Sallandtrail 2023 was een plaatje!

Andre, Bianca en Angelique

Eind vorig jaar liep ik samen met Angelique en Bianca de Deotrail van 40 km. Dat ging best aardig, maar kostte de nodige moeite. Beide dames hebben hun zinnen gezet op de hele triathlon van Almere dit jaar en ook ik heb nog wat snode plannen komend jaar. Het leek ons dus een goed plan om een 50 km trail aan het eind van de winterperiode te prikken en daar naar toe te trainen. Dat zou voor de nodige inspiratie moeten zorgen om topfit de winter uit te komen en de perfecte basis moeten zijn voor het komende seizoen. Het werd uiteindelijk de Sallandtrail in Nijverdal. Daar had ik in het verleden al vaker gelopen en was de organisatie altijd prima.

Ik had al snel een trainingsschema in elkaar gezet met mooie lange trailtrainingen. Gecombineerd met de lange heuvelduurlopen met de AVA-marathongroep maakten we vele kilometers door de mooiste natuurgebieden in de buurt. We liepen door sneeuw, regen, wind en kou, heuvelop en heuvelaf. Soms alleen, maar veel vaker met een gezellige groep. De saamhorigheid van het samen afzien maakt alles immers veel leuker. Kortom, we waren er klaar voor!

Nu was in mijn herinnering de Sallandtrail eigenlijk altijd de eerste voorjaarstrail, waar het lopen in korte broek zeker geen uitzondering was. Maar dit jaar roerde Maart zijn staart, en niet zo’n klein beetje. De dag van tevoren begon het met natte sneeuw die overging in sneeuw die bleef liggen. Ik had al medelijden met de vrijwilligers die de route moesten uitzetten. Voor de wedstrijddag was er echter prachtig weer voorspeld, met veel zon en weinig wind. Maar uiteraard had ik voor de zekerheid nog wat extra kleding in de tas gestopt en een jackje in mijn racevest.

Toen we met zijn drietjes in alle vroegte richting Nijverdal reden werden we getrakteerd op een prachtige zonsopgang, blauwe lucht met hier en daar een wolkje. Het leek er op dat de weersvoorspelling uit zou komen. Eenmaal bij het Ravijn aangekomen konden we lekker dichtbij parkeren. Als je de lange afstand doet moet je vaak vroeg starten, maar dat heeft dus ook zo zijn voordelen. Binnen was het lekker warm en ik zag al diverse bekenden om even een praatje mee te maken. Uiteraard was ook organisator Bertus aanwezig om iedereen welkom te heten.

De start was best druk, we stonden met een paar honderd man/vrouw aan de start van de 50 km. Dat zie je niet zo vaak en geeft wel aan hoe hoog de Sallandtrail ingeschat wordt. En dat bleek ook dit jaar terecht. Een lange sliert deelnemers liep door een landschap dat zo op een ansichtkaart kon. De sneeuw glinsterde in de zon en knerpte onder de schoenen. Her en der was het flink glibberen door ijzige stukken pad in de schaduwrijkere delen, maar verder was het prima lopen. Het dooide al snel en dat zorgde er voor dat je regelmatig een natte kledder sneeuw op je hoofd of in je nek kreeg als je onder een boom doorliep. Altijd grappig als dat bij een ander gebeurd natuurlijk.

Het duurde lang voor de groep waar we in liepen wat uit elkaar getrokken werd en zo konden we regelmatig even een praatje maken. Iedereen had bijna vanzelf goede zin door het mooie weer en genoot van de unieke omstandigheden waarin we liepen. Het ene prachtige besneeuwde uitzicht na het andere mooie doorkijkje door de besneeuwde bomen kwam voorbij. De kilometers tikten zo al genietend lopend bijna vanzelf weg en zo waren we eigenlijk voor we het wisten al weer bij het start-/finishterrein. De eerste ronde over natuurgebied Sallandse Heuvelrugzat er al weer op. Even wat eten en drinken en een snelle toiletstop en we waren weer klaar voor de tweede lus.

De tweede ronde voerde ons door de bossen richting Hellendoorn. Het was inmiddels een stuk rustiger op het parcours. Door de dooi was de sneeuw hier inmiddels al grotendeels gesmolten en de vele lopers voor ons (ook van de kortere afstanden) hadden de paden her en der behoorlijk blubberig gemaakt. De mooie ruime wandelpaden waar we tot nu toe voornamelijk over gelopen hadden werden nu regelmatig mooie singletracks en af en toe zat er een stukje MTB route bij met bijbehorende klimmetjes, kombochten etc.. Geweldig trailparcours natuurlijk , maar het werd er niet makkelijker van. Ook het feit dat er geen vlakke meter te bekennen was vrat aan de energiereserves.

Onze drie-eenheid begon wat te kraken in de voegen naarmate de kilometers zich aaneenregen. Angelique moest een tandje terug in tempo, Bianca vloog nog klimmetjes op alsof ze net begonnen was. Ik zat er een beetje tussenin qua energie. Maar we bleven samenlopen en we hielden de moed er ook goed in samen. Regelmatig even wat lekkers naar binnen stoppen voor de energie en blijven lopen. We waren een beetje in de achterkant van het wedstrijdveld geraakt en daar had iedereen hetzelfde probleem. Soms haalden we mensen in die even een stukje wandelden en even later werden wij weer ingehaald en zo ging het door tot aan de finish.

Een ultra lopen is vooral een kwestie van mindset. De laatste vijf kilometers of zo was ik er eigenlijk wel klaar mee, maar vooral omdat we wisten dat we er bijna waren. Als het 60 km was geweest hadden we het ook gered. Uiteindelijk bleek de afstand volgens onze Garmins net geen 50 km te zijn, maar we konden geen reden verzinnen om dat laatste stukje nog vol te maken met rondjes op de parkeerplaats. We waren gefinisht! Een high five met Bertus op de finishlijn en een medaille om de nek, een lekker bekertje warme bouillon en wat lekkere hapjes waren onze beloning. Wat een geweldige organisatie en hulde aan alle vrijwilligers die het best koud gehad moeten hebben, maar toch vriendelijk en hartelijk bleven.

We hadden ook nog gebruik kunnen maken van het zwembad, maar we beperkten ons tot een lekker uitgebreide douche (het water was zelfs nog redelijk warm). In de hal werd al opgeruimd en heel veel deelnemers waren al lang weg. De erwtensoep was op en wij stapten dus maar in de auto. Ondertussen stroomden de Facebookberichten en Whatsappjes binnen van clubgenoten en loopvrienden, die ook op één van de afstanden meegedaan hadden, met enthousiaste verhalen en prachtige foto’s Na een tussenstop bij de Mac voor een welverdiende McShake reden we heel tevreden en heerlijk in het zonnetje weer richting de Achterhoek. Het was een geweldige dag buitenspelen, op naar nieuwe avonturen!