Je
moet er best wat voor over hebben, maar als je geluk hebt wordt je er rijkelijk
voor beloond. Soms zit het echter tegen en is het resultaat karig.
Safari-joggen is in ieder geval altijd wel een prachtige buitenactiviteit,
ongeacht de buit….
Geert
Wevers mag inmiddels gerust een ervaren gids worden genoemd en voor een leuke
voorjaarsexpeditie had hij een tweetal loopmaatjes uitverkoren om hem te
vergezellen. Beiden gingen graag op de uitnodiging in om hem te vergezellen bij
het wild spotten. Daar was de sympathieke hardloper best blij mee, want
eigenlijk is hij behoorlijk bang in de vrije natuur. Het vertrek van het
doordeweekse natuurreisje was best bijtijds, want 05.46 uur is nou niet bepaald
een tijd, waarvoor je juichend je bed uit stapt. Enfin, waar een wil is, loopt
ook een weg, dus op het afgesproken tijdstip kon er vertrokken worden. Onderweg
werd ook pensionado Theo Stronks opgepikt en geloof het of niet, zelfs op dit
belachelijk vroege uur, stond hij al breed lachend op de stoep voor zijn huis
in de startblokken. Hij houdt gruwelijk van dit soort uitjes en nam plaats in
de taxi om gelijk de berichten uit de Gelderlander op te lepelen.
Er werd koers
gezet in de richting van het Deelerwoud, een machtig fraai stukje Veluwe tussen
Arnhem en Apeldoorn. Even na half zeven draaien we de inmiddels vertrouwde,
verlaten parkeerplaats op om ons voor te bereiden op onze tocht. Waar voorheen
de ronde in jogtempo werd afgelegd, besloten Geert en zijn 2 kompanen om het
dit keer in een versnelling lager te doen, dus deden de hardloopkicks dit keer
dienst als wandelschoenen. De dresscode was zoals afgesproken, black pure, en
daar toonde het trio duidelijk eensgezindheid. Zelfs Theo toonde zich dit keer
solidair en had zijn jas zelfs veel weg van een heus berenvel. Kortom, hij had
zich voortreffelijk ingeleefd in deze ochtendmissie. Vlak voordat we de eerste
open vlakte betraden, werden de verrekijkers op de juiste wijze ingesteld.
Geert en Theo hadden een zeer professioneel apparaat zo bleek. Dit in
tegenstelling tot Frank, die trots een speelgoedexemplaar van de Wibra uit de
jas toverde. Met het blote oog was duidelijk veel meer te zien, dan via het
getuur door dit kermisspeeltje, maar goed, de krullenbol werd maar in de waan
gelaten.
Toen de slagboom van het Geldersch Landschap werd gepasseerd, werden
de Aaltenaren door een bonte specht in een berkenboom welkom getokkeld.
Uiteraard werd er even stilgestaan bij deze warme begroeting, maar de vogel
liet zich verder niet zien, wel horen. Er werd tred gezet en de temperatuur was
op zijn zachtst gezegd frisjes, dus werden de handschoentjes tevoorschijn getoverd.
Maar niet door Theo, die zich zoals altijd een bikkel toonde en de pas er
eventjes flink inzette om op te warmen. Het gras knisperde van de vorst en het
was zeker ook opletten geblazen, want de dekvloer was behoorlijk omgeploegd en
daarnaast hadden de Schotse hooglanders hun aanwezigheid laten blijken, door
veelvuldig beste oppers te droppen. Gezien het feit, dat de damp er vanaf kwam,
concludeerde gids Geert, dat we warm waren. Dit bleek volledig te kloppen, want
zelfs zonder tuurtoestel kwamen er uit alle hoeken van het veld forse grazers
aangeslenterd.
De drie natuurliefhebbers konden hun ogen niet geloven. Was het
nu afgesproken werk of was er een bijzondere reden voor deze warme ontvangst?
We zullen het nooit weten, maar geweldig natuurlijk dat de natuur zich van deze
kant liet zien. Snel werden de fototoestelletjes uit de zak gegrist om ritsen
hele fijne plaatjes te schieten, waarbij de afspraak was gemaakt, dat er twee
mochten fotograferen en er eentje de taak had om de veiligheid te waarborgen.
Wat een genieten op deze eerste 400 meter van de koers. Inmiddels was via de
verrekijker ook duidelijk geworden, dat op gepaste afstand een tiental,
mogelijk zelfs elf reeën het Achterhoekse trio aan het begluren waren. Niks mis
mee, natuurlijk. Sterker nog, dit schouwspel was natuurlijk ook weer pure winst
en Geert Wevers, de man van de cijfers, pakte potlood en papier er maar eens
bij om de score te turven.
Inmiddels moesten de wandelaars met een missie zich
bijna een weg banen tussen de passerende Highland Cows. Ze zien er altijd
bijzonder lief uit, maar vooral Geert en in mindere mate ook Frank, bleven toch
wel een beetje op hun qui-vive, want een aanval van achteren ligt altijd weer
op de loer. Theo toonde zich veel heldhaftiger en liep met de borst vooruit
zijn eigen route. Het wandelen nam in meters wel toe, maar zeker niet in
snelheid. De beginfase trok dermate veel bijkijks, dat het gemiddelde voor de
drie hardlopers steeds bedenkelijker werd.
De zon liet zich inmiddels ook al
van haar beste kant zien en dat maakte het wildbezoek er wel een stukje aangenamer
op. De koersdirecteur besloot iets van het paadje af te gaan wijken, om de
mogelijkheid te wagen een extra roedel reeën te spotten. De proef draaide op
niets uit, al hoewel… Het bleek dat dit uitstapje had gezorgd dat de vrolijke,
enigszins luidruchtige spotters niet alleen het wild de bossen indreven, maar
ook het plezier van een heuse fotograaf hadden verknald. Deze liefhebber met
een lens van een kleine meter zat en stond al vanaf de zonsopkomst te loeren op
een uniek moment om te gaan flitsen, toen de wildboys ineens voor de camera
verschenen. Woedend reageerde de turende professional zijn gif in de richting
van het drietal, dat gniffelend de officiële weg vervolgde. Slechts Geert keek
af en toe schichtig over zijn schouder, maar met Theo naast, voor en achter
zich, was dit natuurlijk totaal overbodig.
Na een kilometer of 6,3 kilometer
volgde er een nieuw hoogtepunt, toen op een meter of 200 een aantal reeën
staande op het wandelpad van de zon aan het genieten waren. De verrekijkers
werden snel in de aanslag genomen en waar Frank er met zijn speelgoedtuigje 3
spotte, kwamen de anderen tot 6. Er werd overleg gepleegd en besloten om de
confrontatie aan te gaan. Zonder te praten, bij voorbaat al een prestatie
stiefelden de Aaltenaren langzaam in de richting van het dierlijke gezelschap
en de afstand werd korter en korter. Snel werd er wat bewijsmateriaal geflitst
en langzaam maar zeker zette de kleine kudde zich in beweging. Traag, maar
bewust werd er koers gezet richting een bosje, maar ook daar werden de
toeristen nog in de gaten gehouden. Een waardevolle meet en greet, derhalve die
gekoesterd werd en de laatste kilometers voor voldoende gespreksstof zorgde.
Als toetje werden wandelaars in het slotgedeelte nog weer verrast door
tientallen bruine, zwarte en zelfs twee witgekleurde hooglanders, die zorgden
voor een prachtige afsluiter. Zelden zal een safari-avontuur zoveel wild op de
been brengen. Natuurlijk, het weer was voortreffelijk, maar met name de
nieuwsgierigheid van de dieren was best opmerkelijk. Frank toonde zich in zijn
sas, omdat hij thuis weer wat leuks te vertellen had. De liefhebber pur sang
van de Schotse Hooglanders toonde zich zeer zelfverzekerd en wilde een harige
koe gaan bespringen voor een mooie foto, maar dit werd hem toch maar afgeraden.
Theo was werkelijk dolenthousiast met alle aandacht en lachte zich zijn tanden
bloot, minus eentje overigens.
Reisleider
Geert haalde met een vrolijke glimlach een papiertje met de score van de dag
uit zijn jasje: bijna 20 reeën, 489 fluiters, maar dit kunnen er ook best een
paar meer zijn geweest en dik 60 hooglanders. Daarbij opgeteld natuurlijk de
bonte specht, die bij de uitgang de drie blije dierenvrienden naar de uitgang
van het Deelerwoud begeleidde. Het was tijdens deze safari-expeditie op een prachtige
woensdagmorgen in maart duidelijk Nederland op zijn mooist! Waarvan acte…..(FR)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
