Zonnige Jutbergtrail in Dieren

Andre Bleumink

In het verleden heb ik de Jutbergtrail al meerdere keren gelopen. Goede herinneringen aan ook, vriendelijke vrijwilligers, goede organisatie, mooie routes… Na een veel te lange Coronapauze stond hij dan eindelijk weer in mijn agenda, als één van de eerste loopjes waarin alle maatregelen niet meer hoefden. Gewoon ouderwets dus, heerlijk. Dieren is ook nog eens relatief dichtbij, dus hoefde ik ook niet eens extreem vroeg op te staan in het weekend.

Bij het start-/finishterrein waren al redelijk wat mensen aanwezig voor de 21 en de 30 km. Lekker even bijkletsen in het zonnetje, wel nog met de winterjas aan want het was maar net boven het vriespunt. Mijn AVA-maatjes Wim, Frank en Henrie liepen de 21, dus ik ging het alleen doen vandaag. Ik had mijn cameraatje mee en was van plan om her en der wat beelden te schieten en het rustig aan te doen. Vier uur was de limiet, dus dat was goed te doen.

Na een rondje op de gravelbaan gingen we het bos in. De zon scheen best fel, dus zonnebril en petje kwam goed van pas. Het plan om rustig te vertrekken is altijd wat lastig als je tegelijk met een korte afstand van start gaat, maar alles voelde goed. Het bos lag er ondanks de duidelijk zichtbare rommel van de stormen mooi bij. Mijn voornemen om ook wat te filmen onderweg leidde me wat af, wat al snel resulteerde in een koprolletje. Deukje in mijn ego, maar verder OK. Ik nam me voor om beter op de ondergrond te letten, dan maar wat minder filmen.

Bij de eerste verzorgingspost (alleen water, beetje karig) kwamen Jeroen en Adrie me achterop. We liepen samen verder en kwamen al kletsend in een fijn ritme. Af en toe werd het ritme wat onderbroken door omgevallen bomen of grote takken waar we onderdoor, overheen of omheen een weg moesten zoeken. Maar dat maakte het eigenlijk allemaal nog veel leuker. Ook het feit dat het parcours de hele tijd omhoog of omlaag liep, vals plat of gemeen steil, maakte het bijzonder afwisselend. Wat een prachtig gebied is de Veluwezoom toch.

De eerste twintig kilometer verliepen eigenlijk zonder problemen. De zon scheen, de lucht was blauw en het humeur was nog steeds opperbest. De temperatuur begon iets aangenamer te worden en mijn jackje verhuisde naar mijn rugzak. Ik kreeg zelfs spijt dat ik mijn korte broek niet aan had gedaan. Niet dat ik me helemaal uit elkaar zweette, het was waarschijnlijk maar een graad of acht, maar het voelde als voorjaar. Ook de vele vrijwilligers die her en der in het bos stonden om iedereen de goede kant op te wijzen bij de vele lusjes en lastigere afslagen hadden allemaal goede zin. Hulde voor de mensen die hun vrije zaterdag opgeofferd hebben om ons een leuke trail te bezorgen!

De laatste vijf kilometer begon langzamerhand de afstand en het feit dat we goed doorliepen toch wel zijn tol te eisen. Mijn hamstrings begonnen bij de klimmetjes steeds meer te protesteren. Gelukkig kon ik in de afdalingen weer wat ontspanning krijgen, maar ik moest toch af en toe even een mentaal momentje overwinnen. Jeroen vond het niet erg als het tempo er even uitging en gebruikte af en toe een boom om even kort de kuiten te rekken. Maar daarna liepen we toch weer vlotjes verder, al was het alleen maar omdat Adrie vrolijk lachend verder ging…

Toch nog onverwacht zagen we de finish naderen. Volgens onze horloges moesten we nog een paar kilometer, maar de atletiekbaan was al in zicht. Met iets wat voor een eindversnelling moest doorgaan renden we met een grote glimlach op het gezicht de finishlijn over. Heerlijk gelopen, dank aan Adrie en Jeroen voor de wederzijdse ondersteuning. Samen gaat het beter, dat bleek ook vandaag weer. 3:05 uur over ruim 28 km is voor mij niet slecht, zeker gezien de 514 hoogtemeters. Ook complimenten voor de organisatie voor het opzetten van dit geweldige evenement. Top route en hulde voor de vele vrijwilligers. Als het aan mij ligt tot volgend jaar!

Andre Bleumink