Zo en dan nu het vervolg, nadat ik 2020 een inspirerend verhaal had geschreven over het niet doorgaan van de marathon. Hierbij het 2e hoofdstuk, ga er maar vanuit dat dit allemaal op waarheid berust is, met af en toe een kwinkslag. Had nog nauwelijks de ogen los of Lianne begon na het prachtige verhaal van Geert, woar blif ow stuksken. Tja om in de voetsporen van Geert te treden, dan moet ik toch pas op de plaats maken. Even terug in de tijd, nadat het evenement in 2020 niet doorging, wat door de corona maatregelen begrijpelijk was. Al die tijd op een redelijk niveau door kunnen trainen, vaak alleen of met enkele andere AVA leden toen dat nog mocht. Na verloop van tijd mochten we vanaf ‘t Noorden of een andere locatie met max.10 atleten hardlopen. Enkele “fictieve” wedstrijden gaven me het gevoel dat je het nog ergens voor deed.
Het jaar 2020 was voorbij en de hoop was dat er in april weer een marathon zou komen. Niets was echter minder waar, geen marathon en ook geen andere wedstrijden. Gelukkig waren Rinke en Geert de initiatiefnemers om ons in april te prikkelen. We konden in vier weekenden diverse afstanden lopen, veelal in kleine groepjes of alleen. Het moge duidelijk zijn dat hier gretig gebruik van is gemaakt. Toen de maatregelen in juli wat versoepeld werden gingen er geluiden rond dat er in oktober een marathon kwam in Rotterdam. Mijn besluit om daar niet aan mee te doen stond zo vast als een huis. Toch kriebelt er iets wat moeilijk te beschrijven is, kwam vaak met me zelf in conflict. Het moment dat er gezegd werd (Geert) je hebt toch een startbewijs. Natuurlijk had hij daar gelijk in, maar ik was niet gelijk overstag.
Wim Brinkman had een schema gemaakt met daarin veel lange duurlopen, wat ook logisch is. Zag wel dat dit voor mij niet weg gelegd was. Heb de langere afstanden van 30 km of meer bewust overgeslagen. Op 3 oktober met een groepje van 8 atleten 28 km gelopen dat was voor mij de langste afstand in de voorbereiding. Nadat dit goed ging, nam ook het zelfvertrouwen toe, daarna nog 1x 21 km gelopen en dat was het dan. Van verschillende mensen kreeg ik de vraag, ga jij een marathon lopen. Mijn antwoord was, ik ga starten en dan zie ik wel waar het schip strand, maak me geen enkele illusie. De laatste week voor afgaand niet veel meer gedaan, rusten schijnt ook goed te zijn.
Nog 1 nacht slapen en dan is het zo ver, zoals je je ook verheugde op het 1e schoolreisje. Het slapen hield niet over en op een bedroevende tijd (4.30 uur) op te staan viel ook niet mee. De sporttas goed gevuld met alles wat je evt. zou kunnen gebruiken, meestal is dat te veel. Om 5.30 uur bij AVA aangekomen heerste er een serene rust, iets wat je normaal voor onmogelijk houdt. In het stikke donker vertrokken we met een bus van Ditax richting Rotterdam. Zo af en toe hoorde je de schaterlach van Luuk ,maar dat was het wel zo’n beetje. Rond 8.00 uur arriveerde de bus dicht bij de beruchte Erasmus brug. Al snel werd duidelijk dat het omkleden om en nabij de bus moest gebeuren. De start voor de 10 km lopers was om 9.15 uur, dus wij hadden nog even tijd om ons voor te bereiden. Er werden nog diverse adviezen gegeven van, wat zal ik aantrekken en meer van die nietszeggende raad. Zo kon je de eigen onzekerheid enigszins verdoezelen,1 wijze raad: geloof in jezelf!!!
Rond half 10 richting startvak gelopen ,voor mijn gevoel was ik redelijk ontspannen. Zou in de laatste wave starten, toch na het zien van Henkjan en Gido in wave 2 gestart er werd trouwens niet gecontroleerd. Het startschot viel om 10.07 uur en eigenlijk liep het vanaf het begin lekker. Had me voorgenomen om iets boven de 6.05 per km te lopen, toch ging het te snel, maar ja weer teruglopen is ook geen optie. Na 15 km kwam ik nadat ik nog naar Geert had gezwaaid door in 1.28.48 acceptabel naar mijn idee. Dit gaf mij voldoende inspiratie om door te gaan.
Toen voor de 2e keer de Erasmus brug in zicht kwam bij ongeveer 28 km, ging mijn gedachte uit naar 2005 . In die marathon moest ik bij die afstand de strijd staken. Eenmaal daar aangekomen dacht ik, dit zal me niet weer gebeuren. Als je dan bij de 30 km bent, is de weg om terug te wandelen bijna net zolang dan als je hem uit loopt. Langzaam gingen de km tijden wat omhoog maar dat vond ik niet erg. Bij de drinkposten nam ik rustig de tijd om water of sportdrank te nemen. Rond de 35 km in 3.34.43 uur kreeg ik last van mijn knie, de gedachte gauw op wat anders gezet, zeker nadat Wim “slofferd” Rensink mij voorbij kwam. Als je dan bij de 40 km bent begint er al iets van een euforisch gevoel binnen te komen.
Het zal toch niet, de emoties zijn al voelbaar, zeker na al die geweldige aanmoedigingen van AVA mensen en al die anderen die mij kenden. De laatste honderden meters het publiek nog wat opgezweept en een naar mijn idee glimlachend in 4:22,51 uur de finish gepasseerd. Nog gauw even de beste burgemeester ter wereld een hand geschud, iets wat niet iedereen gegund is. Samen met Wim R en Andre rustig naar de plek gelopen waar we de medaille omgehangen kregen. Toen de lange weg richting bus gelopen (Tom W) gaf ons tips wat de kortste route was.
Eenmaal bij de bus kwamen de emoties los, wat een ontlading zeg. Ruim 26 jaar na dato toch datgene geflikt wat Geert en ik afgesproken hadden. Rond 16.00 uur vertrok de bus richting Aalten, daar aangekomen kregen we een roos van mijn lieve vrouw Adrie. Nog snel even een groepsfoto en toen naar huis, dat de spierpijn toen begon moge duidelijk zijn.
De day after wat gewandeld en veel na genietend. Dinsdag op koffievisite geweest in de Ahavestraat, waarbij de heer des huizes vond dat we nog wel een ereronde konden maken door het centrum. Toen we langs Beth San liepen was wel duidelijk dat we geen intake gesprek nodig hadden om daar te komen wonen, je mag raden waarom niet. Niet wetende dat onze burgervader ons op stond te wachten en na een korte toespraak ons de daarbij behorende oorkonde overhandigde. Om de wandeling zinvol af te sluiten nog even bij het grootste warenhuis geweest waar een charmante dame ons voor zag van eten en drinken. Daarna gingen onze wegen uit een.
Al mijmerend liep ik naar huis, met maar 1 gedachte, ik heb het geflikt, trots op mezelf en al die anderen. Dit was mijn 13e marathon en tevens de allerlaatste. Iedereen ontzettend bedankt.
Theo Stronks
Geen opmerkingen:
Een reactie posten