 |
| Eric, Lars, Kelly, Angelique en Andre De Hart van Drenthe trail van
Run Forest Run zat nog redelijk in mijn herinnering. Twee jaar geleden was het
een epische editie, na een hele winter regen liepen we regelmatig grote stukken
door het water te waden. Hoe anders zou het dit jaar wel niet zijn? Nu was het
al een maand kurkdroog en werd Nederland geplaagd door bosbranden. De schoenen
met de grote noppen konden in ieder geval wel thuis blijven. De temperatuur
dreigde Rotterdam marathon temperaturen te bereiken en daar kon ik me best op
verheugen. Ik doe het normaal gesproken prima bij hoge temperaturen. De bedoeling was om met
Henrie, Lars en Kelly naar het hoge Noorden te rijden. Eric en Angelique deden
een kortere afstand en reden daarom zelf. Henrie zag in de dagen voor het
evenement de temperatuur stijgen en besloot en een camperweekend van te maken.
We zouden hem daar wel treffen. Kelly had een rib gekneusd bij het voetballen
en wilde rustig starten. Voor ons een kans om een keer een tijdje met haar mee
te lopen. Voor Lars was het de eerste ultra. Eigenlijk wilde hij voor zijn
dertigste een marathon lopen, maar waarom zou je je beperken? Bij Camping de Bosrand was het
nog heel rustig toen we daar aankwamen. De evenementen van Run Forest Run zijn
nooit heel druk en dat is ook de charme. Tijd zat voor een praatje met
organisator Winfried en een bakje koffie in het ochtend zonnetje. Tegen de tijd
dat we zouden gaan starten kwamen ook Eric en Angelique aan, die startten wat
later. Henrie was echter nergens te bekennen. Hij gaf ook geen antwoord op
berichtjes en zijn camper zag er helemaal dicht uit. Vreemd, maar het zou vast
goed komen. We gingen dus met zijn drietjes op weg. Kelly moest even op gang komen
met haar gekneusde rib, maar zelfs met een zere rib ging het al best vlot voor
Lars en mij… We liepen heerlijk te genieten in de bossen en hadden leuke
gespreken onderweg. Na een uurtje was de rib geen probleem meer en verdween
Kelly langzaam uit ons gezichtsveld. Lars en ik moesten het dus alleen op
knappen, maar alles ging goed. We genoten volop van de natuur, echt geweldige
afwisseling van bossen, heide velden en veenachtige stukken. Bij de tweede verzorgingspost
stond een bekende als vrijwilliger en die wist ons te vertellen dat Henrie zo’n
kwartier voor ons liep. Hij was gewoon een stuk eerder gestart zodat hij het
kalm aan kon doen. De verzorgingsposten van Run Forest Run zijn altijd een
feestje onderweg. Ruim voorzien van allerlei lekkers, deze keer met
bijvoorbeeld heerlijk Fries suikerbrood. Ook fruit en chips, chocolade, noem
maar op. Even rustig eten en een kletspraatje, bidon bijvullen, handvol
winegums mee en weer verder. De temperatuur steeg inmiddels
naar ruim boven de twintig graden en vooral op de heidevelden brandde de zon de
behoorlijk op. Ik genoot er van, maar kon merken dat Lars er wat meer moeite
mee had. Ik probeerde er op te letten dat we genoeg eten en drinken binnen
kregen. Op enig moment zag ik ineens in de verte een loper die me bekend
voorkwam. En inderdaad, na een minuut of tien hadden we eindelijk het gat
dichtgelopen naar Henrie. Even een stukje met hem opgelopen. Het beste was er
wel af bij hem, misschien was het niet zo’n goed plan om twee 50 km trails in
twee weken te doen. Maar hij ging sowieso finishen. Lars en ik liepen zoetjes bij
hem weg, maar ook bij Lars begon de man met de hamer te dreigen. De stemming
zat er echter nog goed in en we hadden ook geen twijfel, we gingen het gewoon
uitlopen. Dat betekende wel dat Lars even diep moest graven. Ik probeerde hem
zoveel mogelijk aan te moedigen en uiteindelijk besloten we om over te
schakelen naar een gestructureerde run-walk-run voor de laatste kilometers. Dat
was overigens bij de lopers bij ons in de buurt niet anders, het was een
continu haasje over spelletje. In de laatste kilometer kregen
we toch nog even de voeten nat in de zandafgraving, heerlijke afkoeling was
het. Maar uiteindelijk kregen we toch de finish in beeld en werden we
enthousiast ontvangen door Kelly en een heel team van Run Forest Run. We besloten
ons meteen om te kleden in de oude loopstal waar we onze spullen hadden liggen
en op de terugreis te gaan. Het was een mooie dag geweest. De terugreis was
lang genoeg om alles even rustig te evalueren en we waren eigenlijk heel
tevreden over hoe het gegaan was. Lars helemaal stuk maar uiteraard heel trots
op zijn prestatie. Kelly was blij dat haar rib niet vervelende gedaan had en ik
had eigenlijk gewoon weer een hele mooie dag lekker in de zon buiten gespeeld.
Perfect georganiseerd door Winfried en zijn team! Op naar de volgende! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten