 |
| Een episch avontuur! Soms zie je zo’n dag
aankomen…. Vorige week zag ik op de weersverwachting een dramatische zondag
aankomen, flinke wind(stoten) en bakken regen. Er zou wel een kleine dertig
millimeter kunnen vallen over de hele dag. Zaterdag zou het eigenlijk nog heel
aardig weer zijn. Dan kun je twee dingen doen: zaterdag lopen en dan zondag de
hele dag achter het raam naar de stortregen kijken of juist een keer de
elementen trotseren. Ik vind het normaal nooit echt
geweldig om een duurloop in de regen te doen, maar gelukkig heb ik mijn
regenspullen en is dat nooit een reden om niet te gaan. Ergens in mijn
achterhoofd begon zich het idee te vormen om eens een flinke schep bovenop het
slechte weer te doen en er een echte uitdaging van te maken. Waarom niet in de
regen een rondje Korenburgerveen lopen? Zeiknat van boven en van beneden,
gekker kan het niet worden… Ik gooide mijn gekke idee in
onze Buitenspelen appgroep en op FB. Tot mijn verbazing had ik al snel een leuk
aantal medestanders in de strijd tegen de elementen. Zondagmorgen werd ik
wakker terwijl de regen tegen de ramen kletterde. Even begon ik aan mijn eigen
verstandelijke vermogen te twijfelen, maar ik pakte me mentaal bij mijn nekvel
en sleepte me het bed uit. Hup, loopspullen aan en naar beneden. Nog even de
route op mijn handheld GPS, tas met droge kleren mee en de auto in. Ik haalde nog wat
loopmaatjes op en samen reden we naar Camping Twee Bruggen waar we de andere
lopers zouden treffen. Ondanks het weer had iedereen er zin in, juist door het
feit dat het zo’n hondenweer was. Het zou immers een episch
(modder)plassenstampfeest worden en dan komt het kind toch naar boven bij de
meeste mensen. In ieder geval bij degenen die aanwezig waren. Volg goede moed
vertrokken we voor onze tocht van ruim 20 km. In de eerste kilometers hadden
we het bedrieglijk makkelijk. De regen was wat minder geworden en we hadden de
wind in de rug. Even lekker cruisen dus, maar je kon wel nagaan dat dat voor de
laatste kilometers dan niet veel goeds beloofde… Na een paar kilometer pikten
we Eric op die iets korter wilde lopen, maar het zeker niet wilde missen. Een
groot deel van de route bestond uit het Schaddenpad, een prachtige ronde van
ruim 11 km om en door het Korenburgen-/Vragenderveen. Meteen nadat we op de route
kwamen werd de ondergrond al een stuk blubberiger en bleken de noppen onder de
trailschoenen zeker niet overbodig. Tot de enkels door de modder was geen
uitzondering, maar we genoten van een stuk ‘nieuw aangelegde’ natuur. Zeker
toen we ook nog eens getrakteerd werden door enkele kraanvogels met hun
kenmerkende toeterende geluid. Ik wist wel dat er al jaren een paartje kraanvogels
broedde in dit gebied, maar ik had ze nog nooit gezien. Mijn dag was nu al
goed. Onderweg kwamen we alleen een
paar trailvriendinnen tegen die het rondje Schaddenpad in tegengestelde
richting liepen. Verder hadden we het hele gebied voor ons zelf. Gezien het
weer was dat natuurlijk niet zo gek… De route voerde ons nu richting het
hoogtepunt qua ‘veenexperience’. Via een moerassig weiland waar we tot
halverwege de onderbenen door het water moesten kwamen we op modderige paadjes
die soms geheel onder water stonden. De originele stukken knuppelpaden, waar
van oudsher het pad begaanbaarder werd gemaakt met takken en stammetjes, deden
hun oude functie weer eer aan. Glibberend en glijdend door de
modder, bijna kniediep door het water, het veen lag er bij zoals een veen er
bij hoort te liggen. Ik had dit in geen jaren meer meegemaakt, door de droge
zomers lag het veen er vaak wat armetierig bij. Maar dit jaar maakt weer veel
goed voor de waterstand in het veen. Het was een geweldige beleving, zeker
nadat we nog een keer de kraanvogels zagen en hoorden. Via een extra lusje over de
paadjes in het Rommelgebergte liepen we richting het eind van ons zondagse
avontuur. De paadjes waren ook goed nat en, op twee heldhaftige mountainbikers
na, helemaal verlaten. Inmiddels was iedereen van top tot teen helemaal
doorweekt, regenpak of geen regenpak. Want zo koud was het niet, zeker niet als
je in het bos uit de wind liep. En zo’n regenpak noemen ze dan wel ademend, maar
als je hardloopt drupt het zweet op een gegeven moment uit je mouwen. Maar het
grote voordeel van een regenpak moest nog komen. Op de laatste kilometers
mochten we namelijk tegen de stormachtige wind in terug. Eerst stond de wind
nog wat van opzij, maar dan moest je echt werken om je benen goed langs elkaar
te krijgen en jezelf niet te tackelen. En het laatste stuk was het helemaal
feest met de wind pal op kop. Op dat moment begrijp je pas echt wat het
verschijnsel ‘windchill’ betekent. Ik had een groot gedeelte van de training de
rits van mijn regenjack een stuk open omdat ik het te warm kreeg, maar nu ging
hij helemaal dicht. Zwoegend en beukend tegen de wind bereikten we de
parkeerplaats. De sfeer op de parkeerplaats
was een beetje uitgelaten. Wat een spletter splatter modderfeest. We voelden
ons als kinderen op schoolreisje. Snel droge spullen aan en naar de koffie!
Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Eerst de kletsnatte spullen uit
zien te krijgen, waarbij alles plakt en doet. En dan proberen droge spullen
over je natte lijf aan te krijgen zonder iets in de waterplassen te laten
vallen of in de kramp te schieten. Maar het lukte en de koffie en gebak bij de
Twee Bruggen smaakte als een waar overwinningsmaal. Een episch avontuur was
het, op naar de volgende keer. (bron) Andre Bleumink  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten