Hardloopervaringen van Atletico Rossa - deel 3

Frank Roos is naast een goede hardloper ook een uitstekende schrijver van mooie stukjes. Veel van zijn verhalen zijn de laatste jaren, onder het pseudoniem van Atletico Rossa, gepubliceerd in het clubblad van de plaatselijke voetbalvereniging AZSV en in het clubblad van atletiekvereniging AVA'70. De komende tijd zullen enkele hardloopervaringen van Frank ook op deze site geplaatst worden.

DE BEKENDE ONBEKENDE

(deel 2)

Sommigen pakken ze als eerste in, anderen pas als laatste. Een enkeling doet het zelfs een beetje stiekem. Het is een bijzondere en eigenaardige gewoonte geworden, maar de loopschoenen gaan altijd mee op vakantie. Ongeacht de bestemming en hoelang we ook maar van huis zijn, het hardloopvolkje moet “het gereedschap” bij de hand hebben. De reisgenoten hebben hierin eigenlijk niet eens zo gek veel keus. Een paar keer alleen in het huisje of bij de sleurhut zitten is niet altijd even leuk. Een chagrijnige sporter die zijn overtollige energie niet kwijt kan, is echter vele malen erger. Gelukkig kan ik me tot de groep noeste lopers rekenen, die de loopspullen rustig en zonder sores klaar kan leggen bij de overige vakantiespullen. De bestemming dit keer… de Veluwe! Bungalowpark “Rabbit Hill” ligt midden in een bosrijke omgeving en was voor enkele dagen ons domein. Als hardloper is dit een fantastisch trainingsgebied, waar je tijdens de training bijna struikelt over de konijnen, de eekhoorntjes gezellig met je mee huppelen en de reeën je op zeer korte afstand bijna met open bek aan staan te gapen.

.....

We besloten om op een mistige zaterdag ons loopspul aan te trekken voor deelname aan de regionale Rusthoeve-loop, die plaats vond in de bossen tussen Putten en Ermelo. Op de plaatselijke camping fungeerde een verbouwde blokhut als inschrijf- en kleedlokaal. Het onderkomen, waarin normaliter de sleurhutgasten zich vermaken met een avondje bingo of een cursus bloemschikken, barstte met 20 zenuwachtige hardlopers al bijkans uit zijn voegen. En dit, terwijl het gros van de dravers nog moest arriveren. Dampende koffie, het tikken van de koekoeksklok, pruttelende erwtensoep en de geur van Midalgan zorgden voor een bijzondere, bijna Loohuiscross aandoende, huiselijke sfeer. Tijdens de warming-up, stal onze jonge labrador de show. Het speelse dier leefde zich helemaal uit en toen de speaker zijn apparatuur testte en de hond op luide toon begon aan te moedigen was er helemaal geen houden meer aan.

.....

Om 10.00 uur werd het startschot gegeven voor de kidsrun van 1 kilometer. Onze jongste koter van 6 maakte zijn wedstrijddebuut en toonde zich toch wel enigszins zenuwachtig. Op het rulle zandparcours liet hij zich van zijn beste kant zien. Toen het finishdoek in zicht kwam, zijn koppie steeds roder aanliep en de spreekstalmeester het publiek om een applaus verzocht, perste hij er nog een laatste versnelling uit en draafde breedlachend over de finish. Een fraaie tweede prijs, bij de eerste wedstrijd…. het had slechter gekund. Zijn zus was hem al voorgegaan en tot haar verwondering behaalde ze zelfs een prachtige overwinning. Als beloning ontvingen de kinderen een herinnering, mochten grabbelen in een cadeautjesemmer en als klapstuk nog een keer. Toen de speaker hun namen nogmaals het bos inslingerde, stond ik als vader toch wel een beetje trots toe te kijken. Wat mij in al die jaren nooit was gelukt, namelijk het behalen van een podiumplek, flikte de kroost op een fraaie zaterdagmorgen in Putten. Nu moet er wel bij vermeld worden, dat er ook maar twee kinderen deelnamen aan de loop, maar dit terzijde. Als je niet meedoet, kun je immers ook niet winnen!

.....

Het was intussen al flink druk geworden bij de start en uit alle paden en achter elke boom of struik kwam er wel een loper of loopster te voorschijn. Geïnspireerd door de prestaties van de kinderen besloot ik, geheel tegen mijn principes in, brutaal op de eerste rij plaats te nemen. Niemand kende me hier toch, dus wat kon het schelen. Vanaf de start ging ik gelijk op zoek naar een groepje lopers met hetzelfde draaftempo en na een kleine twee kilometer had ik beet. Met zijn vieren slingerden we  over de paden met de ongelijke sporen dwars door het fraaie heuvelachtige bos. Ik kon goed volgen, deed op tijd mijn kopwerk en ons kwartet werkte op sportieve wijze eendrachtig samen. Tot een kleine 2 kilometer voor de finish. Een ambulance passeerde ons in een beestachtig tempo, gevolgd door nog meer gillende sirenes. Het tempo zakte gelijk en verschrikt keken we elkaar aan. We hadden allemaal hetzelfde onprettige gevoel in de onderbuik. In ons zichtveld stonden diverse mensen op het pad en eenmaal dichterbij werd ons duidelijk wat er aan de hand was.

.....

Loper 251 lag midden op de weg en het zag er bepaald niet goed uit. Omdat er voldoende kundige, maar ook (helaas) onkundige mensen ter plekke waren, besloten we onze weg te vervolgen. Het ging uiteraard nergens meer om en er flitst dan ineens heel veel door je heen. Bij de finish knikte ik hoofdschuddend naar de rest van de familie en we besloten vlot te vertrekken. In het inschrijflokaal, waar de koffie nog lekker pruttelde, was het nieuws intussen ook al doorgedrongen. Ineens ontstond er de nodige paniek. Wie was immers loper 251? Wie was deze bekende onbekende, die op een gewone zaterdagmorgen deelnam aan een gezellige trimloop? Was hij alleen hier of met anderen? Waar woonde de atleet? Wie kende de veteraan? Talloze vragen, die de organisatie plots bijna tot wanhoop dreven! De volgende dag vernam ik via internet, dat loper 251 was overleden. Hij was in het harnas gestorven.

.....

Sinds dit voorval besloot ik anders op pad te gaan. Ik neem wat vaker mijn mobiel mee, vul alle gegevens op het inschrijfformulier netjes in en heb me een SOS-coin aangeschaft. Een handig plaatje, dat je in de schoenveter strikt en waarop je diverse persoonlijke gegevens kunt laten drukken. Wanneer ik op vakantie de loopschoenen aantrek, neem ik een kopie van de ID-kaart mee of pruts mijn mobiel in de broekzak. LAAT JE OOK ZIEN IN 2010, EN WORDT GEEN BEKENDE ONBEKENDE!!!

.....

ATLETICO ROSSA