Verslag van de halve marathon van Sevilla (Spanje)

De atleten tijdens de halve Marathon van Sevilla

Atletas por AVA'70 y el Misterio de Sevilla

Wat is er mooier dan een halve marathon lopen onder de Spaanse zon, terwijl het hartje winter is en het in Nederland al wekenlang regent? Met die gedachten in het achterhoofd, smeedde een vijftal AVA-janen plannen voor een sportief uitje in januari. Na enig overleg werd er gekozen voor de halve marathon van Sevilla. De hoofdstad van de regio Andalusië staat te boek als een pareltje en omdat het in het Zuiden ligt, zit het met het weer wel goed. Tenminste, daar werd wel vanuit gegaan. Besloten werd om ook de eega`s te laten profiteren van de Vitamine D-boost en zo werd er een 5-daagse trip geboekt van 24-28 januari jl. waarbij de hardloopwedstrijd werd gecombineerd met culturele activiteiten en culinaire hoogstandjes. Het frisse en drijfnatte Nederland inruilen en heerlijk hardlopen en daarnaast vertoeven in de Spaanse zonnestralen… hoe mooi kan het zijn? De AVA`70-schavuiten, Jan te Brake, Siep van Schepen, Roy Mengerink, André Bruil en Frank Roos hadden zich prima voorbereid op de Medio Maraton de Sevilla en waren vol zelfvertrouwen over een goede afloop.

De eerste dagen van acclimatiseren verliepen meer dan uitstekend, al liet de zon het een klein beetje afweten. Een pleister op de wonde natuurlijk, want het kon de uitstekende sfeer bij het Aaltense tiental zeker niet verpesten. De wedstrijd op zondag kende een vroege starttijd van 09.00 uur en dat betekende dat de wekker al om 6.28 uur rammelde. Elke atleet heeft zijn eigen manier van voorbereiden en dat was dit keer niet anders. Ook het voedingspatroon bleek heel divers te zijn. Siep en Frank gingen voor het typical Dutch ontbijt, namelijk Brinta. En waar Frank er een handvol noten inkieperde, dekte Siep de dikke brei af met een halve pot aardbeienjam. Roy hield het bij Griekse yoghurt met vruchten en cruesli, terwijl Jan een paar baguette afsneed en belegde met kaas en ham. André had zijn eigen sneetjes glutenvrij brood meegesmokkeld uit Nederland en liet zich dit prima smaken. Daarna werden de startnummers opgespeld, de tasjes gepakt en een keer of 3,4 de pot bezocht.  Kortom… de voorbereidingen verliepen zoals altijd en niets stond een goede prestatie van de AVA-boys in de weg.

En toch was er een lichte tegenvaller, dat zeker toch wel voor enige onrust zorgde. De snuffert, maar zeker ook de melkflessen hoefden deze wedstrijddag niet, zoals verwacht, te worden ingesmeerd met factor 50, maar in plaats daarvan moesten de poncho`s onder uit de koffer worden geplukt. Onderweg naar de start bleek al snel, dat het zeiltje nodig was, niet omdat het nu direct plensde, maar droog was het zeker niet. Wat daarnaast duidelijk werd, was het feit dat de Spanjaarden in het verleden vergeten zijn om een fatsoenlijke waterafvoer aan te leggen, want de straten liepen al snel vol. Plenzende plassen zijn vaak een aanslag voor de kuiten, dus….

Bij de vertreklocatie was het een drukte van belang, maar de vele duizenden Spaanse atleten waren allemaal meer dan uitstekend gestemd. Er werd gezongen en gelachen en dat was natuurlijk wel een leuke primeur om mee te pakken. Gauw nog even een groepsfotootje en tevens werd het strijdplan nog doorgenomen. Het was voorzichtigheid troef bij de genoemde en gehoopte eindtijden, maar dat siert ons Achterhoekers. Al kun je daarin ook doorslaan… Snel op zoek naar het juiste cajón en het aftellen kon gaan beginnen. De sfeer in het startvak was meer dan prima en de Spaanse Dirk Vreman deed zijn uiterste best om de stemming naar het kookpunt te brengen, want hem ook uitstekend lukte.

Exact om 09.00 uur zetten het peloton van duizenden lopers zich in beweging en door de breedte van de weg zat het tempo er gelijk al goed in. De eerste kilometers liep het parcours parallel en stroomafwaarts van de Guadalquivir-rivier, waar ooit in een ver verleden Christopher Columbus aan had gemeerd. Na exact 2,7 kilometer werden we enthousiast aangemoedigd door een kleine schare vrouwelijke Hollandse fans, die de miezerregen trotseerden om zich te laten gelden. En dat hielp direct al behoorlijk. Enkele kilometers verder ging het de brug over en stuitten de atleten op de eerste drankpost en dat gaat in Spanje net even wat anders dan we gewend zijn. Geen recyclebare kartonnen bekers maar gewoon een flesje water voor elke atleet, die dankbaar werd aangepakt. Wat daarna gebeurde, was voor ons Hollandse milieufreaks, onvoorstelbaar. Alle deelnemers lurkten veelal twee slokken uit het flesje, dat vervolgens werd weggesmeten. De hele weg lag dan ook bezaaid met duizenden exemplaren en zorgde voor een behoorlijke plastic puinhoop. Frank was met Roy van start gegaan in het derde startvak en terwijl de eerste het aanvangstempo constant kon houden, moest Mengerink iets temperen vanwege maagproblemen. Puur op karakter liep hij toch door, want naar Spanje vliegen en vervolgens in de wedstrijd opgeven was voor hem geen optie.

Iets verder naar achteren, liepen ook André en Jan samen op tot 10,1 kilometer. De ervaren te Brake voelde iets naars drukken  en besloot een dixie te gaan bezoeken. Het bleek geen verkeerde keuze te zijn geweest, want iets lichter dan voorheen pakte hij het tempo snel weer op en liep een ijzersterke race. Dit gold zeker ook voor Bruil, die altijd bekend staat om zijn berekenende manier van koersen en ook in Sevilla liet hij dit weer eens zien. Siep van Schepen toonde zich bij de opgave al direct van de bescheiden kant en werd geplaatst in het vijfde startvak. De minst ervaren loper van het Aaltense vijftal, wilde onderweg vooral gaan genieten, zichzelf geen druk opleggen en lekker lopen. Zo gezegd, zo gedaan.

De AVA-janen hadden inmiddels op kilometerpunt 14 wederom de ovationele begroetingen van hun eega`s in ontvangst mogen nemen en doken het stadscentrum in voor het slotakkoord. De miezerregen bleek ook best hardnekkig, al was het tussendoor ook best wel een minuut of 8 droog. Op die momenten bleek al snel, dat de temperatuur van 17,18 graden dan gelijk een flinke tegenstander kan gaan worden. Bij de laatste flessenpost op 4 kilometer voor de eindstreep, kon er nog een keer gestruikeld worden over de vele honderden halfvolle bottles en kon de turbo erop. De fantastische binnenstad van Sevilla kenmerkt zich door fraaie steegjes, mooie, karakteristieke gebouwen en…. kinderkopjes. Effen opletten dus nog, want de regen had het wegdek behoorlijk doen veranderen in een gladde ondergrond, waar een valpartij op de loer lag. Op twee kilometer voor de eindstreep stonden de Dutch ladies nogmaals te gillen en zorgden voor een smile op het gezicht van de Dutch runners. Slingerend door de straten ging het  richting de Paeo de las Delicias, waar de finish was en het publiek werkelijk rijendik langs de kant stond om de atleten aan te moedigen. De organisatie had een schitterende rode loper uitgerold, dus nog ff een laatste krachtsinspanning en de klus was geklaard na iets meer dan 21,1 kilometer. 

Na de eindstreep was het een grote, maar buitengewoon gezellige chaos. Nog maar weer eens een flesje water pakken, paar banaantjes, een prachtige medaille en warmhoudfolie. Alles was plenty voorradig en daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. De Aaltense atleten vonden elkaar terug op de afgesproken plek en de lachende gezichten straalden vooral tevredenheid van het hardlopen in deze Spaanse stadsmarathon. Een mysterie was natuurlijk wel het feit, dat voor de eerste keer in het 30-jarige bestaan van de Medio Maraton de Sevilla de regen het won van de zon en dat de AVA`70-snuiters daar nu net bij moesten zijn. Het mocht de pret niet drukken en een schitterende ervaring rijker, kreeg de Spaanse trip nog een prachtig vervolg. Met een schitterende zonnige dag werd afscheid genomen van Sevilla!  

Frank Roos