 | ||
| De 40 kilometer lopers bij Huize 't Velde in Warnsveld Vorig jaar werd het
veertigjarig bestaan van de DEO loop gevierd met een speciale editie, een trail
van (uiteraard) 40 km. Dit jaar werd er wegens enthousiaste reacties een
vervolg aan gegeven. Niet alleen met een 40 km, maar ook 25 km trailrun was
mogelijk. Ik had me al vrij vroeg opgegeven en nog wat maatjes weten te mobiliseren
om mee te doen. Ik ging de 40 km lopen met Bianca en Angelique, de bedoeling
was om het een beetje rustig aan te doen. Het moest een soort van
voorbereidende loop worden voor de 50 km Sallandtrail en we wilden kijken hoe
we er voor stonden. We konden enigszins uitslapen
aangezien het maar een kwartiertje rijden was naar de start. Het was echt
winters, de temperatuur was enkele graden onder nul en de dag ervoor had het
wat gesneeuwd. Nu ben ik meer een liefhebber van lopen bij een graad of twintig
met een zonnetje, maar dit had toch ook echt wel wat. Bij het DEO terrein
liepen al wat vrijwilligers heen en weer om het een beetje warm te houden, en
dan moesten ze de hele dag nog…. Wij doken na het ophalen van
de startnummers snel de warme kantine in. Even bijkletsen met allerlei lopers
uit de buurt. We zouden eerst met een bus weggebracht worden na de start en de
chauffeur had de kachel al lekker opgestookt. De 40 km lopers werden eerst
gedropt bij Huis ’t Velde bij Warnsveld. Na een groepsfoto mochten we beginnen
met onze tocht. Een aantal snelle lopers spoten er meteen vandoor, wij vormden
met ons drietjes en routebedenker Tom de achterhoede. Het was even wennen zo vanuit
de warme bus het koude winterweer in. De extra laagjes, handschoenen, buffs en
zo kwamen goed van pas. Na een paar minuten waren we warmgelopen en ging het
eigenlijk prima. De paden langs de Berkel waren bekend, maar ik had er alleen
maar in voorjaar en zomer gelopen als onderdeel van de MST route en de Viking
Berkelroute. In volle winterpracht was het toch weer heel anders. Mooie
uitzichten over een bevroren Berkel die daar weer prachtig meandert. De grond
was voor de verandering eens niet modderig, maar bevroren. Na twee kilometer
zwikte Angelique hierdoor haar enkel al, maar gelukkig kon ze verder. Vlak voor ons liep een groepje
trailrunners van de Zandloper, bekenden dus en we mixten regelmatig even qua
groep. Altijd leuk om met bekenden te lopen en wat te babbelen onderweg. Tom
wist als ervaren trailrunner ook nog wel wat mooie verhalen uit de mouw te
schudden en zo tikten we als kletsend de kilometers weg. Na een kilometer of
zeven verlieten we de Berkel en gingen we het Gote Veld in. Prachtig gebied en
wat mij betreft één van de pareltjes van de Achterhoek. Bos, heide, vennetjes,
van alles kwamen we onderweg tegen. Een enthousiaste vrijwilliger
stond kleumend bij een tafeltje met eten en drinken op ons te wachten bij de
schaapskooi. De repen chocolade waren bijna niet te breken doordat ze bevroren
waren, maar de cola smaakte prima en gaf nieuwe kracht. Fun fact: bijna
bevroren cola begint pas te bubbelen nadat het opwarmt, maar dan heb je het dus
al doorgeslikt en ben je al weer aan het lopen…. Het klonk als of de burlende
edelherten op de Veluwe over waren gestoken naar de Achterhoek. De eerste helft zat er al best
vlot op, voor mijn gevoel redelijk doorgelopen maar toch strak achteraan, Dat
maakt verder niet uit maar geeft wel aan dat er best doorgelopen werd door iedereen.
We verlieten het Grote Veld en draaiden via een stuk route die ik me herinnerde
van de Lochem Trail onder Lochem door richting Lochemse Berg. Maar voordat we
de heuvels in gingen hadden we eerst nog een verzorgingspost. Van de post
mochten we alles pakken en opeten wat we wilden aangezien we toch de laatste
lopers waren. Maar inmiddels had ik weinig behoefte aan een grote koude plons
in mijn maag en ik beperkte me dus tot een bekertje cola en wat lekker om te
snacken. Inmiddels begon de sleet er
een beetje in te komen bij sommige van ons groepje, ik begon zelf wat last te
krijgen van stijve hamstrings en onderrug. Misschien door de kou of de harde
ondergrond? Maar de heuvels van de Lochemse Berg en de Kale Berg gaven een paar
keer een wandelmomentje, voor mij meestal een manier om ook de stijve spieren
even los te werken. Ik moet zeggen dat ik wel even de neiging had om op de Kale
Berg even een klein ommetje te maken voor de heerlijke warme cocolademelk en
kaneelcake bij het gelijknamige eetcacé. Groepsdruk voorkwam dat en we liepen
verder. Het verbindingsstuk over de
Maandagsdijk van Barchem naar het Stelkampsveld vond ik echt even lastig, maar
dat is meer omdat ik daar de weg goed weet en het eigenlijk een saaie rechte
zandweg is. Maar ook om me heen begon het wat te kraken in ons pelotonnetje van
AVA/Zandlopers. Angelique kreeg het voor elkaar om ook nog de andere enkel
flink te zwikken en had het mede daardoor erg zwaar in het laatste stuk. Het
Stelkampsveld is een voorbeeld van ‘nieuwe natuur’ waar enorm veel bos is
gerooid en de bodem verschraalt is etc. Het begint er nu wat beter uit te zien,
maar het zal nog een aantal jaren nodig hebben voor het weer echt mooi wordt Het laatste stuk kwamen we
gelukkig op het parcours van de ‘normale’ DEO loop en zagen we ook nog diverse
bekenden rennen. Dat helpt natuurlijk enorm qua afleiding en maakte de stramme
spieren en de vermoeidheid wat draaglijker. Ik had inmiddels ook gewoon honger,
te weinig gegeten onderweg dus. Door de kou krijg je minder zin in eten en
drinken, maar je hebt de energie wel nodig natuurlijk Na de finish konden we in de
lekker warme kantine van DEO genieten van warme chocolademelk met slagroom en
gezellig bijkletsen met iedereen. Omdat ook de ‘gewone’ crosslopers nog steeds
finishten bleef het nog lang gezellig druk in de kantine. Wat mij betreft een
prachtige traditie die aan het ontstaan is! Andre Bleumink
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten