 |
| Henrie en Andre Ieder jaar kiezen Henrie en ik
minstens één mooie uitdaging om gezamenlijk naar toe te werken. Vorig jaar
hadden we ergens gelezen dat iemand in 2023 een event organiseerde op de King
Alfred’s Way in Zuid-Engeland. Het betrof een (gravel-/MTB)route van maar
liefst 350 kilometer die deze keer gelopen moest worden, maar er was ook een
mogelijkheid om de ‘kids-distance’ van slechts 100 mijl te lopen. We hadden
beide nog nooit in het zuiden van Engeland gelopen en 100 mijl was een afstand
die nog op de bucketlist stond. Na enig overleg (ook met het thuisfront)
besloten we ergens vorig najaar om ons gewoon in te schrijven. Voor de
kids-distance, dat dan weer wel. Begin van dit jaar leek het
echter nog een onmogelijke opgave voor Henrie. Geplaagd door rugklachten
strompelde hij bij vlagen rond, trainen was bijna onmogelijk. Ik had voor
mezelf een redelijk gedegen schema opgesteld en maakte heel wat trainingsuren
met of zonder diverse trainingsmaatjes. Gelukkig beleefde Henrie een
miraculeuze wederopstanding toen de temperatuur weer steeg en de dagen langer
werden. We deden samen diverse mooie trainingstochten in binnen- en buitenland
en dat was op zich al genieten. Ik had nog nooit eerder zoveel kilometers en
hoogtemeters verzameld als dit jaar, dus ik had het idee dat het mogelijk zou
moeten zijn om te finishen. Vrijdag 11 Augustus vertrokken
we vanuit de Achterhoek naar Reading. ’s Morgens waren de lopers van de 350 km
al begonnen en dat konden we gedurende de dag mooi volgens via de tracking
website. Na het inchecken in het plaatselijke Ibishotel gingen we even een
stukje cultuur snuiven. Reading is een typische Engelse forensenstad,
waarschijnlijk heel veel mensen die elke dag met de trein richting London gaan
om toch wat rustiger te kunnen leven in de provincie. Enorm multicultureel, met
mensen uit alle uithoeken van het vroegere Britse Empire. We keken ons de ogen
uit door de veelheid aan eettentjes en andere zaken, maar belandden
uiteindelijk toch met een pint lager op het terras van een typisch Britse pub… Na een rustige nacht en een
Engels ontbijtje liepen we de volgende ochtend richting de start. In een
zaaltje van een buurthuis verzamelde zich een klein aantal lopers, meer dan de
helft van de inschrijvers had zich om allerlei reden teruggetrokken. Dat maakte
overigens niets uit voor het enthousiasme en de inzet van de organisatie en de
vrijwilligers, dat was dik in orde. Na een korte speech bij de start mochten we
beginnen aan onze tocht. Eerst maar een kilometer of tien langs de rivier dwars
door de stad. We hadden goede gesprekken met een groepje medelopers die
ongeveer hetzelfde tempo aanhielden en zo verliepen de eerste uurtjes vrij
rustig, bijna saai zelfs. Pas ruim buiten de stad, toen
we het typisch Engelse platteland betraden, begon het echt een stuk mooier te
worden. Inmiddels liepen we weer met zijn tweetjes, onze medelopers waren in
geen velden of wegen meer te zien. We vermaakten ons prima. Typisch Engelse
cottages en landhuizen zoals je die normaal alleen op tv ziet, public footpaths
die je dwars door weilanden en korenvelden voeren. Het was gewoon genieten. Het
weer was dan ook prima om te lopen. Meest bewolkt en graad of 20, af en toe zon
en heel af en toe wat spetters regen. Zo ongeveer elke 25 km hadden
we een verzorgingspost om de rugzak weer te vullen met water en etenswaren. De
vrijwilligers daarvan waren echt van de buitencategorie, we spraken er eentje
die eerst al vijf uur had gereden om alleen maar op zijn plek in the middle of
nowhere te komen met zijn busje. Daar bleef hij vervolgens ruim twee dagen
helemaal alleen staan om zowel de korte als de lange afstand van eten en
drinken te voorzien. Zelf sliep hij steeds tussendoor even in het busje tot
iedereen voorbij was. Ongelofelijk. Ter aanvulling van de verzorgingsposten
pakten we ook nog een terrasje en een ijssalon mee onderweg. Je moet toch zien
dat je voldoende brandstof binnenkrijgt op zo’n afstand. Ondanks het feit dat de
omgeving eigenlijk steeds mooier werd, werd Henrie steeds stiller. Hij was op
vakantie door zijn enkel gegaan en die enkel begon hem steeds meer op te
spelen. Waarschijnlijk ook doordat er toch wel veel verharde weg in het
parcours zat. We besloten het nog iets rustiger aan te doen in de hoop dat de
pijn wat minder zou worden. Al hikend konden we ruimschoots genieten van een
prachtig bloeiend heidelandschap, daar kan de Sallandse heuvelrug nog lang niet
aan tippen. Prachtige paarse heide zover je kon kijken. Mijn bovenbenen
begonnen ook wel op te spelen, maar met ruim zestig kilometer in de benen mocht
dat ook wel. Geen reden voor paniek in ieder geval aan mijn kant en ik
probeerde de moed er ook bij Henrie in te houden. Uiteindelijk kwamen we bij het
dorp waar de derde verzorgingspost op 75 kilometer was. Hier was ook onze
dropbag met de benodigde spullen voor de nacht en droge kleding voor bij de
finish de volgende dag. Tijd om even een open en eerlijke discussie te hebben.
Doorlopen was eigenlijk geen optie voor Henrie, hoe graag hij ook wilde. Teveel
last van zijn enkel om zelfs nog fatsoenlijk door te hiken, dus doorgaan was
niet verantwoord. Ik had er absoluut geen trek in om alleen de hele nacht
alleen door te moeten. We hadden het lopen van deze honderd mijl als een team
bedacht, dus samen uit, samen thuis wat mij betreft. We bespraken onze opties
met de dame die de CP bemande en een man die als crew voor de twee lopers voor
ons aanwezig was. Die opties waren erg beperkt: eigenlijk was doorlopen de
enige… Vanuit het dorp was er
eigenlijk niets mogelijk, geen bus of treinstation. De volgende CP wel, maar
dat was ruim 20 km verderop. Dan zouden we in ons tempo pas ’s nachts daar
aankomen en dan liep er geen trein meer… Maar de beste man wilde ons wel snel
naar het station brengen, dan reed hij daarna terug naar het punt waar hij had
afgesproken met zijn team. Op dat moment de knoop doorgehakt en het
vriendelijke aanbod aangenomen. Snel tracker inleveren, droge kleren aan en
instappen. De man was zelf ook een fanatieke sporter en we hadden een mooi
gesprek tijdens het half uur dat de rit duurde. Mijn vertrouwen in de mensheid
was weer helemaal terug! We hadden onderweg in de trein
ook de overnachting in het Ibis weten te regelen en tegen elven konden we eten,
douchen en naar bed. De volgende dag bleven we lekker uitslapen en genoten we
van een uitgebreid Engels ontbijt. Even de pijnlijke spieren laten herstellen.
Ik had ontzettend spierpijn in mijn bovenbenen en daarnaast ook in mijn
schouders van de rugzak, Henrie liep ook met de souplesse van een betonpaal.
Als twee oude mannetjes liepen we dus later op de ochtend door de stad. Er was
van alles open op zondag en we werkten ons van koffietentje via ijskar en
broodjeszaak en wielerwedstrijd voor dames kijken op de hotelkamer naar later
op de dag een biertje en eten op een terras. Daar konden we meegenieten van de
voetbalwedstrijd Chelsea-Liverpool, die werd door het hele café uitbundig
meebeleefd. Zo kwamen we op een ‘normale toeristenmanier’ de dag door. De
verloren calorietjes van de dag ervoor waren inmiddels wel weer ingehaald denk
ik. Maandags was het weer tijd om
naar huis te gaan. De spierpijn was gelukkig al weer een stuk minder dan een
dag eerder, want we moesten heel wat trapjes op en af voor we uiteindelijk weer
in het vliegtuig naar huis zaten. Ondanks dat het weekend sportief gezien niet
was geworden wat we gehoopt hadden, was kijk ik er toch best tevreden op terug.
Je weet dat op een 100 mijl van alles kan gebeuren en het gaat er om dat je
daar op een goede manier als team mee om weet te gaan. We namen op het juiste
moment de juiste beslissing en kunnen daar volledig achter staan. Ik las op FB
van iemand anders dat hij op een ander moment uit wilde stappen, maar daardoor
de hele nacht onder een isodekentje op een stationsbankje lag…. dat deden wij
dan slimmer. Nu eerst herstellen en dan op naar een volgende uitdaging. Andre Bleumink  |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten