Aalten - 5e King of the Beeklaan

Ontspannen de Beeklaan op

Buffelen op de Aaltense pukkel

Als buitenstaander zou je bij de straatnaam 'Beeklaan' kunnen denken aan een slingerend landweggetje dat parallel loopt aan een kabbelend beekje. Of aan een lange klinkerweg tussen statige herenhuizen met aan weerszijden eeuwenoude eiken. Niets is echter minder waar…. De Beeklaan is het meest vreselijke stuk asfalt dat er in Aalten te vinden is. Elke inwoner kent deze pukkel en fietst liever 3 kilometer verder om de beklimming te omzeilen. Met een klein autootje moet je zelfs terugschakelen om boven te komen. De Aaltense berg inspireerde ooit de plaatselijke architect en verdienstelijk draver, Rinke ter Haar, om juist hier een fijn parcours uit te tekenen. Hij maakte zelfs een Strava-segment aan met de alleszeggende cijfers: 250 meter lengte, een stijgingspercentage van 3,1 % en een hoogteverschil van 8 meter. Oftewel, een beul van de buitencategorie als je dit sprintend een keer of wat afwerkt.

Maar Rinke ging nog verder, want het brein van hem bruist altijd en overal. Dat bergje in het centrum van het dorp zou best eens een leuke wedstrijd op kunnen leveren. Zo ontstond een jaar of 7 geleden de “King of the Beeklaan”, waarbij overigens ook dames welkom zijn. Om er niet helemaal alleen voor te staan, ging ter Haar op zoek naar een betrouwbare compagnon en vond deze in de persoon van Geert Wevers. Samen vormt het duo de tweekoppige directie van het evenement, bepalen zo goed als alles, passen het reglement aan wanneer dit beter uitkomt en geeft verder weinig tot niets uit handen. Maar verder niets dan lof over dit goedlachse en sympathieke tweetal. Tot zover de inleiding……

En dan nu de wedstrijd….

Op zaterdag 26 augustus jl. vond voor de 5e keer “the King of the Beeklaan” plaats en er hadden zich 38 heren en 14 dames opgegeven om te gaan strijden om de prestigieuze titels, de kroon en bovenal de eer. Nu zou er misschien gedacht kunnen worden, dat dit wel een minimale bezetting betreft, maar niets bleek minder waar. Het was immers een recordaantal en bovenal zouden er nogal al wat sprintkanonnen in de arena te bewonderen zijn. Kwaliteit voldoende dus voor een prachtig spektakel en de directie had er dan ook gruwelijk veel zin in. Terwijl de supereerlijke en zelfs openbare loting in volle gang was, posteerden de eerste toeschouwers zich al met tuinstoeltjes en koelboxen langs het parcours. Opvallend was dat hier ook een hele batterij aan zogenaamde toplopers tussen stonden. Het betrof echter de verwende dravertjes, die alleen op vlakke ondergrond willen vlammen. Gevolg is natuurlijk wel, dat de meest verschrikkelijke, slappe excuses bij dit elite gezelschap te horen waren om niet te hoeven starten. Het is me te fris, ik mis de juiste prikkel na de vakantie, ik heb nog verjaardag van mijn schoonmoeder en ga zo maar door. Er was zelfs een enkeling bij, die tevoren aangaf helaas te moeten werken, maar vervolgens wel tijdens de wedstrijd gewoon langs de kant stond te koekeloeren in de baas zijn tijd. Moet je wel lef hebben.

Afijn, de strijd op het hellende asfalt was inmiddels al volop aan de gang en het ging er in de eerste ronden gelijk al kiezelhard aan toe. Niet bij iedereen overigens, want sommigen vormden louter veldvulling en genoten van alle aandacht van de kant. Maar goed, ze waren er wel. Het deelnemersveld was eigenlijk onder te verdelen in 2 categorieën, namelijk de jonge honden, die er elke serie weer heerlijk onbezonnen inkletsten en de ervaren rotten, die misschien tactischer liepen, maar waarschijnlijk geen winnaar op zou gaan leveren. 

Intussen gingen bij de bookmakers al flinke bedragen rond over de mogelijke winnaars en was de strijd bij de dames best open, bij de heren was dit zeker niet het geval. Zo had mogelijke kanshebber Mark te Brake in de week voorafgaand aan de race al twee keer de winst in een grote wedstrijd gepakt en hij besloot daarom maar met de handrem te gaan lopen. Titelverdediger Bram Wevers had er `s middags al een voetbalwedstrijd op zitten en volgens de deskundigen onder het publiek ben je dan kansloos. De eerste ronden kom je dan nog wel door, maar als het er om gaat spannen zul je steeds eerder verzuren. Voor menigeen gebeurde dit overigens al tijdens de voorronde van het toernooi en het levert de toeschouwers mooie beelden op van afzien in het kwadraat. Tuurlijk, je loopt als deelnemer door een tunnel van aanmoedigingen van het publiek, maar als de benen blokkeren, moet je het toch echt allemaal zelf doen. Rijen dik stonden de fans vooral in de nabijheid van de finish, want daar is de pure sportdramatiek in optima forma het beste te volgen. Naast de winst of verlies, struikelpartijen en snoekduiken, zijn het ook de blikken van scheelziende toplopers, het schrapende, naar lucht happende gehoest na de meet en het waggelende zoeken naar evenwicht. Het hoort er allemaal bij en levert prachtige plaatjes op…..

Het traject is eigenlijk voor de goedgetrainde atleten met 250 meter zeker niet te lang. Het stijgingspercentage is met 3,1% aardig, maar toch ook weer niet schokkend en toch…. Als je King of Queen wilt worden moet je in korte tijd zeker een keer of 6,7 naar boven sprinten en dan moet je toch wel verrekte sterk zijn, zo is inmiddels na 5 afleveringen wel duidelijk. Bij de heren ging de kroon en de schitterende trofee dit keer naar topfavoriet Joost Lammers, terwijl Lisa te Molder verschrikkelijk slim liep en dus was er ook voor haar een prachtig kroontje en een fraaie beker. Mijn eigen deelname bleef beperkt tot de eerste ronde. Als je moet sprinten tegen gasten die 30 soms zelfs 40 jaar jonger zijn, dan leg je het natuurlijk wel af. 

Volgend jaar (waarschijnlijk zaterdagavond 6 juli) zijn er weer nieuwe kansen om te scoren en iedereen heeft bijna een jaar om te oefenen. De hardlooparena is dagelijks geopend, dus dat kan en mag zeker geen excuus te zijn.