 |
| Jan te Brake (rechts) tijdens de Marathon van Amsterdam in 1975 |
Postbode Jan te Brake sr. liep
in maart 1975 zijn debuutmarathon in Hilversum, maar er werd wat lacherig
gedaan over de lengte van het parcours. Daarom besloot hij twee maanden later
mee te doen aan de eerste editie van de in ere herstelde marathon van Amsterdam.
“Het was hetzelfde parcours als bij de Olympische Spelen van 1928; dan moet de
afstand wel goed zijn, dacht ik.”
Van de 283 deelnemers eindigde
Te Brake als nummer 132 in 3.11.50. Hij was 38 jaar, een laatbloeier. “Ik deed
alles op gevoel. Wat wisten wij nou van training? We deden maar wat hè. Ik liep
in het begin op gewone gymnastiekschoentjes. Een dorpsgenote in Aalten die in
een textielfabriek werkte, maakte hemdjes voor lopers, dat was al heel wat.”
Toen hij in Amsterdam op de
dag van de marathon zijn startnummer kwam ophalen, volgde een summiere kering,
herinnert Te Brake zich. “De dienstdoende arts zei: `Uw bloeddruk is aan de
hoge kant.` Ja, heb ik geantwoord, wat wil je zo vlak voor de start, het is
allemaal zo spannend. Ik kreeg ter plekke het advies een zouttabletje te nemen
tegen uitdroging. Mijn huisarts zei later dat het je reinste vergif was.”
Meer dan 50 marathons liep Te
Brake, waaronder tweemaal die van Athene. “Ik wilde me niet laten verrassen
door het Griekse voedsel en nam dingen als wortels, fruit, brood en kaas in
mijn koffer mee. De helft moest ik achterlaten bij de douane,” vertelt hij
lachend. “Het waren andere tijden. Bij sommige lopen, zoals de 100 km. Run van
Winschoten, waaraan ik geregeld meedeed, zag je meer vrijwilligers dan
deelnemers.”
Ooit stoomde hij Bennie Jolink met zijn popgroep Normaal klaar voor de marathon van New York. En als bestuurslid van de plaatselijke atletiekvereniging AVA`70 stond hij ook voor iedereen klaar. Nu loopt hij alleen nog met een stok of achter een rollator. “Ik ben blij met alles wat ik nog kan!” (Artikel: uit runningNL, januari 2022)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten