Panoramalauf um die Burg Ahre in Altenahr(D)

Henrie, Andre en Michiel

Na de 100 km rond het kasteel van Godfried van Bouillon had Henrie er nog geen genoeg van. In de aanloop naar een nog grotere uitdaging had hij nog een evenement gevonden waar we rond om een kasteel konden rennen. De Panoramalauf um die Burg Ahre had hij al eerder gelopen en was echt heel mooi en pittig. Nu is er niet heel veel meer dan dat nodig om mij over te halen en loopmaatje Michiel sloot ook aan. Zo reden we op zaterdag 31 augustus als drie musketiers in de ochtendschemering richting Altenahr, niet al te ver van Bonn in de voorlopers van de Eiffel.

We waren traditiegetrouw veel te vroeg op de plek van bestemming en parkeerden de auto in de weide vlakbij het berghutje waar de start was. Wij houden van heel kleinschalige evenementen die nog echt door liefhebbers voor liefhebbers zijn. Dit was er echt eentje… maximaal 300 deelnemers mochten meedoen, op de lange afstand maar liefst 7 verzorgingsposten. Bij de start was er heerlijke koffie in een aardewerken kommetje met een hausgemachte Kuchen voor samen EUR 2,50. Kom daar in Nl maar eens om.

Henrie en Michiel moesten eigenlijk heel kalm aan doen om alvast te wennen aan het gevoel van 100 mijl over een paar weken. Het zou ook heel warm worden, dus was het sowieso beter om het kalm aan te doen. Meteen na de start belandden we daardoor in de achterste gelederen, maar daar is het vaak het gezelligst. Henrie en ik hadden ook de stokken mee, maar Michiel traint zoveel in het Teutoburger Wald dat hij ze niet nodig had. Hij kon rondjes om ons heen rennen met twee vingers in de neus en maakte heel veel foto’s. Het eerste deel van de route hadden we ook hele mooie uitzichten over de wijnvelden en natuurlijk de Burg Ahre. De laatste was niet meer dan een restantje van wat ooit een indrukwekkende burcht was, maar toch leverde het een mooi uitzicht op.

’s Morgens toen we op de start zaten te wachten hadden we het nog niet zo warm, maar daar kwam snel verandering in. Vooral tussen de wijnvelden liepen we vol in de zon en was het al snel heet en dat bij een hoge luchtvochtigheid. Het luie zweet kwam goed los in ieder geval en de vele verzorgingsposten waren erg welkom. Ze waren ook goed voorzien van lekkere watermeloen, chocolade, chips, noem maar op. Ook kon je kiezen uit water, sportdrank of cola. Prima geregeld dus, het ontbrak ons eigenlijk aan niets. We hadden eventueel zels nog een flesje locale wijn uit een automaat midden in de wijnvelden kunnen halen, maar het leek ons beter dat niet in de eerste helft te doen…

De route bestond eigenlijk uit meerdere lussen waardoor de diverse afstanden makkelijk aan elkaar geregen konden worden. Maar na de start waren de snelle lopers van de kortere afstanden natuurlijk al heel snel uit het zicht en die zagen we de hele dag niet meer. We liepen zelf in een losse groep van lopers in de achterhoede. Soms liepen we een stukje met elkaar op en dan weer viel het uit elkaar bij een verzorgingspost of een klim. Die korte gesprekjes maakten het echter heel gezellig en zorgden voor een mooie afwisseling.

Na urenlang klimmen en dalen liep de temperatuur steeds meer richting de 30 graden en Henrie had er echt last van. Bij een verzorgingspost waar we weer een lusje in zouden gaan besloot hij om even op een bankje te gaan zitten en af te koelen en bij te komen en dat lusje van 7 kilometer te laten voor wat het was. Hij ging dan in eigen tempo verder en we zouden elkaar bij de finish wel weer zien. Michiel en ik gingen met zijn tweetjes verder en het tempo ging iets omhoog. Vanaf hier liepen we veel in het bos en werd het parcours veel leuker.

De Schrottwegen tussen de wijnvelden maakten plaats voor bospaden en single tracks en het werd een stuk technischer qua ondergrond (lees: het barstte her en der van de rotsen en boomwortels) De klimmen en afdalingen werden er ook zeker niet minder op en de stokken kwamen me goed van pas. Volop genieten dus, dit was trailrunning zoals ik dat het liefst zie. Michiel liep ook zichtbaar te genieten, maar die hield zich gelukkig nog een beetje in zodat ik bij kon blijven.

De laatste tien kilometer viel bij mij de bodem er een beetje uit. De warmte en het tempo braken me op en ik moest voor mijn gevoel even stevig in tempo terug. De bovenbenen liepen vol en de moed zakte me enigszins in de schoenen. Dat loopt ook niet lekker. Maar ook in een wat rustiger tempo zouden we er wel komen en ik maakte me er niet echt zorgen over. Ik hoopte op een DNF, maar dan als Did Not Fall in plaats van did not finish…. Voor mij is dat niet vallen in een evenement zeker niet vanzelfsprekend en met vermoeide benen kan het een hele uitdaging zijn om alleen al op de been te blijven.

Na 54 kilometer lopen kwamen we dan eindelijk na 8:43 uur over de finish. Henrie stond al klaar om ons te ontvangen, die had zelfs de kwalificatie van de F1 nog even gekeken in het comfort van de airco in zijn auto…. Mijn Garmin telde 1837 hoogtemeters, maar het voelde als meer. Ik voelde me zo ongeveer als een uitgewrongen vaatdoek. Achteraf gezien ging het tempo nog niet eens heel ver naar beneden in het laatste stuk, dus viel het allemaal nog mee met de schade. Alleen waren de bovenbenen het nog niet eens met de inspanning. Of het de warmte was of toch nog wat naweeën van de 100 km, ik had nog dagenlang last van spierpijn en stijfheid. Maar de herinnering aan weer een prachtige dag buitenspelen woog daar ruimschoots tegenop. Ik kijk er dus met een grote glimlach op terug, op naar een volgende keer! (bron)