Te Brake: De Marathon-familie van AVA'70 - deel 2

Mark te Brake

Als er een start is, moet er ook een finish zijn…..

Er zullen in Nederland niet zo gek veel families in Nederland te vinden zijn, waar alle gezinsleden in 2021 een marathon hebben volbracht. Jan, Ankie, Luuk, Mark en Tim te Brake haalden dit huzarenstukje vorig jaar uit en zijn toevallig of niet, ook nog eens allemaal lid van AVA`70. Starten om te finishen was het motto en dat lukte het vijftal met glans.

Vijf diverse ervaringen, dus ook 5 verschillende verhalen!

In deel 2 komt Mark aan het woord, die in zijn tweede marathon de lat gelijk erg hoog legde en als doel had om binnen de 2 uur en 30 minuten te finishen…….

Mark te Brake: Marathon van Amsterdam, 17 oktober 2021

“Na een jaar met veel onzekerheden wat betreft doorgang van wedstrijden heb ik er in juli voor gekozen om een gok te wagen om me met volle overgave voor te bereiden op een marathon in het najaar. De eerste periode nog met 2 opties in mijn hoofd, het Nederlands kampioenschap marathon in Amsterdam of toch naar de Coolsingel in Rotterdam. Nadat de besmettingscijfers weer wat opliepen, definitief gekozen voor de “iets grotere” zekerheid van de Amsterdam marathon. Mogelijk bij afgelasting alleen een NK voor wedstrijdatleten.

Op zondag 17 oktober was het dan eindelijk zover. Na een super goede trainingsperiode van +/- 3 maanden was ik helemaal klaar voor mijn tweede marathon. In mijn eerste marathon liep ik na ook een hele goede trainingsperiode zonder verwachtingen 2.31.46 uur. Het volgende doel is dan al snel gemaakt, volgende marathon voor sub 2.30 uur! Tijdens de trainingen van de laatste weken voor de marathon leek dit doel ook zeker realistisch. 

De dag voor de marathon reis ik samen met mijn vriendin Lotte af richting Amsterdam. We zitten in een hotel op 10 minuten fietsen van het Olympisch stadion. Bij aankomst direct nog even een klein half uurtje heel rustig loslopen om vervolgens het startnummer af te halen bij het stadion. Hier nog even afgesproken met mijn coach Bram Wassenaar en nog eenmaal het plan voor de wedstrijddag doorgenomen. Bram weet mij te vertellen dat er 2 atleten uit Utrecht ook op sub 2.30 uur weg willen en 2 trainingsgenoten gaan hun hazen op dit tempo. Na de pasta ga ik vroeg slapen, de wekker gaat namelijk alweer om 05.00 uur, ruim 4 uur voor de wedstrijd om mijn lichaam helemaal wakker te laten worden voor het startschot. Na een kleine wandeling (je had de man achter de receptie niet moeten zien kijken, wie gaat er nou om 5uur `s ochtends een stukje wandelen?) eet ik 3 uur voor de start mijn laatste maaltijd. 

Een uur voor de start komen we aan bij het Olympisch stadion en het is al lekker druk. Op een rustig rondje zie ik alle topatleten warm lopen en dus besluit ik om zelf ook maar eens op dit rondje te kijken en een stukje in te lopen. Ik loop het rondje amper op en bots vervolgens bijna tegen Tim aan. Met een grote lens staat hij daar alle topatleten op de foto te zetten voor de sociale media kanalen. Een 20 minuten voor de start neem ik afscheid van Lotte. Zij zal mij onderweg op meerdere locaties komen aanmoedigen en heel belangrijk, mijn bidons aanreiken.  Wat een fantastisch gevoel om weer met 20.000 hardlopers tegelijk aan een startstreep te staan. Hoelang is dit geleden en hoe mooi is het dat dit weer kan? Iets waar je normaal gesproken helemaal niet over nadenkt maar wat nu al het eerste geniet momentje is en dan is het startschot nog niet eens gevallen;). 

Om exact 09.00 uur vertrekken we voor een nieuw hardloopavontuur over 42,2 kilometer. De jongens uit Utrecht heb ik al gespot en even met hen gesproken om de tussentijd halverwege door te nemen. Ze zijn overigens niet te missen aangezien ze in een fel roze Nike- tenue lopen.  Hierdoor zit ik direct in de goede groep, van ongeveer 10 á 15 lopers en geven de 2 hazen het tempo aan. Vanaf nu is het niet meer nadenken en gewoon deze groep volgen en proberen zo min mogelijk energie te verspillen. Focus op drinken en de gels, die ik onderweg perfect op de goede punten krijg aangereikt door Lotte. Er heerst een hele goede sfeer in de groep en iedereen weet dat we elkaar de komende kilometers nodig gaan hebben. De bidons worden dan ook regelmatig doorgegeven aan elkaar. Ik loop lekker in de groep en kan echt genieten van de marathon. De eerste kilometers vliegen voorbij en het voelt alsof ik met een mooie groep een rustige duurloop door de stad aan het maken ben. Onderweg kom ik meerdere bekenden tegen, Lotte met de bidons, Tijn Piest met zijn vader op diverse plekken, mijn ouders die ook op veel plekken te vinden zijn en Erwin, Bjorn en Luuk die proberen met de metro de stad door te komen en tot slot Ome Gerard (oud voorzitter van AVA`70) op het verste punt langs de Amstel. O, ja en Naomi van As staat ook nog voor haar enorme villa langs de Amstel ons aan te moedigen;). 

Tussen 15 en 20 kilometer komt de kopgroep aan de andere kant van de Amstel alweer terug en zie ik dat dit nog een mooie groep is, dat gaat dus een snelle tijd worden. Halverwege komen wij door in 1.14.07, iets te snel, maar perfect op schema voor sub 2.30 uur en het voelt nog super goed. Ik blijf lekker in de groep lopen en kan de hazen goed volgen. Bij 30 km gaat de laatste haas eruit en zijn we nog met 6 lopers. Er wordt direct wat versneld, maar de benen voelen goed en de hele groep gaat mee. Bij 32 km pak ik nog een gelletje aan van mijn vader en dan ineens bij 33 km moet ik bijna overgeven en komt vervolgens kramp opzetten. Waar komt dit ineens vandaan? Ik laat de groep gaan en probeer mijn eigen tempo op te pakken. Ik zie dat de kilometers iets langzamer gaan, maar kan nog redelijk goed doorlopen. Ik denk nog… oh, vanaf 33 km is het nog maar 9 km (na de finish denk ik, 9 km man wat een pleuris eind). 

Vanaf 35 km komt de kramp steeds sneller op en moet ik het tempo steeds verder omlaag laten gaan om niet te hoeven rekken of wandelen. Als ik het tempo een aantal keer weer iets probeer te verhogen, komt direct de kramp opzetten in mijn hamstrings en liezen en loop ik vervolgens met bijna gestrekte benen om dit weer te laten verdwijnen (moet een komisch gezicht zijn geweest). Vanaf hier is de focus, om zonder wandelen of stilstaan aan de finish te komen, anders ga ik helemaal veel tijd verliezen. In het Vondelpark bij 40 km komen mij pas de eerste mensen van achteruit voorbij, waaronder de eerste Nederlandse dame. Je hoofd wil dan nog mee gaan, maar als ik dit 2 meter probeerde kwam direct weer de kramp op. Het laatste stuk loop ik dus ook mijn eigen tempo en heb ik op de tussentijd bij 40km al gezien dat de sub 2.30 uur er vandaag helaas net niet in gaat zitten. Het laatste stuk op de baan probeer ik het tempo nog iets op te schroeven en dan zie ik op de klok bij de finish 2.30.48 staan. 

Moe gestreden, probeer ik direct na de finish mijn hamstrings te rekken om de kramp te laten verdwijnen. Tim staat met dezelfde grote lens mij op te vangen bij de finish en heeft de laatste 100 m heel mooi vastgelegd. Blij? Teleurgesteld? Boos? Trots? Welke emotie overheerst nou? Het eerste uur is er toch een teleurstelling, het vooraf gestelde doel is niet gehaald. Gelukkig kan ik na een aantal uur steeds trotser terug kijken op deze prestatie: In mijn 2e Marathon de finish gehaald en een minuut sneller dan tijdens mijn 1e marathon! Bij de eerste marathon was ik super blij met deze tijd en vandaag heb ik gevoeld dat die sub 2.30 uur er zeker nog gaat komen in de komende jaren. Na de finish met alle toeschouwers uiteraard naar het dichtstbijzijnde café om een biertje te drinken op deze prestatie!

Wat heb ik de weken na de marathon nagenoten van deze prestatie. Weer een nieuwe ervaring die ik zeker niet had willen missen! Vanaf nu gaat de focus weer vol op het trainen en wie weet…. in april naar Rotterdam?” (FR)