 | |
|
Nadat we eind van de middag nog lekker gegeten hadden
in één van de plaatselijke Italiaanse restaurantjes en een paar Chouffes
kabouter gemaakt hadden haalden we onze startnummers op. Het start- en
finishterrein was inmiddels behoorlijk druk met deelnemers en we ontmoetten dan
ook weer veel bekenden. Altijd gezellig om wat bij te kletsen met
mede-trailrunners. Daarna kropen we vroeg onder de wol, aangezien Henrie om 4
uur mocht starten. Het slapen viel wat tegen door het gekletter van een aantal
flinke buien op het dak van de camper. Om 3 uur stonden we weer op en kon
Henrie zich voorbereiden, het was gelukkig inmiddels droog. Na de start van de
100 km kroop ik weer in bed om te proberen nog even wat slaap te pakken.
Tegen een uur of 9 werd ik weer wakker, ditmaal door
kinderen die buiten speelden. Tijd genoeg om rustig te ontbijten en mijn
spullen te pakken. Het weer was inmiddels een stuk opknapt en ik hoopte dat
Henrie al een mooi eind op weg was. Iets voor elven ‘s ochtends was het een
stuk drukker dan het ‘s nachts was. De standjes werden goed bezocht en de
dixies maakten overuren door alle wedstrijdzenuwen.
Na de start ging het al snel heuvelop, maar de eerste
kilometer of 5 was het prima te doen. Ik deed mijn isoshirtje er maar eens
onderuit, de temperatuur werd prima om te lopen met een graadje of 16. Vrij
plotseling was het echter gebeurd met de intro en begon de echte wedstrijd.
Steil omhoog via kleine paadjes die modderig en glibberig waren door de
overvloedige regenval van de afgelopen tijd. De vele boomwortels en rotsen
maakten het nog extra uitdagend. De stokken kwamen goed van pas om me een weg
naar boven te banen. Eenmaal boven aangekomen was het even genieten van het
prachtige uitzicht over het dal, met in de diepte de Ourthe.
Normaal gesproken is het altijd een fijn idee dat na
een steile klim weer een afdaling volgt. Even wat ‘gratis kilometers’
maken door de zwaartekracht het werk te laten doen. In de Trail des Fantomes
wordt er echter bijna niets weggeven… Iedere steile klim werd even vaak gevolgd
door een net zo steile of nog steilere afdaling. Modder, rotsen en
boomwortels maakten het afdalen op zijn zachts gezegd lastig, soms moest je
half glijdend naar beneden. Een flinke aanslag op de beenspieren.
Tussen de klimmen en dalen mochten we grote gedeeltes
langs de oever van de Ourthe lopen, maar wie dacht dat er een fijn wandelpad
liep waar je even kon relaxen en genieten van de voorbijvarende kano’s kwam
bedrogen uit. Het pad was een extreme singletrack, waarschijnlijk alleen in
deze wedstrijd in gebruik. Continu klimmen over grote glibberige rotsblokken en
over en onder omgevallen bomen kruipen maakten het lastig om hard te lopen en
de vele uitstekende boomwortels maakten het regelmatig erg lastig om een plek
te vinden waar je veilig je voeten neer kon zetten. Prachtig natuurgebied, echt
genoten van alle mooie plekjes, maar wel erg opletten geblazen dus.
Een mooie doorsteek door het snelstromende water
leverde, naast natte voeten, ook hilarische taferelen op en voor menigeen een
nat pak. Gelukkig bleef ik deze keer op de been en kon ik aan de andere kant
mijn weg vervolgen. Niet dat het daar makkelijker liep overigens. Het bleef een
kwestie van zo snel mogelijk wandelen over de onbegaanbare delen en proberen voorzichtig hard te lopen op de makkelijker delen. De stokken kwamen
hier ook goed van pas om te helpen bij het bewaren van het evenwicht en als extra
steuntje om niet de rivier in te vallen.
Na de eerste twee verzorgingsposten waren net over de
helft en hadden we er al heel wat klim- en klauter werk op zitten. Niet iets
wat we veel kunnen trainen in NL en ik begon de benen al wat te voelen. Eten en drinken ging nog prima dus geen reden tot paniek. Nog maar wat
voorzichtiger op de afdalingen, veiligheid voor alles immers. Niet dat het
altijd goed ging overigens, meerdere keren uitgegleden en gevallen. In de
meeste gevallen was het resultaat gelukkig alleen nog meer modder op mijn
kleding en reden tot lachen.
Na weer een stevige afdaling ging het echter een
beetje mis en duikelde ik hals over kop de helling af richting Ourthe. Gelukkig
werd mijn val gebroken door een paar stevige braamstruiken, maar helaas stond
ik nu vast in de stekels met acute kramp in beide kuiten. Eerst maar eens de
kramp rustig eruit rekken, voor ik weer omhoog klom. Het Ca va? en Gaat het?
van medelopers was niet van de lucht, maar ik moest toch echt zelf even een
meter of 4 naar boven klauteren door de braamstruiken…
Na dit incidentje raakte ik helaas niet echt meer op
gang. Bij iedere onverwachtse beweging dreigde de kramp weer in kuiten en
hamstrings te schieten. Eerst maar een stuk stevig door wandelen om de spieren
weer wat op orde te krijgen en dan op de beter begaanbare paden wat dribbelen
leek me de enige optie. Met nog 20 km te gaan zou ik dus een hoop tijd
verliezen, maar ik zag er nog steeds geen reden in om op te geven.
Na een half uur wandelen kwam ik weer wat op gang,
maar helaas voor mij was na een kwartiertje lopen/dribbelen de volgende
heuvelrug al weer aan de beurt om te beklimmen. Dat vonden de kuiten niet echt
lekker en het tempo moest dan ook drastisch naar beneden. Op zich erg jammer
aangezien ik me verder nog redelijk goed voelde. Mijn humeur bleef echter
redelijk goed en ik had inmiddels regelmatig contact met lopers van de 26 en 16
km die nu op hetzelfde parcours kwamen.
Velen van hen hadden het ook moeilijk, zeker heuvelop.
Sommigen hadden duidelijk niet genoeg voorbereiding qua training. Maar
eigenlijk had iedereen goede zin en waren er heel veel wel in voor een
kletspraatje. Op die manier kwamen de kilometers toch op een redelijk
plezierige manier aan het eind. De laatste 4 kilometers liepen ook weer lekker
rustig af en kreeg ik zelf nog even het idee dat ik weer hard liep. Na de
doorwading bij de camping hoefde ik nog maar een paar honderd meter en zo kwam
ik uiteindelijk na 8:32 uur zwoegen en zweten over de streep. Ruim een uur
later dan ik van tevoren gedacht had, maar toch een tevreden finisher gezien de
omstandigheden. Achteraf bleek ik toch nog een man/vrouw of 40 achter me
gelaten te hebben.
Helaas gold dat niet voor maatje Henrie, die was bij
75 km uitgestapt en inmiddels ook al gedoucht en aangekleed op de camping. Het
leek hem verstandiger om uit te stappen . Een verstandig besluit gezien de zwaarte van
het terrein.
Na wat gegeten te hebben lagen we om 22:00 al op bed
en wisselden we onze ervaringen uit, terwijl we op de achtergrond nog tot een
uur of twaalf mensen binnen konden horen komen. Als we nog zo lang wakker
gebleven waren tenminste. Over een dag of wat zal de spierpijn en de stijfheid
wel weer verdwijnen, maar deze ervaring blijft voorlopig nog vers in het
geheugen.
Site van de organisatie
Foto’s:
Weer een hele ervaring rijker Andre en Henrie, ik doe het jullie niet na. Prachtige prestatie!
BeantwoordenVerwijderen