Column: Erwin’s zin en onzin - deel 36

Dit jaar geen Nijmeegse Vierdaagse voor Erwin en Marloes

De 4daagse is met geen pen te beschrijven

Als ik de radio of televisie aanzet, de krant opensla of een website bezoek, gaat het voor mijn gevoel maar over één ding: de Nijmeegse 4daagse. De afgelopen twee jaar heb ik zelf meegelopen met dit grootste wandelevenement van de wereld, maar na uitvoerig overleg met loopmaatje Marloes hebben we besloten om dit jaar te laten schieten. Een prima besluit. Maar toch. Nu ik alle sfeerbeelden voorbij zie komen begint het toch ernstig te kriebelen. Want dat het een bijzonder gaaf evenement is staat buiten kijf.

De 4daagse heeft niks met wandelen te maken. Ja oké toegegeven, je loopt 200 kilometer in vier dagen, je moet dealen met onbeschrijfelijke spierpijn en de wekker gaat iedere ochtend  om 02.50 uur, maar voor het overige is de 4daagse geen sportevenement. Het is één groot feest. Soms word je bedrogen door promo’s die alles mooier maken dan dat het in werkelijkheid is, maar dat is bij de 4daagse totaal niet zo. De feestelijke sfeerbeelden die je tegenkomt op TV Gelderlander of tijdens ‘Het gevoel van de 4daagse’ van de KRO, zijn een perfecte afspiegeling van de werkelijkheid.

Als je op dag één over de waalbrug wandelt, stijgt de adrenaline je tot aan de lippen . Na de geweldige start, waarbij je opgang wordt geholpen door ontelbare – vaak dronken – studenten verlaat je Nijmegen . Een kilometerslang lint van wandelaars loopt in stilte achter elkaar aan. Het is begonnen! Je geniet werkelijk van alles. De idiote Hongaar met zijn maffe groene hoedje die in zijn uppie zingent voorbij loopt. Een groep Friese vriendinnen, gehuld in dezelfde afritsbroek, die in hun onverstaanbare taaltje boterhammen uitwisselen. Een stokoud echtpaar dat heeft besloten om de 4daagse op klompen te lopen .Honderden zingende militairen. Alles is geweldig. Als je het eerste dorpje – Lent – inloopt valt je mond wederom open. De zon prakkiseert er nog niet over om op te komen, terwijl in Lent de mensen in groten getale langs het parcours staan. Kinderen staan al aan de kant met: kaas, worst, spekjes, komkommer, zoute sticks, appels, meloen enzovoort enzovoort…

Op dag twee – de dag van Wijchen (Roze Woensdag) – loop je logischerwijs naar Wijchen .Dit middelgrote dorp heeft meer iets weg van een groot festivalterrein. Tienduizenden hossende mensen loodsen de lopers over het parcours. Het is ongelooflijk. Bij de gedachten staat wederom het kippenvel centimeters dik op mijn rug. Hetzelfde gevoel krijg je op donderdag- de dag van Groesbeek. In de slotfase moet de beruchte Zevenheuvelenweg worden getrotseerd. Even heb je het gevoel dat je een wielrenner uit de Tour de France bent. Er staat zoveel publiek over het parcours dat wandelen bijna onmogelijk is. Campers, tenten, barbecues, patatkramen, de gehele Zevenheuvelenweg staat op zijn kop.

De slotdag is één grote zegetocht. Vrijdag is met recht de dag van Cuijk. Met nog vijftien kilometer te lopen, wandel je dit dorp binnen. Ik denk dat de huldiging van het Nederlands Elftal in 1988 er niets bij is. Je vergeet even dat er geen vel meer aan je voeten zit en dat je al drie uur kramp in je kuiten hebt. Alle wandelaars staan te springen ten zingen alsof hun leven er van afhangt. Hoewel ik het wel probeer, is het onbeschrijfelijk. De laatste kilometer richting de ‘Via Gladiola’ verdwijnen de meeste pijntjes. Net als Koning Willem Alexander groet je alle mensen die , gevoelsmatig speciaal voor jou, naar Nijmegen zijn gekomen. Als je na 200 kilometer, 40 uur wandelen en toch wel een heel klein beetje veel afzien de finish hebt bereikt, ben je verschrikkelijk blij. Dat kruisje is leuk meegenomen, maar wat een avontuur. Nooit zal ik dit meer vergeten.

Mocht je het gevoel hebben dat het binnen vijf jaar wel eens afgelopen kan zijn, doe dan nog een keer mee aan de 4daagse. Het is met geen pen te beschrijven!