 |
| Andre en Henrie in het Teutoburger Wald Bosbaden, Shinrin-Yoku of
forest-bathing……….het betekent dat je je volledig onderdompelt in de natuur.
Het bos, de bomen, de planten en aanwezige dieren volop ervaren, met al je
zintuigen. De Japanse naam voor het nemen van een bosbad is shinrin-yoku. En dat
betekent “ontspanning die verkregen wordt door je onder te dompelen in het
bos”. Shinrin = bos, yoku = bad. Het betekent dus niet dat je in het water gaat
baden zoals sommige mensen verwachten. Bosbaden werd in de jaren 80 in Japan in
het leven geroepen als natuurlijke remedie tegen burn-out en andere aan stress
gerelateerde klachten. (bron) Super trendy
natuurlijk en daar doen wij nuchtere Achterhoekers niet aan… Of toch? Henrie en ik hebben snode
loopplannen deze zomer, maar daar moet wel flink voor getraind worden. Eén van
de laatste lange trainingen voor deel 1 van ons ‘2×100 project’ deden we
afgelopen vrijdag, de dag na Hemelvaart. Om 06:00 stond Henrie met zijn auto voor
de deur en vertrokken we naar het pittoreske Borgholzhausen in het Teutoburger
Wald. De zon kwam net op en na een uur en drie kwartier rijden parkeerden we de
auto op het dorpsplein bij de Volksbank. Daar kon de auto aan de stekker en
hadden we meteen het verzorgingspunt midden in onze route. Michiel en zijn
broer Christian voegden zich bij ons om in ieder geval de eerste ronde mee te
lopen. We hesen de rugzakken op de
rug en namen de trailstokken ter hand. Binnen vijf minuten waren we het dorp
uit en liepen we de eerste heuvel op en het bos in. Het was nog niet erg warm,
maar na een paar klimmetjes hadden we het zeker niet koud meer. De zon scheen
prachtig door het vers groene blad en bovenop de heuvelrug had je regelmatig
prachtige uitzichten over de omgeving. De koolzaadvelden knalgeel afstekend
tegen de pas gezaaide maislanden en weilanden. Witte bloesem van
krentenboompjes en bosanemonen staken af tegen het donkergroene mos. Genieten
met een grote G was het. De heuvels van het
Teutoburgerwald zijn een stuk hoger dan bijvoorbeeld het Montferland en we
deden het rustig aan op de klimmen om een beetje het tempo gevoel te krijgen
voor de 100 km in Spa binnenkort. De stokken hadden we niet voor niets mee, dus
we deden alle klimmen hikend en de rest in een dribbel. Dat rustige tempo gaf
dan ook volop gelegenheid om een goed gesprek te houden of juist lekker in je
eigen bubbel een eind te lopen genieten. Ik genoot in ieder geval volop van de
uitzichten en de natuur om me heen. Vakantiegevoel in optima forma! Na een paar uur kwamen we aan
het verste punt van de eerste ronde, Henrie had daar een Waldhotel gevonden
waar we eventueel een bakje koffie konden doen. Tot onze teleurstelling was de
Biergarten pas vanaf 17:00 uur open. We moesten het doen met onze eigen
voorraden in de rugzakjes. Ultra’s lopen is ook omgaan met teleurstellingen en
na een korte pauze gingen we dan ook vol goede moed weer op pad. Het bleef erg
rustig op de paadjes, ondanks het feit dat de Hermannsweg een bekende
wandelroute is kwamen we maar heel sporadisch mensen tegen. Eén enkele eenzame
wandelende jongedame kreeg het echter voor elkaar om ons met zijn vieren
verkeerd te laten lopen…. afslag gemist wegens aandacht voor iets anders. Boys
will be boys zullen we maar zeggen. De GPS-handheld wist ons
echter weer op het juiste spoor te krijgen en zo kregen we na ruim 30 km
Borgholzhausen weer in zicht. Bij de auto konden we ons eten en drinken weer
aanvullen en omdat het zo’n mooi weer was besloten we even bij de Italiaanse
ijssalon een milkshake op het terras te pakken. Heerlijk, met vers gepureerd
fruit. De energie vloeide zo wel weer terug in de benen, maar Michiel en
Christian hadden hun rondje er op zitten en namen afscheid. Restte Henrie en
mij nog een ronde van ruim 20 km. Deze ronde kwamen we weer in
wat bekender gebied, vorig jaar hadden we ook al eens in dat gedeelte van het
Teutoburger Wald gelopen. Dat maakte het echter zeker niet minder mooi. De
temperatuur was inmiddels al heel lekker, zelfs in de schaduw van het bos. Niet
te warm, niet te koud, perfect loopweer. We zagen buizerds rondcirkelen op de
thermiek boven de heuvelrug en de vogels in het bos deden allemaal goed hun
best. Doordat we een aantal paden hadden ingetekend die in de praktijk al een
tijdje niet meer gebruikt werden konden we ook nader kennismaken met Duitse
brandnetels en bramenstruiken. Die doen het goed kan ik vertellen, maar Henrie
en ik houden wel van een uitdaging in de natuur. Na verloop van tijd vonden we
het wel tijd voor een korte break. Maar uiteraard zijn er juist dan nooit
bankjes te vinden om even lekker op te zitten. We behielpen ons met een paar
stenen die ooit geplaatst waren om iets te markeren en genoten van een colaatje
en wat reepjes. Ondertussen bespraken we de route. Aangezien het boscafé op het
verste punt van de tweede lus ook hier waarschijnlijk nog niet open was
besloten we een gedeeltelijk andere route te nemen. Dat was ietsje korter, maar
waarschijnlijk meer de moeite waard qua omgeving. Inmiddels waren we al een
mooie tijd onderweg en begonnen de kilometers en vooral de hoogtemeters een
beetje voelbaar te worden. Dat was natuurlijk ook de bedoeling, op dit soort
lange trainingen kom je er daarnaast ook achter wat er eventueel nog mankeert
aan je uitrusting. Zo bedacht ik me dat mijn Altra Lone Peaks zonder
bijgeleverde rockplate niet geschikt waren voor de stenige ondergrond. Mijn
voeten werden hierdoor een beetje gevoelig. Bovendien had ik vergeten om Body
Glide mee te nemen waardoor het steeds meer begon te schuren op vervelende
plekken. Goede punten om nog even mee te nemen voor ons 100 km avontuur in Spa.
Ook de routes en de tactiek namen we onderweg alvast een beetje door. Maar toen we uiteindelijk na 7:15 uur lopen en bijna 52 km en bijna 1700 hoogtemeters overwonnen te hebben (alweer) bij het ijscafé op het terras een lekkere sorbet zaten te verorberen overheerste vooral het gevoel van de perfecte vakantiedag. Lekker de hele dag door het bos, geen gedoe, geen verkeer, geen stapels mensen om je heen, het ultieme vakantiegevoel. Heerlijk rustig een dagje bos-badderen om geestelijk helemaal tot rust te komen. Shinrin-Yoku heet dat dus, heel trendy…  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten