Trail des Fantomes 2014 in La Roche-en-Ardene (België) - deel 2

Henrie Drenthel, na 75 kilometer uitgestapt, voor hij uitgeput in het donker van een helling naar beneden zou storten

Ultra Trail des Fantomes

Zaterdag 16 augustus 2014

De Dikke van Dale zegt er het volgende over: fan·toom (het; o; meervoud: fantomen)

1: angstwekkend droombeeld; spook (zelf  toegevoegd: naargeestig, monsterlijk L)

Zoals vele jaren al te doen gebruikelijk is probeer ik aan het eind van de zomervakantie nog ergens een leuke trail te plannen. Na de afgelopen jaren oa de Trail de La Roche, de Swiss-Alpinerun en de Trail du Val Heure te hebben gelopen stond nu de Trail des Fantomes op het programma. Keuze was er genoeg; 13, 26 en 50 km. Voor het eerst was er dit jaar de Ultra Trail des Fantomes over 100 km. Deze wordt 1x in de 3 jaar georganiseerd is de bedoeling. Hoewel ik wist uit voorgaande trails (La Roche en Houffalize) dat het een pittig parkoers zou zijn heb ik besloten mij toch (in wellicht een vlaag van verstandverbijstering) hier voor in te schrijven. Ach, 100 km hier zal wel niet veel anders zijn dan 100 km in het Sauerland. Nou, wel dus!

Vol goede moed op vrijdagmorgen met André Bleumink vertrokken naar camping Floreal in La Roche-en-Ardenne. Een camping direct naast het prachtige hotel Floreal waar in de tuin de start en finish zou zijn. Na een voorspoedige reis staan wij op de camping al direct vast in het gras. Door de overvloedige regenval de afgelopen weken was de hele camping zompig en zakte de camper tot aan zijn assen weg. Met behulp van wat sterke buren en stalen rijplaten de boel weer vlot getrokken en het geheel maar even wat tactischer neergezet. We willen tenslotte zondag ook weer weg kunnen. Even een terrasje gepakt in La Roche en wat paste gegeten waarna we onze startnummers op konden halen. André had besloten de 50 km te doen welke om 11.00 uur zou starten. Ikzelf mocht er om 3.00 uur uit en om 4.00 uur te beginnen. Dus niet te laat pitten. 22.00 uur gingen de luiken dicht maar helaas toch nog weer iets te vaak open omdat flinke buien neerdaalden op het dak van de camper. Dat beloofd niet veel goeds.

Na een klein ontbijtje met wat koffie gaat het naar de start. André was toch wakker en loopt even mee om wat foto’s te maken en alvast wat sfeer te proeven. (zijn foto’s en verslag zijn te zien op de website van Trailruinning Oost-Nederland). 150 trailatleten hebben zich ingeschreven voor de 100 km, maar ik kan bij de start niet echt inschatten of ze er ook allemaal zijn. Het is in ieder geval een mooie bonte groep met alle hoofdlampen etc. op. Ik begin met een dun jasje (kon ook niet anders want mijn regenjas lag nog in Aalten L), maar het voelde niet koud. We beginnen met een stukje vals plat omhoog en na 500 meter schieten we het bos in om gelijk flink te klimmen. Blij dat ik m’n stokken bij me heb. Gezien het tijdstip is mijn biologische ritme nog wel enigszins verstoort en dat houdt in een sanitaire stop na 4 km waarbij ook gelijk het jasje al uit kan. ’T Is warm zat.

Tot zover ging het nog wel redelijk maar wat daarna kwam is met geen pen te beschrijven. Ongelooflijk steile klimmen en nog veel steilere (lees: gevaarlijker) afdalingen over scherpe rotsen die besmeurd zijn met modder en drek en dat allemaal in het stikkedonker. Inderdaad het heeft helemaal niets meer met hardlopen te maken. Het lijkt een combinatie van een stormbaan en een mudrace voor blinden en slechtzienden. In 10 km tijd ga ik vijf keer onderuit wat enkele schaafwonden en een nat pak oplevert. Verder geen noemenswaardige ongemakken.

Bij kilometer 15 kom ik Leonie vd Haak achterop. Nederlands Recordhouder 24-uurs loop en Ultrafanaat (liefst asfalt en vlak). Ze scheldt en tiert op de omstandigheden en zegt dat ze bij de eerste verzorging (19 km) er mee kapt. Is er helemaal klaar mee. Even later is de 1^ste van vier doorsteken door de rivier de Ourthe en het begint ook gelijk ongenadig hard te regenen. Kan er ook nog wel bij. Eindelijk de 1^ste verzorging na 19 km; bijna 3 ½ uur!! Vol goede moed verder. Eerst even samen met een Nederlander gelopen maar al gauw geeft hij aan dat ik maar door moet gaan, hij heeft last van een teen. Bij 23 km is er de splitsing; 50 km rechts af over de brug en de 100 km rechtdoor. Twijfel even. Als de 50 en de 100 km gelijk gestart waren had ik het wel geweten. Nu ga ik rechtdoor en ben gelijk al een beetje trots. 

Dat duurt maar even. Ik hoor ineens muziek. Kijk achterom en zie daar een loper met koptelefoon aankomen met het volume nogal hoog. Wil weer doorlopen, draai me om en knal!, vol met m’n kop tegen een omgevallen boom die het pad kruist. Ik hoor het kraken en ga met rondvliegende stokken onderuit. De muzikale Belg achter mij helpt me overeind en onderzoekt m’n hoofd. Gelukkig geen wond maar wel een bult die snel groter wordt. Het kraken zal de tak wel geweest zijn J. Niet getreurd, gewoon weer verder en loop samen met een Vlaming (Filip) naar de verzorging bij La Chouffe. Daar moeten we nog een lusje lopen waarin zomaar de enige kilometer ligt die we compleet konden blijven rennen. Joepie!

Ondertussen moeten we het tempo er aardig inhouden want ze hadden ons verteld dat de cut-off tijd bij de tweede keer La Chouffe om 12.00 uur zou zijn. Om 11.40 uur, na 7.40 uur koers, waren we er en bleek de limiet op 12.30 uur te liggen. Ruim drie kwartier dus nog over. Van hieruit gaat het richting Houffalize waar op 57 km de volgende verzorging is.

We hebben beide onze klim- en daalprobleempjes en houden het nog tot 50 km samen uit dan verkrampt Filip enigszins en geeft hij aan dat ik maar alleen door moet en dat hij bij Houffalize gaat stoppen. Rondom Houffalize ken ik de omgeving van de onlangs gehouden X-Trails in juli en ik merk dat dit toch een zekere rust geeft. De beklimmingen en afdalingen zijn hier niet zo extreem als richting La Roche. Na een kleine 10 uur ben ik bij de stop waar je een tas met spullen kon laten neerzetten. Trek een schoon/droog shirt aan, neem een shake en zoek de wagen van het Rode Kruis op om m’n blaren aan de tenen te laten verzorgen. Dit gaat niet zonder slag of stoot. De Franstalige Belgische madam weigert Nederlands te spreken en zodoende kon ik zelf met een geleende speld van een startnummer en wat desinfecteerspul de blaren doorprikken. Onder de voorvoet was het alleen wel een allergaartje geworden. Door alle nattigheid en doorsteken waren m’n voeten zo week geworden dat complete plooien onder de voorvoet losgescheurd waren. Een pleister oid bleef niet zitten dus toch maar weer de schoenen strak aan en een pijnstiller erin. 

De volgende verzorging was 18 km verder, dus een lange weg voor de boeg. Samen met een gewonde Belg aan dit traject begonnen maar al gauw geeft hij dat ik maar door moet lopen. Het klimmen en dalen gaat inmiddels al echt niet meer. Naar boven voorzichtig op de voorvoet en dalen maar op de zijkanten om de voeten zoveel mogelijk te ontzien. Op een gegeven moment krijg je zelfs hier een ritme in en is het een kwestie van gewoon doorgaan.

Bij 65 km gaan we voor de derde keer de Ourthe door en vanaf daar werd de pijn alleen maar erger. Nog maar een Paracetemolletje erin en hopen dat het weer net zo wegtrekt. Dat valt tegen en het begint ook weer te plenzen. We komen weer op een heel lastig stuk onder langs de rivier met allemaal rotsen en wortels. De kilometers gaan 13-14 minuten duren en de fun is ver te zoeken. Even later kom ik bij de brug waar vanmorgen (het leek wel gisteren) de splitsing was. We moeten nog twee kilometer tot de verzorgen bij 75 km en ik weet het nu zeker. Ik stop! Het hele parkoers heeft me murw gebeukt. Alles doet zeer, de coördinatie is weg en ik zie het niet zitten om straks weer m’n hoofdlamp op te moeten doen voor nog 2 uur levengevaarlijke omstandigheden. Goed is goed. 75 km is meer dan voldoende in dit terrein onder deze omstandigheden. 13.04 uur is de uiteindelijke looptijd als ik de organisatie doorgeef: nr 35 DNF. Voor mijn gevoel één van de beste (wijste) beslissingen van de afgelopen jaren en ik heb er geen moment spijt van. Doorgaan was onverantwoord en ook met 75 km ben ik dik tevreden.

Nu twee dagen later is de spierpijn en vermoeidheid nog zo groot dat ik zeker weet dat ik deze week niet loop. Nog nooit heb ik zo’n pijn en vermoeidheid gevoeld, zelfs niet na mij Mont Blanc avonturen. Uiteindelijk zijn er 94 finishers, waarvoor hulde. André is het wel gelukt de 50 km geheel af te ronden in 8.32 uur, proficiat, zodat we nog ongeveer tegelijkertijd weer op de camping arriveerden.

De komende maanden staan er wat kortere en minder zware wedstrijden op het programma (Marathon Winterswijk, Teutolauf,  Devil’s Trail) en natuurlijk de geweldige primeur van de eerste trail in de Oost-Achterhoek, De Slingetrail op zondag 9 november met afstanden van 8, 18 en 34 km.

Groeten,  Henrie

Op vrijdag was er tijd genoeg om de toerist uit te hangen