 |
| De Vliehors-Express |
“Ik laad mijn hart vol
Waddenzee,
Stiekem zonder vragen
Ik neem een beetje Vlieland mee
Zoveel als ik kan dragen!"
Het is zaterdagmorgen, dag 2
van het toen al razend geslaagde verblijf van 33 AVA-janen op Vlieland. Het is
net 06.00 uur in de ochtend als Katja begint met het bakken van 62 eieren voor
het ontbijt. Hoewel ze niet op de corveelijst staat, heeft ze toch besloten om
maar even flink aan het werk te gaan. Het blijkt dat ze de slaap heeft
afgebroken omdat ze met Björn het bed moest delen in een twijfelaar. Het
wettelijk geregistreerde stelletje kon maar moeilijk wennen aan de zeer
beperkte ruimte, dus besloot Katja giftig om zich dan maar nuttig te gaan
maken. De hele meute moest overigens al akelig vlot uit de veren, want om
klokslag 07.30 uur klonk het beginsignaal van het 5*-sterrenontbijt. Werkelijk
aan alles was gedacht om de hongerige magen te vullen en de talloze
ingrediënten gingen grif van hand tot hand. Na drie kwartier begon de
opruimronde en was direct duidelijk op wie je kunt bouwen en wie tot de
categorie drukkers behoort. Uiteraard zijn de namen van de laatste groep gelijk
door de organisatie op papier gezet, dus zullen er nog passende maatregelen
volgen. Voordat het officiële programma van start ging werd er eerst tijd
gemaakt om onze voorzitter Arja in het zonnetje te zetten. Ze bleek jarig te
zijn en hier was verder de gehele dag aandacht voor. Meermalen moest ze
emotioneel een traantje wegpinken. Hoe mooi is dat?
Er werd om half 9 koers gezet
naar de kustrand, waar de Vliehors Expres al lichtelijk stond te ronken. De
groep werd welkom geheten door de gids van deze avontuurlijke activiteit,
Volkert. Nee, niet de landelijke bekende, maar een meer dan geweldige entertainer,
die gelijk een band creëerde met de hardlopers uit Aalten en er was dan ook
direct sprake van een fijne band. Het peloton ging aan boord en er werd koers
gezet over het rulle en natte strand in de richting van het natuurgebied de
Hors. Honderden plaatjes werden er geschoten en de sfeer was buitengewoon. De
eerste stop werd gemaakt bij het Juttersmuseum, dat op palen was gebouwd en
waar alle 33 AVA-janen een intiem plekje zochten in de ruimte van dik 6,5
vierkante meter. Onze scheepsmakker begon te vertellen over de geschiedenis van
het jutten, de vreselijke scheepsverhalen en bijzonder smeuïge anekdotes.
Prachtige kunststukken zijn in de loop van de eeuwen aangespoeld en alles met
een eigen waar gebeurt verhaal. Het was werkelijk lachen geblazen en Volkert
was ook in de vorm van zijn leven. Hoogtepunt was zeker het moment dat hij
hoorde dat onze voorzitter jarig was. De beste en schitterend bebaarde kabouter
bedacht zich geen moment en kuste Arja eens even flink. De 1,5 halve turvenhoge
kerel wist dat de camera`s volop draaiden, maar gaf gelijk aan, dat hij
aanvoelde dat hij deze kans mocht en kon grijpen, zonder vervelende gevolgen.
Uiteraard had hij alle lachers op zijn hand. De tour werd vervolgd en we gingen
op zoek naar Joris. Het opgelapte zeehondje liet zich vaak zien en ook de
geelhemden was dit voorrecht gegund. De windkracht 7 zorgde voor enorme
zandverstuivingen maar de zeehondenfamilie liet zich maar al te graag spotten.
De AVA`70-clan was zodoende op deze mooie zaterdag getuige van een meer dan
schitterend stukje Nederland. Bij terugkomst werd Volkert gruwelijk bedankt
voor zijn heerlijke bijdrage aan deze activiteit.
De hele club ging naar binnen
om zich op te warmen en deed zich in het luxueuze Badhuys tegoed aan koffie,
thee en appeltaart. Toen er werd afgerekend ontstond er even wat verwarring
omdat de prijs dusdanig was, dat het er alle schijn van had, dat het servies
meegenomen mocht worden. Dit bleek echter toch niet het geval.
Terug op de accommodatie had
de groep een kleine 42 minuten om iets voor zichzelf te doen, waarna het in
colonne weer vertrok richting de haven. Er werd een bezoek gebracht aan Fortvna
Vlieland. (Nee lieve lezers, het is niet Fortuna Vlieland, zoals jullie
misschien mochten denken, dus er is van een zetfout dit keer geen sprake….) De
lokale bierbrouwerij heette ons van harte welkom en een rondleiding en
proeverij volgde. Het was een indrukwekkend verhaal en de locatie was bijzonder
fraai, maar over smaak valt te twisten en de meningen over de bieren liepen
redelijk uiteen. Dirkie, de spraakwaterval uut de Heelweg, viel wèl erg in de
smaak. Hij besloot zich op te werpen als gastheer en de klasse droop er vanaf.
De hilariteit overigens ook, want de ene onzin, volgde op de andere, zodat de
atleten met een vreselijke big smile het pand verlieten. Op naar de inmiddels
bekende eetgelegenheid, waar de groep weer met gejuich werd ontvangen. Eerst
een aperitiefje en daarna de warme maaltijd, die dit keer een ruime 8 scoorde.
Zelfs Erwin was enthousiast en dat was een dag daarvoor wel heel anders.
Gelukkig kon hij in bedwang worden gehouden, maar even leek het erop, dat hij
de keuken in wou draven om de kok ter verantwoording te roepen. Goh, wat was
het kereltje bliksems, maar dit terzijde.
Na het eten nam de sfeer in
razend tempo toe en kwamen alle aanwezige kwaliteiten op het gebied van
entertainment volledig tot wasdom. Van tafeldansen tot drummen, van polonaise
tot hoogleven en van koorzang tot droog-roeien. Het was een onvergetelijke avond,
waar de klasse, maar vooral het plezier vanaf droop. Het wachten is nog even op
de bewegende beelden van de bedrijfscamera, want er zouden zomaar eens
contracten, dan wel claims kunnen volgen.
En als je dan denkt dat je
alles wel zo`n beetje hebt gedaan op een dag, dan bleek dit zeker niet het
geval. Om half negen ging immers alweer het alarm voor de georganiseerde
avondwandeling. Een dikke 6 kilometer struinen over het eiland, waarbij de route
ietsje werd bij geschenen. Er moest verzameld worden bij een dorpshuis en weer
nam Dirkie de kans waar om zijn talenten te tonen. Hij deed zich voor als gids
van de tour in het donker en had uiteraard de lachers alweer snel op zijn hand.
Sommigen herkenden hem inmiddels al en de eerste handtekeningen werden al
uitgedeeld. De wandeling ging door het fraaie duingebied rondom het dorp en de
vuurtoren en het was ook nog niet eens een makkie. Hier en daar fors
hoogteverschil, smalle paadjes, weinig licht en talloze uitstekende
boomwortels. Maar zoals de hele tijd al, bleef de sfeer geweldig en behalve
hier en daar een vloek bij een misstap. Zonder noemenswaardige kwetsuren maar
wel een hele fijne ervaring rijker kwamen we na een kleine anderhalf uur weer
terug bij de plaats van vertrek. In een knusse verblijf gingen de doppen weer
van de fles, knalden de kurken en gingen de tomaatjes en komkommers van hand
tot hand. De jeugd werd nog even op pad gestuurd om de lokale bevolking en
horeca enthousiast te maken voor de wedstrijd van de volgende dag en de
geelhemden toch maar vooral aan te moedigen bij het passeren van de Dorpsstraat.
Om de goede naam niet te grabbel te gooien werden er twee vrouwelijke buddy’s
meegestuurd om het gedrag te bewaken. Zonder noemenswaardige klachten keerde
het gezelschap huiswaarts. Hier was overigens net voor het sluiten van de dag
de pleuris uitgebroken. Dennis de Kit, die vooral bekend staat om zijn
opruimerige karakter, had dit keer de koelkast onderhanden genomen. Naast 4
snee brood, drukte hij ook nog eens anderhalf pond jonge Beemster achterover,
waardoor 32 clubgenoten ineens zonder zaten. De herrie werd in de kiem gesmoord
en wijselijk werd besloten, om er een nachtje over te gaan slapen. Zondag is
het immers “raceday”
Frank Roos
 |
| Bij het Juttersmuseum |
 |
| De echte kenners bij de Vlielandse bierbrouwerij |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten