De dubbele marathon van Tom van Beusekom

'Ik probeer nu jonge mensen (18-40 jaar) met kanker bij elkaar te brengen'

Hij is 32 jaar oud, heeft een heel lieve vrouw (Paula), is een enorme hardloopfanaat en droomde van een mooie carrière in de sport. Jong genoeg om nog van alles te willen in het leven. Maar op dit moment is het bepaald niet zeker dat Tom van Beusekom aan het eind van dit jaar nog leeft. De diagnose ‘ongeneeslijke slokdarmkanker met uitzaaiingen naar de lever en de lymfe’ heeft zijn leven op de kop gezet. Toch gaat Tom niet bij de pakken neerzitten, want “er is elke dag nog iets om voor te leven” en dus is Tom bezig met het schrijven van een boek om andere mensen te inspireren.

Door Walter Hobelman

“Ik ben geboren als kerstkindje op 25 december 1990. Ik houd van hardlopen en daarom is mijn motto ‘Running is my way of life’. In totaal heb ik vijf marathons gerend, drie keer onder de drie uur. Mijn persoonlijk record is 2:45. Ik liep ook graag andere afstanden, zoals de 5, 10 en 15 kilometer. Daarnaast werkte ik in de ouderenzorg, want ik vind het fijn om voor een ander te kunnen zorgen en iets te kunnen betekenen”, vertelt Tom. “In 2020 ontmoette ik Paula, de vrouw van mijn dromen. Ook zij loopt hard en werkt net als ik in de zorg. Het leven lachte ons toe. We gingen samenwonen in Bredevoort en waren gelukkig. Bij het hardlopen hoorde ik bij de regionale top en ging zelfs op trainingsstage naar Kenia om op hoogte te trainen voor de marathon. In mei 2022 stortte onze wereld in toen ik ongeneeslijke slokdarmkanker met uitzaaiingen naar de lever en de lymfe bleek te hebben. We leven in het hier en nu en genieten van alles wat op onze weg komt. Leven met ongeneeslijke kanker is een achtbaan.”

De positieve instelling van Tom is opvallend en indrukwekkend. Het gesprek gaat van serieus naar luchtig en een gezonde dosis ‘tumorhumor’ ontbreekt niet. “Iedereen kan een keer ziek worden, bij mij een beetje vroeg misschien. Die weg moet je dan gaan”, klinkt het nuchter, maar de impact achter die woorden is immens. “Ik ben al anderhalf jaar vervroegd met pensioen, zeg ik wel eens. Maar het is niet leuk om zo te moeten leven. Ik ben overgeleverd aan het ziekenhuis.”

Knokken voor zichzelf is Tom niet vreemd. “Dat is eigenlijk altijd al zo geweest”, zegt hij. “Het is de rode draad in mijn leven geworden.” In dat opzicht is er met de situatie van nu dus niets onbekend voor Tom. “Alles is relatief”, zegt hij. “Ik ben een keer in Kenia geweest voor een hoogtestage voor het hardlopen. Wat ik daar heb gezien en geleerd, heeft mij gevormd. We hebben het goed hier in Nederland. Ik was daar om mijn eigen prestaties te verbeteren, maar de Keniaanse sporters met wie ik daar trainde hadden een andere drijfveer om alles uit hun leven te halen, zij wilden de beste hardloper worden om hun familie te kunnen onderhouden. Dat is toch wat anders dan roem voor jezelf.”

Hoewel Tom overwegend positief de dagen doorkomt zijn er uiteraard moeilijke momenten. “Gelukkig heb ik een lieve vrouw en goede vrienden om me heen waar ik dan tegenaan kan kletsen en mijzelf kan laten gaan. Dat is erg belangrijk. Wat dat betreft wonen we hier ook in een buurt waar nog naar elkaar wordt omgekeken. Dat is echt iets unieks, dat Achterhoekse naoberschap.”

Tom besloot om een boek te gaan schrijven over zijn leven en alles wat hij meemaakt. “Op 1 juni had ik voor het eerst contact met Theo Veldhuis van Triple Boeken uit Aalten. Ik legde uit dat ik graag een boek wilde maken over mijn leven als hardloper en kankerpatiënt. Ik vroeg of hij me daarbij kon helpen. We spraken af om elkaar beter te leren kennen en besloten dat hij mij intensief zou gaan interviewen en mijn verhaal zou gaan opschrijven. Ghostwriten heet dat. Ik ben zelf de auteur of verteller, maar Theo schrijft het op en gaat het boek ook uitgeven.” Intussen zijn er zeven lange interview sessies geweest. “De meeste interviews hebben we samen gedaan, maar ook drie sessies waar Paula, mijn ouders en een goede vriend en mijn fotograaf bij waren. Op dit moment worden de interviews uitgewerkt. Ik heb ook mooie foto’s verzameld die (full colour) in het boek gaan komen. We zijn nu zo ver dat mijn verhaal is verteld. Het boek gaat dus sowieso verschijnen, ook als ik het zelf niet meer mee zou maken. Maar we gaan er natuurlijk voor dat ik aan het einde van dit jaar een groot feest ga geven om mijn boek de wereld in te ‘schieten'. Theo is extra gas aan het geven om het boek nog eerder dan gepland uit te kunnen geven, zodat de kans groter is dat ik er, hopelijk in redelijke gezondheid, nog bij kan zijn als het feestelijk wordt gepubliceerd.”

Met zijn boek wil Tom niet alleen zijn verhaal vertellen, maar wil hij ook graag lezers inspireren om positief in het leven te staan, ook als het leven moeilijk is. “Waar ik me nu vooral voor inzet is te proberen jonge mensen (18-40 jaar) met kanker bij elkaar te brengen en ze een plek bieden waar ze hun verhaal en levensvragen kwijt kunnen. Zo heb ik samen met anderen een inloophuis in Aalten opgezet waar jongeren maandelijks bij elkaar kunnen komen. Ik heb gemerkt dat deze groep mensen vaak een beetje tussen wal en schip valt wat betreft de zorg in het ziekenhuis. Wij hebben andere levensvragen dan kinderen of ouderen en dat geldt ook voor onze geliefden, naasten en/of kinderen.” “Ondanks mijn ongeneeslijke kanker doe ik mijn best zoveel mogelijk te betekenen voor anderen en probeer ik veel leuke dingen te doen in de tijd die ik nog heb. Dat zou eigenlijk iedereen moeten doen, of je nu ziek bent of niet. Mijn boek wordt daarom niet alleen een verhaal over mij, maar ook een inspirerende oproep om – ook als (kanker)patiënt – het stuur van je leven zelf in handen te nemen. Ik wil iedereen uitdagen om positief te zijn zolang er leven is. Mijn eigen verwachtingen heb ik nu op ‘nul’ gezet, dan valt het altijd mee.”

De tijd die Tom nog heeft ziet hij positief tegemoet. "Ik leef bij de dag, morgen zien we wel weer”, zegt hij. Nog steeds zoekt hij soms de grens op van wat hij nog kan. Zo liep hij begin september mee met de Airborne wandeltocht in Oosterbeek. "Ik liep die vijftien kilometer in exact dezelfde tijd als mijn snelste marathon ooit. Ik was best trots op mezelf; in een heftige periode heb ik toch nog gewoon op mijn conditie kunnen varen, dat voelde goed.” Aan het eind van het gesprek zegt hij: ”Blijf naar elkaar omkijken en wees lief voor elkaar. Doe zoveel mogelijk dingen samen met anderen want je weet nooit hoeveel tijd je nog krijgt.” En dan, met een ondeugende twinkeling in zijn ogen: ”Wel grappig eigenlijk, boeken blijven leven, waar wij mensen ons laten kisten.” Het boek ‘de dubbele marathon' is al te bestellen, het gaat 19,95 euro kosten exclusief verzendkosten. Bestellen kan via de website www.dubbelemarathon.nl Eind dit jaar ligt het in de winkels. (bron)