterhoekers en Tukkers uit elkaar te houden, maar werd daarnaast ook gebruikt voor vervoer over het water met de beroemde Berkelzompen. In het verleden is de Berkel sterk gekanaliseerd om water zo snel mogelijk af te voeren. Sinds enkele tientallen jaren zijn de ideeën daarover nogal veranderd en wordt er veel geld en energie gestoken in het herstellen van de natuurlijke loop en bijbehorende biotoop.

Voor de Challenge zijn er overal langs de Berkel waypoints uitgezet die gevonden moeten worden. Je kunt hiervoor gebruik maken van allerlei paadjes die de Berkel volgen of simpelweg het maaipad volgen langs het water. De waypoints zijn vaak typische punten in het landschap en meestal best fotogeniek. Ik nam mijn cameraatje dus maar weer mee. Aangezien Duitsland nog ontoegankelijk is wegens de Coronamaatregelen besloten Rik en ik eerst maar eens de etappe van Oldenkotte aan de grens tot aan Barchem te lopen. 35 Km genieten van het voorjaar langs het water, eendjes kijken. Het beloofde een mooie dag te worden.

Nadat we gedropt waren in Oldenkotte liepen we de eerste kilometers te genieten. De oude waterloop is weer teruggebracht in oude glorie en de oevers zijn prachtig. Helaas zijn er ook nog stukken die nog de gekanaliseerde versie zijn, maar ook daar is de natuur al stukken mooier dan ik me weet te herinneren uit mijn jongere jaren. En ook langs de rivier is van alles te zien wat het de moeite waard maakt om je een dagje uit te sloven. Via de Mallumse Molen in Eibergen liepen we naar het Hambroek bij Borculo. Onderweg namen we steeds de tijd om wat te eten en te drinken en natuurlijk wat foto’s te maken.

Het weer veranderde onderweg zo ongeveer iedere tien minuten. Van een prachtige lentezon tot zwaar bewolkt en een koude wind recht van voren. Prachtige Hollandse wolkenluchten waar een oude meester blij mee zou zijn, maar waar ook regelmatig wat uit kwam vallen. Maar de paar druppels die vielen mochten de pret niet drukken. Het lopen van waypoint naar waypoint leidde de aandacht ook mooi af van het feit dat het voor Rik de verste afstand was die hij dit jaar tot nu toe gelopen had.

Het venijn zat deze etappe echter in de spreekwoordelijke staart. Nadat we een foto van de Cloese gemaakt hadden mochten we in één lijn de Lochemse berg op naar de Belvedère. Een mooie klim, maar de benen waren het er niet meer mee eens…. Gelukkig mochten we daarna de afdaling naar eethuis de Kale Berg, waar we opgehaald zouden worden. Tot onze verassing werden we opgewacht door een paar loopmaatjes en konden we onze tocht afsluiten met een gezellige nazit op het terras. Lekker dat dat weer mag.

Onderweg heb ik weer opnames gemaakt met mijn cameraatje en het resultaat zie je hieronder. Deze keer zonder muziek, de geluiden van de vogels en het water spreken voor zich zelf.

Andre Bleumink