DE BEKENDE ONBEKENDE
(deel 2)
Sommigen pakken ze als eerste in, anderen pas als laatste. Een enkeling
doet het zelfs een beetje stiekem. Het is een bijzondere en eigenaardige
gewoonte geworden, maar de loopschoenen gaan altijd mee op vakantie. Ongeacht
de bestemming en hoelang we ook maar van huis zijn, het hardloopvolkje moet
“het gereedschap” bij de hand hebben. De reisgenoten hebben hierin eigenlijk niet
eens zo gek veel keus. Een paar keer alleen in het huisje of bij de sleurhut
zitten is niet altijd even leuk. Een chagrijnige sporter die zijn overtollige
energie niet kwijt kan, is echter vele malen erger. Gelukkig kan ik me tot de
groep noeste lopers rekenen, die de loopspullen rustig en zonder sores klaar
kan leggen bij de overige vakantiespullen. De bestemming dit keer… de Veluwe! Bungalowpark “Rabbit Hill” ligt midden in een bosrijke omgeving en was voor
enkele dagen ons domein. Als hardloper is dit een fantastisch trainingsgebied,
waar je tijdens de training bijna struikelt over de konijnen, de eekhoorntjes
gezellig met je mee huppelen en de reeën je op zeer korte afstand bijna met
open bek aan staan te gapen.
.....
We besloten om op een mistige zaterdag ons loopspul aan te trekken voor
deelname aan de regionale Rusthoeve-loop, die plaats vond in de bossen tussen
Putten en Ermelo. Op de plaatselijke camping fungeerde een verbouwde blokhut
als inschrijf- en kleedlokaal. Het onderkomen, waarin normaliter de
sleurhutgasten zich vermaken met een avondje bingo of een cursus bloemschikken,
barstte met 20 zenuwachtige hardlopers al bijkans uit zijn voegen. En dit,
terwijl het gros van de dravers nog moest arriveren. Dampende koffie, het
tikken van de koekoeksklok, pruttelende erwtensoep en de geur van Midalgan
zorgden voor een bijzondere, bijna Loohuiscross aandoende, huiselijke sfeer.
Tijdens de warming-up, stal onze jonge labrador de show. Het speelse dier
leefde zich helemaal uit en toen de speaker zijn apparatuur testte en de hond
op luide toon begon aan te moedigen was er helemaal geen houden meer aan.
.....
Om 10.00 uur werd het startschot gegeven voor de kidsrun van 1 kilometer.
Onze jongste koter van 6 maakte zijn wedstrijddebuut en toonde zich toch wel
enigszins zenuwachtig. Op het rulle zandparcours liet hij zich van zijn beste
kant zien. Toen het finishdoek in zicht kwam, zijn koppie steeds roder aanliep
en de spreekstalmeester het publiek om een applaus verzocht, perste hij er nog
een laatste versnelling uit en draafde breedlachend over de finish. Een fraaie
tweede prijs, bij de eerste wedstrijd…. het had slechter gekund. Zijn zus was
hem al voorgegaan en tot haar verwondering behaalde ze zelfs een prachtige
overwinning. Als beloning ontvingen de kinderen een herinnering, mochten
grabbelen in een cadeautjesemmer en als klapstuk nog een keer. Toen de speaker
hun namen nogmaals het bos inslingerde, stond ik als vader toch wel een beetje
trots toe te kijken. Wat mij in al die jaren nooit was gelukt, namelijk het
behalen van een podiumplek, flikte de kroost op een fraaie zaterdagmorgen in
Putten. Nu moet er wel bij vermeld worden, dat er ook maar twee kinderen
deelnamen aan de loop, maar dit terzijde. Als je niet meedoet, kun je immers
ook niet winnen!
.....
Het was intussen al flink druk geworden bij de start en uit alle paden en
achter elke boom of struik kwam er wel een loper of loopster te voorschijn.
Geïnspireerd door de prestaties van de kinderen besloot ik, geheel tegen mijn
principes in, brutaal op de eerste rij plaats te nemen. Niemand kende me hier
toch, dus wat kon het schelen. Vanaf de start ging ik gelijk op zoek naar een
groepje lopers met hetzelfde draaftempo en na een kleine twee kilometer had ik
beet. Met zijn vieren slingerden we over
de paden met de ongelijke sporen dwars door het fraaie heuvelachtige bos. Ik
kon goed volgen, deed op tijd mijn kopwerk en ons kwartet werkte op sportieve
wijze eendrachtig samen. Tot een kleine 2 kilometer voor de finish. Een
ambulance passeerde ons in een beestachtig tempo, gevolgd door nog meer
gillende sirenes. Het tempo zakte gelijk en verschrikt keken we elkaar aan. We
hadden allemaal hetzelfde onprettige gevoel in de onderbuik. In ons zichtveld
stonden diverse mensen op het pad en eenmaal dichterbij werd ons duidelijk wat
er aan de hand was.
.....
Loper 251 lag midden op de weg en het zag er bepaald niet goed uit. Omdat
er voldoende kundige, maar ook (helaas) onkundige mensen ter plekke waren,
besloten we onze weg te vervolgen. Het ging uiteraard nergens meer om en er
flitst dan ineens heel veel door je heen. Bij de finish knikte ik
hoofdschuddend naar de rest van de familie en we besloten vlot te vertrekken.
In het inschrijflokaal, waar de koffie nog lekker pruttelde, was het nieuws
intussen ook al doorgedrongen. Ineens ontstond er de nodige paniek. Wie was
immers loper 251? Wie was deze bekende onbekende, die op een gewone
zaterdagmorgen deelnam aan een gezellige trimloop? Was hij alleen hier of met
anderen? Waar woonde de atleet? Wie kende de veteraan? Talloze vragen, die de
organisatie plots bijna tot wanhoop dreven! De volgende dag vernam ik via
internet, dat loper 251 was overleden. Hij was in het harnas gestorven.
.....
Sinds dit voorval besloot ik anders op pad te gaan. Ik neem wat vaker mijn mobiel
mee, vul alle gegevens op het inschrijfformulier netjes in en heb me een
SOS-coin aangeschaft. Een handig plaatje, dat je in de schoenveter strikt en
waarop je diverse persoonlijke gegevens kunt laten drukken. Wanneer ik op
vakantie de loopschoenen aantrek, neem ik een kopie van de ID-kaart mee of
pruts mijn mobiel in de broekzak. LAAT JE OOK ZIEN IN 2010, EN WORDT GEEN
BEKENDE ONBEKENDE!!!
.....
ATLETICO ROSSA
Geen opmerkingen:
Een reactie posten