Column: Erwin’s zin en onzin - deel 3

Erwin Wamelink
Kriegerdreef 18
7121 JK Aalten

Ava’70
Bestuur
De heer Posthumus
Bredevoortsestraatweg 110a
7122 MH Aalten

14 november 2013

Betreft, dopinggebruik

Geachte voorzitter en overige bestuursleden van Ava’70, 

Er moet mij toch iets van het hart. Zoals jullie wellicht gemerkt hebben ben ik de laatste tijd niet helemaal mezelf. Ik heb een geheim dat ik met niemand kan delen. Het schuldgevoel begint verschrikkelijk aan mij te knagen. Ik ga er mentaal aan kapot. Het wordt langzamerhand een martelgang. Ik kan het gewoon niet langer verkroppen. Ik doe hier iets uit de doeken wat ik werkelijk nog niemand heb verteld. Het is iets dat me vreselijke spijt maar Ik heb doping gebruikt.

De druk die mij werd opgelegd door de club en mijn achterban kon ik niet aan. Als het grote talent van de vereniging waren alle ogen op mij gericht. Ik moest het worden: de nieuwe Gerard Tebroke. Met mij had Ava’70 eindelijk weer een echte topper in huis. Nationaal maar ook internationaal zou ik het gaan maken. Diep van binnen wist ik dat ik de hooggespannen verwachtingen nooit zou kunnen waarmaken. Doping was mijn enige oplossing!

Al een halfjaar loop ik bij een psycholoog. Ik kom hier behoorlijk tot rust. Toch werken de sessies maar tijdelijk. Als ik ‘s nachts lig te woelen in mijn bed, komt het schuldgevoel automatisch weer naar boven. Het wordt met de dag erger. Ook bij de katholieke kerk heb ik steun gezocht. De emotionele biecht bij onze priester was een enorme opluchting, maar helaas ook van tijdelijke aard.

Mijn dopinggebruik ligt inmiddels al een tijdje achter me. In de maanden oktober en november van het jaar 2012 heb ik structureel gedopeerd. Het ging hierbij om het middel ‘Salbutamol’, in de volksmond beter bekend als ‘Ventolin’. Het middel wordt voornamelijk voorgeschreven aan mensen met klachten aan de luchtwegen. Mijn huisarts schrijft mij dit medicijn sinds 2011 voor om mijn inspanningsastma tegen te gaan. Het poederige middel moet worden toegediend via inhalatie. Hiervoor gebruik ik een kleine blauwe inhalator. Voor een training of wedstrijd mag ik één keer inhaleren. In de bewuste dopingperiode nam ik nagenoeg altijd voor een inspanning drie tot vier ‘pufjes’. Veel meer dan de toegestane hoeveelheid. Voor de tweede Boekeldercross van 2012 heb ik zelfs zeven keer geïnhaleerd, met hyperventilatie en duizelingen tot gevolg. De trainingen verliepen door de misbruik van het middel voortreffelijk. Ik werkte de trainingen in moordend tempo en zonder moeite af. Tijdens wedstrijden bleef het gewenste effect echter uit. Het schuldgevoel sloeg op mijn benen. Mijn prestaties gingen er eerder op achteruit dan vooruit. 

Mijn sociale leven staat al een poosje op een laag pitje. Vrienden zie ik weinig en met mijn ouders leef ik op gespannen voet. Net als mijn sociale leven verwaarloos ik ook mijn studie. Ik kan ’s ochtends het bed niet uitkomen en ’s avond de slaap niet vatten. Het is een hel.  Veel drank en cocaïne helpen mij om te vluchten van de realiteit. De hartverscheurende psychische pijn zwakt wel af maar verdwijnt niet door de verdovende middelen. 

Nadat eerder dit jaar Lance Armstrong en Michael Boogerd een bekentenis aflegden, voelde ik dat ik niet langer kon achterblijven. Maar het duiveltje, die ik sinds mijn dopinggebruik met mij mee draag, houdt een bekentenis tegen. De zware last op mijn schouders wordt de laatste weken ondragelijk. Ik kan mezelf niet meer recht in de spiegel aankijken. Het is klaar nu, het hoge woord moet er gewoon uit!

Wat ik belangrijk vind om te vermelden is dat ik in de betreffende periode alleen heb gehandeld. Mijn trainers Theo Stronks en Hans Prinsen zijn absoluut niet op de hoogte van mijn dopinggebruik. Hetzelfde geldt voor clubarts Jan Raben. Hij weet tot op de dag van vandaag niets van mijn bedrog. Mijn clubgenoten zijn mijns inziens ook niet op de hoogte. Zonder namen te noemen denk ik wel dat jullie als bestuur scherp moeten toezien op een aantal atleten, vooral uit de A-groep. Ik kan niks bewijzen, maar ik merk aan alles dat ik niet de enige ben die uit het verboden snoeppotje heeft gegeten.

Ik kan mij voorstellen dat het vertrouwen in mij volledig weg is. Toch wil ik graag met jullie in gesprek om het één en ander te verduidelijken. Ik kan niet alles goed maken in een gesprek, maar toch wil ik dat jullie mijn hele verhaal horen. Daarnaast wil ik vragen om mijn verklaring tijdelijk binnenskamers te houden. Ik kan natuurlijk niet van jullie verlangen dat het verhaal in de doofpot wordt gestopt, maar ik zou het prettig vinden dat het (nog) niet aan de grote klok wordt gehangen. 

Mijn welgemeende excuses,

Erwin Wamelink