 |
| De eerste kilometers van de 25e Teutolauf De Teutolauf vierde dit jaar
zijn 25-jarige jubileum. Ruim voor trailrunning überhaupt een ding was werd
door de plaatselijke club al een zgn. Naturlauf georganiseerd. Een mooie reden
om weer eens mee te doen. In het verleden heb ik al een aantal keren meegedaan
aan de 29 kilometer loop door het prachtige Teutoburger Wald. In mijn
herinnering bleven vooral het biertje aan de finish en de lekkere zelfgemaakte
Kuchen als positieve punten naar bovenkomen. Carpoolend met een aantal
clubgenoten werd de reis naar Lengerich een stuk gezelliger en zo draaiden we
na een anderhalf uur rijden de auto het weiland op die voor de gelegenheid als
parkeerplaats diende. Henrie was daar de avond van tevoren al aangekomen om er
een extra training te doen. Het weer was nog heel prettig en de stemming bij
het start/finishterrein was dan ook opperbest. De geur van Bratwurst probeerde
te wedijveren met die van Kaffee met Kuchen en overal zaten deelnemers lekker
in het zonnetje te wachten op de start. De organisatie verliep pünktlich en
keurig op tijd stond de hele meute klaar in het startvak om weggeschoten te
worden. Onze clubmaatjes die de kortere afstand liepen waren net op tijd
aanwezig om ons uit te zwaaien. Henrie en ik zouden het wat
kalm aan doen als voorbereiding voor een trail-avontuur eind oktober en Henk en
Ingrid zouden het al mooi vinden om binnen de cutoff tijd te finishen. We
startten dan ook met zijn vieren lekker een beetje achteraan. Niet toevallig
hoorden we links en rechts om ons heen behoorlijk wat Nederlands, voor ons
Flachländer is een plek voorin het peloton meestal niet weggelegd. De eerste
kilometer of vier waren niet heel spannend. We liepen via wat
boerenlandweggetjes die weliswaar niet helemaal vlak waren, maar echt lastig
was het allemaal nog niet. De klimmen in het Teutobürger
Wald zijn een stukje langer dan de gemiddelde klim in Nederland. De eerste
echte klim gingen we dan ook meteen over in hiken op een stevig tempo. Henk en
Ingrid konden het helaas niet bijbenen en wij sloegen de eerste verzorgingspost
ook nog eens over. We zagen onze maatjes daardoor niet meer terug tot na de
finish. Gelukkig werden de klimmen meestal gevolgd door heerlijke lange
afdalingen waar het tempo weer iets omhoog kon en de benen even losgegooid
konden worden. De route liep door prachtige
oude bossen. Helaas is er het laatste jaar erg veel naaldhout gekapt als
gevolgd van de letterzetter kever en ziet het bos er her en der behoorlijk
gehavend uit. Gelukkig was er bij het Waldgipfelpfad nog weinig schade. Hier
was een pad aangelegd dat door de boomtoppen voerde. Erg leuk en leerzaam voor
de jeugd en voor ons een leuk intermezzo met mooie doorkijkjes door het bos.
Niet dat we er erg veel aandacht voor hadden, de natte planken vloer vroeg alle
aandacht om niet onderuit te gaan. In het middelste derde deel
van het parcours zat het mooiste gedeelte in mijn ogen. De route voerde via een
mooie singletrack met heel veel boomwortels over de graat van de heuvelrug.
Aangezien hier wat meer risico was voor de lopers had de organisatie hier nog
meer vrijwilligers in het bos opgesteld. Ongelofelijk veel mensen die hun vrije
zaterdag opgeofferd hadden voor ons lopers. Hulde! Ook de vele
verzorgingsposten onderweg waren super verzorgd. Water, thee, cola en allerlei
lekkers om te knabbelen. Bij één van de laatste posten kon je zelfs bier
krijgen, die heb ik maar overgeslagen. Henrie had het best zwaar in
het middelste gedeelte. Een flinke dip moest overwonnen worden en de cola bij
één van de posten viel ook niet lekker waardoor alles een paar honderd meter
verder weer in de berm belandde. Maar we gingen rustig en gestaag verder, dan
maar iets langer onderweg. Het was toch al de bedoeling om te oefenen op rustig
aan doen, dat lukte best aardig zo. Bij mij liep het eigenlijk best goed, dus
ik probeerde Henrie zoveel mogelijk op te peppen. het teamgevoel zat er in
ieder geval goed in. De laatste derde deel van de
route ging gelukkig weer veel naar beneden, dus op die ‘gratis kilometers’
konden we weer redelijk vooruit komen. De dip was redelijk achter de rug, maar
de energie was nog niet helemaal terug. De stukken omhoog die er nog wel
tussendoor kwamen waren ook best pittig. Dat bleven we dus gewoon hiken. Maar
daarin waren we echt niet de enige, zowat iedereen in onze buurt had hetzelfde
probleem en je zag dan ook hele groepen wandelen. Wel opvallend was dat de
meeste mensen erg positief ingesteld waren en er het beste van maakten. Er werden
veel grappen gemaakt en er klonk ook regelmatig gelach door de heuvels. De laatste kilometers harde
weg naar de finish ging relatief gezien best goed. Het idee dat er een lekker
alcoholvrij biertje stond te wachten was best aanlokkelijk, en dan nog een
lekkere Kuchen er achteraan. Het tempo ging bijna weer omhoog. Bij de finish
deden we een jasje aan gingen we lekker in het zonnetje op een bankje zitten
wachten op Henk en Ingrid. Het duurde even voor ze kwamen dus besloot ik me
toch maar even om te kleden. Ik miste hun finish dus net… Ze hadden het wel
zwaar gehad, maar vonden het beide super mooi. We keken nog even naar de
prijsuitreiking, maar dat duurde nogal. Alle winnaars in de diverse categorieën
kregen een prijs en een cyclaam. En in Duitsland hebben ze nogal wat
categorieën, dus duurde dat nog al. Zelf een prijs in de categorie 80+ zagen we
uitgereikt worden en de oudste deelnemer werd ook nog even in het zonnetje
gezet. Dat is toch wel heel mooi eigenlijk, in Nederland is er alleen aandacht
voor de nummers 1, 2 en drie en worden de leeftijdscategorieën over het
algemeen overgeslagen. Niet dat dat voor mij uitmaakte overigens, ik was dacht
ik 48ste in mijn categorie. Maar als ik maar lang genoeg blijf doorlopen val ik
in Duitsland vanzelf een keer in de prijzen…. Henk, Ingrid en ik besloten op
de terugreis nog even een eetgelegenheid te zoeken voor een lekker hapje. De
eerste de beste gelegenheid stuurden we Ingrid als horeca specialist naar
binnen om even poolshoogte te nemen. Ze kwam al heel snel weer naar buiten en
bleek binnen aangevallen te zijn door een hond. Daar gingen we dus niet eten…
De tweede gelegenheid die we vonden bleek een pittoreske Italiaans restaurantje
annex ijssalon. Daar hebben we heerlijk gegeten als afsluiting van een super
gezellige dag. Andre Bleumink |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten