Vreemd gaan op de Deo trail in Borculo

Kelly en Andre

Ook dit jaar stond de DEO trail weer op de kalender. Lekker dichtbij, dus iets langer blijven liggen. Rustig spullen in pakken en koffie. Geen zachtjes uit bed kruipen bij nacht en ontij om niemand wakker te maken omdat ik zo nodig even naar de Ardennen wil of iets dergelijks. Heerlijk relaxt dus. Maar toch zou het dit jaar wel iets anders gaan dan in andere jaren… Ik ging namelijk eens met iemand anders lopen dan anders. Henrie had nog wat last van kwaaltjes en mijn andere vaste loopmaatjes waren ook niet van de partij. Genoeg bekenden om mee te kletsen en samen te lopen overigens, bij de start kende ik bijna de helft van de deelnemers in ieder geval van gezicht.

Mijn jonge collega Kelly kwam net voor de start aanfietsen. Die woont sinds kort in de buurt en loopt regelmatig mee met de Nedap lunch run. Daar had ik haar verteld van de DEO loop en ze besloot zich spontaan aan te melden voor de 40 km. Aangezien het haar eerste trail was leek het haar leuk om met mij mee te lopen. Ook voor het navigeren leek het haar beter bij iemand aan te haken, want daar had ze heel weinig ervaring mee. Rugzakje? Nee, ik kan één bidonnetje wel gewoon vast houden… De wenkbrauwen gingen links en rechts wat omhoog, maar met een Pippi Langkous mentaliteit kun je een heel eind komen. Een beetje begeleiding van mijn kant was echter misschien niet verkeerd.

Henrie ging op zijn uppie en in zijn eigen tempo lopen en ik trok samen met Kelly vanaf de parkeerplaats bij het doolhof in Ruurlo de bossen in richting Vorden. Het was best wat modderig, maar lang niet zo erg als ik verwacht had gezien de regen van de laatste tijd. Met 30 personen aan de start was het ook niet druk, maar we liepen niet helemaal alleen in het bos. De route richting Vorden kwam me zeker niet onbekend voor, maar voerde wel door een prachtig stuk typisch Achterhoek. Kelly genoot als ex-stadsmens en verse import Achterhoeker volop van al die natuur. Qua leeftijd zou ze mijn dochter kunnen zijn en qua looptalent boven mijn niveau (maar dat beseft ze nog niet echt). Het voelde af en toe alsof er een losgeslagen veulen om me heen dartelde door de bossen. Terwijl ik best vlot doorliep voor mijn gevoel.

Bij Vorden hadden we een verzorgingspost met allerlei lekkers, even een momentje voor cola en chocolade. Een sportreep in de zak van mijn Fusion broek, checken of Kelly ook wel wat at en weer verder. Al kletsend met elkaar en met medelopers over werk, sport, leven en wat verder zo ter sprake komt tijdens evenementen tikten we de kilometers weg over het Grote Veld. Wat blijft dat toch een geweldig gebied. In elk jaargetijde kun je hier weer andere dingen zien. Mooie singletracks en iets bredere paden leidden ons in de richting van Lochem. Het weer was ook helemaal niet slecht. Geen wind, graad of acht, prima loopweer eigenlijk. Koud hadden we het in ieder geval niet.

We liepen een hele tijd ‘haasje over’ met een paar triatleten en nog wat lopers die ik wel kende van andere evenementen. Dan liepen we weer iets uit en even later passeerden ze ons weer. Af en toe liepen we iets langer samen en dan was het best gezellig. Een heel typisch verschijnsel wat je bij trails wel vaker ziet. In heuvelachtiger gebied komt dat wat sterker naar voren omdat sommige mensen beter kunnen klimmen en andere beter dalen. En dat kregen we dan ook mooi te zien na de tweede verzorgingspost, net voor de Lochemse Berg.

Doordat ik mijn oermannetjes instinct zelfs op mijn leeftijd toch niet helemaal kon onderdrukken had ik eigenlijk de hele eerste helft steeds een heel klein beetje boven mijn normale tempo gelopen. En waar Kelly nog nog lachend en kletsend links en rechts wat foto’s maakte begon ik toch wel zware benen te krijgen. Gelukkig was ik niet de enige. Jeroen werd deze keer niet vergezeld door zijn Adrie, maar ook door een snellere loper. En die liep tegen hetzelfde probleem aan. Heuvelop lieten we het tempo maar even terugvallen naar een stevig hiketempo en heuvelaf probeerden we de schade weer wat goed te maken en onze loopmaatjes weer in te lopen. . We voelden ons een beetje als de twee oude mannetjes van de Muppetshow…

Met de Lochemse Berg en de Kale Berg achter de rug was het niet meer heel ver naar Borculo. Even een tergend lang rechte zandweg mentaal zien te overwinnen en dan nog een paar kilometer door prachtig gebied. Op een gegeven moment kwamen we de laatste lopers van de korte (cross) afstanden achterop en was de route aangegeven. Een mooi moment voor Kelly om een eindschot in te zetten. Maar goed dat de ondergrond nat was, anders was ik in een stofwolk achtergebleven. Bij mij was het een kwestie van stug doorharken tot de finish. Als het precies 40 km was geweest had Strava me vast gefeliciteerd met de snelste 40 km van dit jaar, maar het was net iets korter. Met een rondje om het voetbalveld van DEO was ik er geweest, maar ik vond het meer dan genoeg geweest. 

Ik was in ieder geval heel tevreden. Kelly ook, want die had gewoon even een eerste plek in de wacht gesleept. Mooie bijdrage gewonnen om aan een paar trailschoenen te spenderen. Volgens mij is er een nieuw trailtalent opgestaan. Het klinkt overigens toch ook een stuk beter dat ik de eerste dame gehaast heb dan dat ik er door een jong deerntje uitgelopen ben, of niet dan? De finish kwam als geroepen, heerlijk een bouillonnetje naar binnen werken en met iedereen nog wat nakletsen. En daarna nog een Glühwein in de kantine. De Glühwein was warmer dan de douche, maar aangezien er een record deelname was geweest op de korte afstanden was dat ook te verwachten. De vrijwilligers hadden er weer een geweldig mooi evenement van gemaakt. Volgend jaar mag de bus naar de start dus nog best iets voller.(bron)