 | ||
| Ook deze hindernis werd door de deelnemers genomen! Het is de laatste tijd weer
kommer en kwel qua evenementen. Zo’n beetje ieder groter evenement wordt
afgelast… ieder evenement? Nee! Want een dorpje van onverzettelijke
Achterhoekers biedt koppig weerstand. In IJzevoorde (bij Doetinchem) werd er
gewoon gestart op de Slangenburgtrail. Nou ja niet helemaal gewoon, keurig met
inachtneming van de Coronaregels, kon het evenement na ruim anderhalf jaar
eindelijk weer plaatsvinden. De organiserende vereniging Jan in ’t Touw had een
flink aantal vrijwilligers zo gek weten te krijgen om op hun vrije zaterdag in
de vrieskou in het bos te gaan staan. En dat deden ze met zichtbaar
veel plezier en bezieling. Bij de ontvangst in een koud en mistig IJzevoorde
kregen we een kleurig bandje na vertoning van een QR code van een paar dames.
Weer andere dames voorzagen ons van een startnummer bij de Pokkershutte en
binnen mochten we in de gymzaal wachten op de start. Het was vooral een
gezellig weerzien van trailrunners uit de omgeving. Ik denk dat ik de helft van
de deelnemers wel herkende en er werd dan ook volop bijgekletst. De start zou met een klein
groepje per twee minuten zijn, maar wij hadden zelf al met een groepje
afgesproken om samen te lopen. Geen enkel probleem en zo liepen we tussen twee
‘officiële’ starts met ons groepje weg voor onze halve marathon. Het was nog
iets onder het vriespunt en het was wat mistig. Het voelde de eerste kilometers
dan ook nog koud aan, zeker omdat we na een paar honderd meter de voeten al nat
kregen op het modderige maaipad langs de eerste sloot. De Slangenburgtrail deed
zijn reputatie weer eer aan, modder en nattigheid overal. Heerlijk. Eén van de
dames in ons groepje kreeg het zelfs voor elkaar om een schoen kwijt te raken
in de modder bij een voerkuil van één van de boeren die toestemming had gegeven
om over zijn land te lopen. Hilarische taferelen speelden zich daar af. Na dit korte oponthoud liepen
we vrolijk verder. De handen (en de rest) begonnen op te warmen en we liepen
lekker door. De omgeving van kasteel de Slangenburg is een prachtig bosrijk
gebied en we slingerden voor ons gevoel via zo’n beetje ieder paadje door het
bos. Af en toe pakten we een maaipad mee om de voeten weer eens goed nat te
krijgen, maar zo werd dan ook tijdelijk de modder van de paden er even
afgespoeld. Her en der zagen we medelopers zwoegen en regelmatig kwamen we
elkaar tegen op de kruising bij de diverse lusjes. Bijna op de helft was er een
verzorgingspost waar naast verzorging ook EHBO was. Ik geloof niet dat die wat
te doen hadden, maar altijd goed dat ze er zijn. Na een stukje banaan en een
plakje ontbijtkoek weggespoeld te hebben met een paar slokken water liepen we
snel verder. Het moest immers niet te druk worden maar de temperatuur was er
ook niet naar. De mist leek nog wat dichter te worden en echt warmer werd het
ook niet. Gelukkig waaide het niet, en eenmaal weer rennend door het bos kwamen
we al snel weer op temperatuur. Ook in het tweede deel hielden
we het tempo aardig vast. Waar we eigenlijk heel rustig wilden lopen om alvast
te wennen aan de 40 km DEO loop over een week had Bouke andere plannen. Stiekem
sleuren aan kop tot we net iets harder liepen dan de bedoeling was. Gelukkig
konden we hem wat afremmen en hoefden we hem niet per ongeluk in het water te
laten vallen bij het beruchte palenbruggetje om het tempo te drukken…. In de tweede helft werd het
ook af en toe wat drukker/gezelliger in het bos doordat er lopers van kortere
afstanden bij kwamen en ons inhaalden. Niet heel veel, want er waren niet zo
heel veel deelnemers natuurlijk. Net genoeg om een leuke afwisseling te zijn.
Zo af en toe haalden wij er zelfs ook wat in, dat komt normaal niet vaak voor. Het laatste stuk mochten we
nog weer een stukje langs een sloot baggeren en via een nieuw stukje natuur
ging het weer richting de finish. In het verleden mochten we ook nog door een
poel met ijskoud water waden, maar dat werd ons deze keer bespaard. Als ik keek
naar het water op het land met een dun laagje ijs er op speet me dat ook
helemaal niets overigens. Best stoer natuurlijk om door het ijswater te
baggeren, maar ik ben denk ik gewoon een beetje wat onze Oosterburen een
Warmduscher noemen…. Iets meer dan twee uur na de start liepen we over de finish en drukten we de horloges uit. Zelf een tijd bijhouden kan prima en pas als het op Strava staat is het echt gebeurd immers. Bij de finish konden we in een lekker warme kleedkamer douchen en droge spullen aantrekken en daarna bestelden we een lekkere warme erwtensoep in de kantine. Heerlijk bij dit weer! Ervaringen werden uitgewisseld met medelopers en sterke verhalen vlogen door de lucht. Ouderwets genoten van dit evenement! Het is een verborgen pareltje op de trailkalender. Eigenlijk verdient de organisatie een groter deelnemersveld, maar ik ben eigenlijk heel blij met dit soort kleinschalige evenementen. Knus en kneuterig, dat past wel bij dit soort evenementen. Wat mij betreft volgend jaar weer. Andre Bleumink
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten