Trailtour Teutobürger Wald

Henrie en Andre

Je kunt je natuurlijk net als mijn club maatjes met een hele bus vol naar Rotterdam gaan om daar met duizenden in een startvak te gaan staan, helemaal gefocust op een snelle tijd. Lawaai en drukte aan alle kanten, een bombardement van indrukken. Ik vind het veel fijner om gewoon even lekker terug te gaan naar de basis. Gewoon met een paar loopmaatjes een zelfbedachte route lopen in een mooi gebied. Geen gedoe, geen drukte, gewoon genieten, meer hoeft het niet te zijn. Even helemaal ontsnappen aan de drukte van alledag. Dit weekend was het eindelijk weer eens zo ver.

Henrie had een mooie route verzonnen in het Teutobürger Wald, in een gedeelte waar we nog niet eerder waren geweest. Vanuit Borgholzhausen eerst een route westwaarts en daarna nog een route oostwaarts. Met diverse mogelijkheden tot afkorten of verlengen en natuurlijk een aantal mogelijkheden om koffie of lekkers te halen om voorraden aan te vullen. Helaas vielen er wat deelnemers uit en uiteindelijk vertrokken we met zijn drietjes met Henries nieuwe elektrische auto naar onze oosterburen.

We vertrokken al vroeg en konden zo genieten van de zonsopgang boven een mistig landschap. Tegen de tijd dat we er waren was de mist al opgetrokken en leek het een prachtige dag te gaan worden. We parkeerden midden in het nog uitgestorven dorpje bij een bank met een publieke laadpaal omdat we anders niet meer terug konden komen. Na wat onwennig gepruts met de laadpaal konden we ons gaan focussen op het lopen. De rugzakken gevuld met water en eten, horloges en gps-handhelds met de route opstarten en rustig het dorp uit.

Eenmaal buiten het dorp ging het meteen al heuvelop en dat zette meteen de toon voor de hele dag. Het Teutobürger Wald is een relatief smalle heuvelrug, maar de heuvels in dit gebied zijn toch een stuk hoger dan die we in NL gewend zijn. Ik ben geen geweldige klimmer en Henrie had nog een flinke trainingsachterstand. We kozen dan ook voor de beproefde ‘hike up-run down’ methode. Wouter had duidelijk betere klimbenen, maar die wachtte dan wel weer op ons.

Het voorjaar was echt volop losgebarsten in dit gebied. Overal hoorden we vogels fluiten in het bos. Het felle groen van de nog prille blaadjes kwam in de ochtendzon nog beter tot zijn recht. Witte bloesem van krentenboompjes zorgden voor de afwisseling. Her en der hadden we mooie uitzichten over of kwamen we langs akkers die felgeel kleurden van het koolzaad. En verder was het vooral stil, heel stil in het bos.

De route was gedeeltelijk Hermannsweg en gedeeltelijk zelf bedacht. En waar de Hermannsweg altijd goed onderhouden wordt waren op de overige paden nog heel wat bomen te vinden die laatst met de stormen omgevallen waren. Flinke dikke bomen waren gewoon omvergeblazen. We moesten hierdoor regelmatig even kruipdoor, sluipdoor of een omtrekkende beweging door het bos maken, maar dat maakt het avontuur alleen maar groter natuurlijk.

Op het verste punt van de westelijke lus maakten we gebruik van de mogelijkheid om even een bak koffie te scoren bij een benzinepomp en een korte break in de zon te houden. Hoewel we er nog geen 15 km op hadden zitten hadden we al een kleine 400 hoogtemeters gescoord. Even energie bijtanken was niet verkeerd dus. Helaas bleek de route die we bedacht hadden op dit punt niet meer mogelijk en moesten we een paar kilometer terug over dezelfde route. Afstandmeten.nl is perfect voor het maken van routes, maar niet alle paadjes op Open Street Maps zijn in de praktijk ook nog aanwezig of open. Ook dat hoort erbij.

Inmiddels begon de zon al mooi te klimmen en daarmee kregen we het in het zonnetje en uit de wind best warm. Maar boven op de heuvelrug waar de wind meer invloed had en op gedeeltes waar je in de schaduw liep kon je wel merken dat het nog vroeg in het voorjaar was. De lange mouwen gingen van omlaag naar opgestroopt en weer terug. Zoetjes aan kwamen we ook wat meer wandelaars en mountainbikers tegen op de stukken Hermannsweg, maar daarbuiten kwam je eigenlijk geen kip tegen.

Henrie had inmiddels zijn kruit al wel verschoten en had heuvelop moeite om bij te blijven. Ik hield hem gezelschap omdat ik nog wat energie wilde sparen, maar Wouter vloog nog steeds de heuvels op alsof er geld te verdienen was. Hij had daardoor ook tijd zat om steeds even in het zonnetje uit te rusten. We hadden volgens schatting een eerste ronde van zo’n 30 kilometer met zo’n 1000 hoogtemeters. Maar gaandeweg leek dat niet helemaal te kloppen. Er zouden wat kilometers (en hoogtemeters) bij komen. En dan nog een extra lus van 20 kilometer er bij? Ik begon er een hard hoofd in te krijgen als ik mijn benen zo langzaam leeg voelde lopen op iedere klim.

In de laatste kilometers richting het dorp besloten we deze keer verstandig te zijn, het was goed genoeg. Het alternatief was om nog even lekker in de zon op een terrasje te gaan zitten en dat sprak ons op dat moment enorm aan. We hobbelden de laatste kilometer door het dorpje naar de auto. Op een bankje daar vlakbij in het zonnetje gezeten trokken we droge spullen aan en dronken we wat fris. In de hoek van het pleintje zagen we ineens iemand een deur uitkomen met een lekker ijsje. Er bleek een heerlijk italiaans ijssalonnetje te zitten met een mooi terras, waar we heerlijk in de zon konden genieten van een prachtige ijscoupe. Het voelde echt zo verdiend na vijf uur rondhobbelen door de heuvels.

Andre Bleumink