 |
| Andre Bleumink De DEO loop bestaat eigenlijk
al zolang als ik loop en ik heb al regelmatig aan de start gestaan van deze
gemoedelijke crossloop die door de voetbalvereniging van Dijkhoek en omstreken
wordt georganiseerd. Altijd gezellig met zijn allen in de kleedkamers en dan
een meestal modderig rondje rennen aan het eind van het jaar. Dit jaar was het
zelfs een echte jubileum editie, de veertigste keer! Om dit te vieren hadden ze
het gekke idee om ook een trailroute van 40 km uit te zetten. Mijn interesse
was natuurlijk meteen gewekt. De route was uitgezet door
Tom, een trailrunner uit de omgeving die ieder paadje kent. Dat beloofde
natuurlijk veel en mijn verwachtingen voor de route lagen dan ook best hoog.
Het enige wat bekend was van de route was het begin en het eind, dat volgde nl.
de route van de cross. Voor de rest was het een vraagteken en pas toen we twee
dagen van tevoren een mail kregen met de gpx kregen we meer duidelijkheid. Het
zag er goed uit, veel stukken die ik wel kende maar ook niet heel vaak kom. We hadden met vier personen
uit ons trailapp groepje afgesproken om er een mooie rustige loop van te maken.
Veertig kilometer door modderig terrein lag voor de meesten van ons wel aardig
op het randje van de mogelijkheden qua training. Bij de start stonden zo’n 30
lopers klaar en het zag er naar uit dat een groot aantal er van het ook rustig
aan zouden doen. We kletsten nog even bij, de start moest nl. even wachten op
ons maatje Sander die zich in de dag vergist had en als de brandweer richting
Borculo reed. Maar met enkele minuten vertraging werden we met een welgemeend
‘Succes’ uitgezwaaid door de starter. We liepen samen met een
groepje Zandlopers richting het trekpontje over de Slinge bij museum
Lebbenbrugge, mooi ludiek element. Daarna liepen we richting Stelkampsveld, een
bosgebied dat het laatste jaar flink op de schop is gegaan om meer
biodiversiteit te creëren. Door de regen van afgelopen tijd, in combinatie met
grote machines waren hierdoor de paden een grote modder bende. Glibberend en
glijdend zochten we het beste spoor en we waren blij dat we weer een
singletrack het bos in konden. Vervolgens ging het over de
Kale Berg en de Lochemse Berg. Bekend gebied natuurlijk aangezien ik daar veel
train, maar altijd mooi. Helaas miezerde het al de hele morgen . En de combinatie
van fijne miezer en een bril is niet optimaal om te genieten van het uitzicht.
Iedere keer moest ik even mijn bril poetsen om een beetje zicht op het pad en
op de omgeving te houden. Om gek van te worden. Met echte regen heb ik daar
veel minder last van omdat dan mijn petje het wel opvangt, maar met miezer
werkt dat niet. Maar ondanks het niet optimale
zicht genoot ik nog steeds volop. Inmiddels liepen we over het Grote Veld,
werkelijk een geweldig stuk natuurgebied met afwisselend bos en (heide)veld en
allemaal mooie paadjes waar trailrunners van houden. We liepen met ons groepje
inmiddels achteraan aangezien Rik een wat mindere dag had. Alleen een
voetballer van DEO die ook spontaan meedeed hat het nog moeilijker, die had nog
nooit zo ver gelopen. Gelukkig was er Tom, die de route bedacht had, met zijn
maatje om hem te begeleiden naar de verzorgingspost halverwege. En het was een fijne
verzorgingspost. Cola, bananen, repen chocolade, winegums, van alles lag er om
ons weer op krachten te laten komen voor de tweede helft. We namen er dan ook
even de tijd voor. Maar niet te lang, want het was zeker niet warm. Een paar
bekertjes cola naar binnen werken en omdat er meer dan genoeg was stak ik ook
nog een reep chocolade in de zak van mijn Fusion broek. Alsof die er speciaal
voor gemaakt waren…. Rik had het hier al niet
makkelijk, maar we liepen toch door. In een heel rustig tempo en in de hoop dat
het nog goed zou komen na de genoten versnaperingen. Tom en zijn maatje waren
als bezemlopers nu ons gezelschap en al kletsend over allerlei onderwerpen
liepen we verder richting Vorden. Het mooie was dat we nog steeds volop liepen
te genieten van de route en de omgeving. Bij vlagen vervloekten we de modderige
paden, waar bos- en landbouwvoertuigen de toegang bijna onmogelijk maakten,
maar eigenlijk was het niet alleen zwaar maar ook gewoon heel leuk. Op weg van Vorden naar Borculo
konden we nog een glimp opvangen van Kasteel Medler en de Wiersse en werden
bospaadjes afgewisseld met stukken slootkant en zandpaden. Voor mij
gedeeltelijk bekend vanwege de route van station Vorden naar Station Ruurlo die
ik al eens uitgezet had, maar wel echt mooi boerengebied. We begonnen inmiddels
redelijk stijf en stram te worden en het tempo kwam er ook niet meer in, maar
we kwamen wel steeds dichter bij de finish. Bij de finish werden we
opgewacht door de Zandlopers die ook net over de streep waren en door een
enthousiaste organisatie. Die hadden nu hun taken er op zitten en konden
beginnen met opruimen, maar ze namen liever eerst even de tijd om met ons te
kletsen. Top organisatie! Vanwege de Corona regels mochten we niet douchen en
om te voorkomen dat we helemaal onderkoeld zouden raken namen we toch maar snel
afscheid om bij de auto lekker droge spullen aan te trekken. Thuis eerst maar
eens douchen en een warme chocolademelk, die had ik wel verdiend vond ik. Het gerucht gaat dat de
organisatie er over nadenkt om deze jubileumloop vanaf volgend jaar als
reguliere loop op te nemen en misschien zelfs ook een 25 km afstand voor de
mensen die liever niet zo ver lopen. Een echte aanrader, ik hoop dat er dan ook
een keer sneeuw ligt, dat zou het helemaal af maken. De spierpijn van het
glibberen en glijden die ik nu ook al had neem ik dan voor lief. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten