 |
| Honore Hoedt tijdens de Spelen in Peking (2008) ARNHEM - In 1988 in Seoul was
hij er al bij. En nu, meer dan dertig jaar later, is Honoré Hoedt weer op de
Olympische Spelen. De hardloopcoach uit Arnhem gaat alleen nu niet in het
Nederlandse pak, maar trekt het Zweedse tenue aan. De inmiddels 61-jarige Honoré
kan alle Spelen waar hij was nog goed herinneren. "De eerste was in Seoul.
Toen werkte ik nog voor de gehandicaptensportbond. Ik was 27 en
verantwoordelijk voor de rolstoelselectie. Zij mochten toen een
demonstratiewedstrijd spelen bij de valide Spelen." 'De mooiste Spelen' Toen kwam Sydney, in 2000.
"Ik was daar als coach van de Arnhemmer Bram Som. Dit waren de mooiste
spelen. De mensen daar waren zo ontzettend sportgek, dat was geweldig. Je liep
daar in je oranje pak buiten het olympisch dorp rond en dan renden ze op je af
om te vragen of ze je ergens heen konden brengen. Daarnaast juichten de
Australiërs voor iedereen, er was zo'n leuke sfeer." 'Sportief de mooiste' De volgende spelen waren in
Athene, in 2004. "Sportief gezien de mooiste. Ik was daar met atleten Bram
Som en Gert-Jan Lieffers. Lieffers werd 8e in de finale en Som ging bijna naar
de finale. Maar eigenlijk waren deze Spelen het omgekeerde van Sydney. De Grieken
keken naar hun eigen atleet en als die in actie was geweest, was het stadion
leeg. Zij hadden totaal geen interesse voor de rest van de atleten." In 2008 ging de Arnhemse coach
naar Peking met 800-meterloper Robert Lathouwers. "Hij kwam negen maanden
voor de Spelen bij mij en zei: ik wil naar de Spelen op de 400 meter. Ik zei
hem dat dat in 9 maanden tijd lastig ging worden. Maar we zijn in november
begonnen en in juni liep hij de limiet. Hoedt ging vervolgens ook met
Lathouwers naar de Spelen van 2012 in Londen. 'De meest wrange Spelen' De Spelen in Rio de Janeiro,
in 2016, hadden een medaille op moeten leveren voor Honoré Hoedt. Hij ging met
de Arnhemse Sifan Hassan voor een medaille op de 1500 meter. "Sifan was wereldkampioen
indoor op de 1500 meter en helemaal klaar voor goud. Maar toen verrekte ze een
hamstringzenuw tijdens een wandeling in de Grand Canyon. Toen heeft ze vier
maanden niet kunnen trainen en werd ze vijfde op de Spelen. Maar dit had die
van haar en die van mij moeten worden. Dit waren hele wrange Spelen." Nu voor Zweden En nu, in Tokio, gaat Honoré
weer. Met de Zweedse Sarah Lahti. "Ik heb nu dus geen oranje, maar een
geel met blauw pak. Sarah had heel lang fysieke ongemakken en die heb ik
helemaal teruggebracht. Ze is nu 25 seconden sneller dan vijf jaar geleden op
de Spelen. Maar iedereen gaat harder nu." Het worden in ieder geval hele
andere Spelen. "Ja, als ik dan de openheid van Sydney schets, dan wordt
dit een soort couveuse. Dat beeld heb ik voor me. Allemaal in het plastic en
met een mondkapje. Ik kijk er niet tegenop hoor. Het leuke is dat je met iedere
omstandigheid om moet gaan. De weg naar de top is nooit rechtuit, altijd via
bochten. En bochten inschatten is de kunst. Nu is de bocht er een om zonder
positieve coronatest aan de start te staan." Niet de laatste Als het aan de Arnhemmer ligt
zijn dit niet zijn laatste Spelen. "Heel stiekem kijk ik naar Parijs, naar
de achtste Spelen. En dan nog twee. Ik zeg maar voor de grap dat ik de 10 ook
nog ga halen, maar ik moet niet te veel vooruitkijken. Ik heb ook nooit gepland
één keer te gaan en heb ook nooit gedacht: dit doe ik nog zes keer. Maar het is
fantastisch om met mensen te mogen werken en het is de kunst om op het juiste
moment te pieken. Volgens mij heb ik dat wel onder de knie." (bron) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten