 | ||
| Nog even met het pontje de IJssel over en we zijn op onze eindbestemming in Deventer De parels van de IJssel Nadat we de 8 etappes van het
Scholtenpad wandelend hadden afgelegd en de onderlinge sfeer nog steeds meer
dan goed was gebleven, werd besloten om er een prettig vervolg aan te geven. De
zoektocht naar nieuwe wandelpaden, bracht ons tijdens het eerste buiten-Achterhoekse
avontuur naar Zutphen, waar de IJsselvalleiroute ons naar Hanzestad Deventer
moest gaan brengen. Het werd weer een mooi avontuur…. Het is vrijdagmorgen 18
oktober als we rond 08.00 uur richting onze startplek rijden. De stemming is
opperbest al is er hier en daar toch ook wel sprake van enige nervositeit. Het
gaat dan met name over de altijd lastige keuze tussen de lange broek of de
korte pijpjes. Frank heeft het zich direct al gemakkelijk gemaakt en had
gekozen voor de korte varianten. Geert en met name Theo bleken de twijfelkonten
en hielden het bij lang, al was snel duidelijk, dat dit geen goede overweging
was. De rijp hing boven de velden, maar de temperatuur op deze mooie en zonnige
herfstdag was gewoon puik. Vanaf station Zutphen doken we
via een achterstandswijkje al snel het buitengebied in. Frank bleef even achter
om hij dacht nog wat te scoren bij een buurtkoelkast, die voor algemeen gebruik
producten aanbied voor weinig. Behalve een blikje knakworsten met een
houdbaarheidsdatum van maart 2022, leverde de proviandkast weinig op, dus
huppelde de krullenbol snel weer naar zijn maten toe. Daar aangekomen, deed
zich het volgende probleem al voor, want Theo zijn veter bleek los te zijn
geraakt. Bukken is er voor de nestor niet bij, want de kans dat zijn heup dan
uit de kom schiet is zeker niet ondenkbaar. Gelukkig schoot Geert gelijk te
hulp en als een echte mantelzorger ging hij door de hoeven om de veters van de
linkerschoen eens even flink vast te sjorren. Nog geen twee kilometer later was
het alweer mis, alleen was het toen de veter van de rechterschoen, die de
noodstop veroorzaakten. Geert bukte direct weer om zijn kompaan te helpen en
dit tekent natuurlijk direct ook de goede onderlinge sfeer. Omdat het tempo er
toch al helemaal uit was, besloot het olijke drietal gelijk om maar even een
plaspauze in te lassen en gebroederlijk naast elkaar stond het drietal
Achterhoekse zeikers op de dijk te urineren of het de gewoonste zaak van de
wereld was. Na 5,68 kilometer wandelen,
nodigde een bankje ons uit om even plaats te nemen en werden er lekkere
broodjes genuttigd en een sapje gedronken, terwijl de zon zijn uiterste best
deed om de boel flink op te warmen. Dit lukte overigens uitstekend, want Theo
dreef bijkans uit zijn shirt, terwijl ook Geert de mouwtjes al had opgerold.
Frank, die bekend staat als een enorme koukleum, deed zelfs zijn jasje al een
stukje open. Nou, dat wil wat zeggen… De tocht aan de Westerzijde
van de IJssel werd vervolgd en het gevogelte liet zich van de beste
kant zien en horen. Met name de ganzen waren in overvoed aanwezig en zich aan
het volvreten voor de wintervlucht die aanstaande is. Theo blijkt onnoemelijk
veel verstand te hebben van vogelsoorten en noemde van elke passerende,
schijtende, zittende of fluitende vluchteling de naam. Geert en Frank stonden
werkelijk versteld van de kennis die hun loopmaatje deelde, al hadden ze hier
en daar wel af en toe wat twijfels. Zo gilde Theo het werkelijk uit, toen hij
een witte kanarie spotte, terwijl zijn wandelende begeleiders bijna zeker
wisten dat het hier om een zilverreiger ging. Natuurlijk lieten ze het niet
aankomen op een discussie, want de oudste wandelaar had het af en toe al
moeilijk genoeg. Zo moest er bijvoorbeeld een aantal keren over een hekje
worden geklommen en dat ging bij de toch ook al 69-jarige zwoeger verdomd
lastig. Terwijl paparazzi Geert elke keer direct bij een dergelijke passage met
de camera klaar stond, gaf Frank Theo een kontje om hem over het 45 centimeter
lage hekwerk te kieperen. Hilarische taferelen natuurlijk, die door het
passerende fietsersvolkje met argusogen werd bekeken en zorgde voor veel
glimlachende passanten. Hoe mooi is dat op deze fijne oktoberdag? Na een kilometertje of 11,5
was het tijd voor een hele fijne inwendige versterking en waar kun je dat beter
doen bij de Kribbe. Een werkelijk prachtig onderkomen in de Wilpse klei, dat
behalve een heel fijn plekje voor het aanvullen van de calorieën, ook dienst
deed als museum. Het Aaltense drietal werd met open armen ontvangen en voelde
zich er gelijk helemaal thuis. De schoentjes werden uitgedaan door Frank en
Geert om de pootjes effen wat ontspanning te bieden. Geert trakteerde, dus Theo
besloot gelijk voor het duurste te gaan, namelijk cappuccino en appelplaattaart
met slagroom. De anderen sloten zich maar bij deze bestelling aan en na een
bijzonder vriendelijke kennismaking met de 56-jarige serveerster Carola was het
wachten op de lekkernijen. Een gezellig gesprek kwam op gang al hield Theo zich
wat afzijdig. Hij was aan het snuffelen in een encyclopedie over de
plaatselijke bezienswaardigheden. Net toen hij hierover wat wilde gaan
vertellen, kwam Carooltje met een blad vol lekkers aanwandelen. Een geluk bij een
ongeluk zullen we maar zeggen… Tuurlijk nog effen tolletteren en gauw naar buiten
voor de slotkilometers. Eerst ging het even verkeerd,
omdat het kompas lichtelijk van slag was, maar daarna weer het ouderwets
lekker. We hadden nog maar net gezegd, dat het mooi zou zijn als onze educatieve
kennis ook nog een boost zou krijgen, toen we op onze wenken werden bediend. Aan
de kant van de weg stond namelijk een Duits busje en daarachter een Nederlands
kadetje. Wat vooral de aandacht trok, was de zendapparatuur, die aan de rand
van een enorm grasveld stond opgesteld. Het wandeltrio besloot snel om een
gesprekje met de blanke en donkere snuiters aan te gaan, die er aan het prutsen
waren. Frank opende in bloemkool-Duits, maar kreeg een Engels antwoord. Geert
nam het gesprek gelijk over, want Theo kan immers alleen plat-Achterhoeks. De
jongste gast zei gelijk lachend dat het praatje gerust in het Nederlands mocht
en het ijs was gebroken. Het duo was bezig met het
testen van een drone en het zag er allemaal flink technisch uit. Omdat onze
landgenoot ons er best wel sportief uit vond zien, nodigde hij ons uit om efkes
mee te lopen naar de bus. Uit een geheime kist, met een code slot en meer
beveiligingssnufjes, haalde hij vol trots een prachtig rode-oranje gekleurde
drone. En… zo ging hij verder, dit is de snelste cameradrone ter wereld. De
mond van Geert viel bijkans open, Frank begon wat zenuwachtig heen en weer te
bewegen, terwijl het bovenlipje van Theo lichtelijk trilde. Het futuristisch
ogende kleine apparaat wordt gebruikt door Red Bull bij de Formule 1. David
Coulthard en Max Verstappen hebben er al mee getest en de drone haalt een
snelheid van 350 kilometer per uur. (Jullie geloven hier natuurlijk helemaal
niets van, maar zoek eens op You Tube, Red Bull Formule 1 drone) Helemaal vol van deze
verbazingmooie meet en greet met het drone testteam van Red Bull, werden de
laatste kilometers ingezet. Op 817 meter voor de finish liepen we eindelijk
onder de A1 door, iets wat Theo al een keer of 27 had aangekondigd. Bijna was
Deventer bereikt, maar om echt op het eindpunt te arriveren, moest er nog effen
een oversteek met een pontje worden gemaakt. Hoewel er sprake was van enige
deining, verliep ook dit onderdeel eigenlijk best vlekkeloos. Om 14.26 uur werd de finish gehaald en konden de klokjes weer worden ingedrukt en stonden er dik 19 kilometer op de teller. Een schitterend zonnig wandelavontuur van Zutphen naar Deventer kwam ten einde. De parels van de IJssel zijn de moeite meer dan waard en een absolute aanrader voor iedereen die van wandelen, water, vogels, natuur en taart houdt! (FR) 
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten