Andre Bleumink |
14
Maart, Sallandtrail, het stond al
geruime tijd dik omcirkeld in mijn agenda. Na de 25 km en de 50 km route al een
keer afgestreept te hebben was nu de 75 km route aan de beurt. Dit zou dan
meteen ook een verlegging van mijn grenzen betekenen, nog niet eerder liep ik
zo’n afstand. De training in de aanloopperiode ging eigenlijk prima, met voor
mijn doen veel kilometers en zo goed als geen klachten. Hoewel er natuurlijk
geen garanties zijn, was ik vol vertrouwen. Om
zeven uur kwam Henrie me ophalen, het plan was om de 75 km gezamenlijk af te
leggen. Voor ons is Nijverdal relatief dichtbij en al snel reden we de
parkeerplaats van het Ravijn op. Nog plekken genoeg vrij. Dat zou vast nog wel
anders worden met zo’n 800 inschrijvingen. Binnen werd nog druk gewerkt aan
stands en druppelden de deelnemers voor de 75 km binnen. Het was al snel
gezellig, want op de lange afstand is het een klein wereldje waar iedereen
elkaar zo ongeveer kent. De
hoofdorganisator en trailinspirator Bertus van Elburg loopt overal rond om
dingen te regelen en heeft toch nog tijd om bijna iedereen een hand te geven.
Hij kent dan ook ongeveer iedereen die meedoet en zal na de start van de eerste
deelnemers zo ongeveer de hele dag bij start en finish staan om iedereen weg te
schieten en na afloop ook weer te ontvangen met een brede glimlach en een
stevige handdruk. Bij de start van de 75 vraagt Bertus of degenen die voor een
snelle tijd gaan om vooraan te gaan staan. Een kleine 10 personen staan
hierdoor op de eerste rij, de overige 90 staan nog rustig te kletsen, sommigen
staan zelfs nog niet eens in het startvak.
Na het
startschot gaan we heel rustig van start. Het plan was om een kleine 10 km/uur
te lopen, maar dat lukte eigenlijk pas goed na de eerste 5 km. Iedereen was
druk met het zoeken naar zijn ritme en groepjes werden gevormd en vielen weer
uit elkaar. Het was best koud en ik was blij dat ik mijn jasje aan had bij de
start. Nog voor het 10 km punt ging het jasje toch maar uit, in het bos viel
het best mee met de kou. De
route voerde ons door een bos waar veel onderhoud was gepleegd. Gevolg was dat
het op diverse plekken lekker naar vers gezaagd hout rook, maar op ander
plekken hadden ze na afloop van de werkzaamheden het bospad geploegd om de
diepe sporen van de bosbouwmachines weg te werken. Een uitdaging om daar een
beetje soepel overheen te komen, maar niet echt een probleem. Bij de eerste
verzorgingspost werden we als vanouds in de watten gelegd door de vriendelijke
vrijwilligers. Een echt lopend buffet stond te wachten met vlaaien,
ontbijtkoek, tucjes, winegums en ook van alles te drinken. Echt helemaal top en
ik liet het me dan ook goed smaken. Na de
eerste post werden via een relatief saai verbindingsstuk naar het noorden
gevoerd richting Archemer en Lemelerberg. Een stuk waar ik nog niet eerder
geweest was. Het tempo zat inmiddels redelijk vast in de benen, hoewel die om
onverklaarbare reden nog steeds wat strammig aanvoelden. Henrie voelde zich
helemaal niet top door een flinke verkoudheid, maar we hobbelden rustig door.
Het was immers nog redelijk vroeg in het evenement, er kon nog van alles
gebeuren. Na een lang stuk maaipad kwamen we bij een geweldig mooi stuk
natuurgebied. Allerlei
zandpaden voerden ons heuvelop, heuvelaf door het gebied. Prachtige uitzichten
ondanks het feit dat het redelijk somber weer was en koud. Van de zomer maar
eens een keer terug op een mooie dag. Henrie kreeg het echter steeds moeilijker
heuvelop en het gemiddelde tempo ging iets terug. Over het geheel ging het nog
niet echt slecht aangezien we heuvelaf weer redelijk op gang kwamen.
We
probeerden nog een hele tijd om weer op gang te komen, maar bij de
verzorgingspost tussen de 30 en 35 km besloten we dat ik alleen verder zou gaan
om in ieder geval nog de cutoff van 6 uur bij de 50 km te halen om zodoende in
ieder geval verder te mogen op de laatste ronde van 25 km.. Henrie zou rustig
verder gaan en uitstappen op de 50 km. Ik voelde me ook niet superfris, maar
besloot toch een poging te doen. Het verbindingsstuk weer terug richting het 25
km rondje was wel geschikt om het tempo wat op te schroeven, met veel hardere
paden en stukken asfalt. Dat kwam mij dus goed uit om weer wat tijd terug te
pakken. Iets
voorbij het 40 kilometerpunt kwam ik ineens in de problemen. Te weinig gegeten
en gedronken? Het tempo toch iets te hoog? Wat het ook was, binnen enkele
kilometers viel ineens de bodem eruit. Geen energie meer en ik begon wat te
verkrampen. Nog wat eten en drinken, maar ik kreeg niets meer naar binnen.
Mentaal ging het ook vlot naar beneden, de put in. In de laatste 5 km had ik me
bedacht dat ik waarschijnlijk ruim binnen de 6 uur op het 50 km punt zou zijn,
maar ik kon de moed en de mentale focus niet opbrengen om te beslissen om
verder te gaan.
Bij de
finish aangekomen stond er een groepje deelnemers te eten en te drinken die ik
gedurende de dag al meerdere keren had ingehaald (of zij mij), maar ze hadden
allemaal al besloten dat het mooi geweest was. Nog ruim 3 uur zwoegen, terwijl
je weet dat die ronde de zwaarste van allemaal is was even teveel. Een andere
keer weer. Na ruim
tien minuten kwam ook Henrie over de finish en we besloten om ons maar lekker
te douchen en in het zwembad te springen. Daarna en na een bak koffie voelden
we ons al weer een stukje beter.
Uiteindelijk waren we niet geblesseerd uitgestapt en hadden we een
flinke afstand afgelegd. Weliswaar niet wat we gepland hadden, maar het zou in
ieder geval als training voor een volgende trail weer een goede basis zijn. Op
de terugrit werden in de auto dan ook al weer nieuwe plannen gesmeed. Ondanks
het feit dat het geen topdag was, toch een hartelijk dank aan Bertus en zijn
team van 100 vrijwilligers die de hele dag hebben lopen blauwbekken in de kou
en toch vriendelijk en hartelijk bleven.
Wat een geweldig evenement, zowel qua organisatie als parcours helemaal top.
Leuk verhaal! Ook leuk om zo een foto aan de muur te hebben als herinnering!
BeantwoordenVerwijderen