Verslag van de 4e Salland Trail in Nijverdal

Andre Bleumink

14 Maart, Sallandtrail,  het stond al geruime tijd dik omcirkeld in mijn agenda. Na de 25 km en de 50 km route al een keer afgestreept te hebben was nu de 75 km route aan de beurt. Dit zou dan meteen ook een verlegging van mijn grenzen betekenen, nog niet eerder liep ik zo’n afstand. De training in de aanloopperiode ging eigenlijk prima, met voor mijn doen veel kilometers en zo goed als geen klachten. Hoewel er natuurlijk geen garanties zijn, was ik vol vertrouwen. Om zeven uur kwam Henrie me ophalen, het plan was om de 75 km gezamenlijk af te leggen. Voor ons is Nijverdal relatief dichtbij en al snel reden we de parkeerplaats van het Ravijn op. Nog plekken genoeg vrij. Dat zou vast nog wel anders worden met zo’n 800 inschrijvingen. Binnen werd nog druk gewerkt aan stands en druppelden de deelnemers voor de 75 km binnen. Het was al snel gezellig, want op de lange afstand is het een klein wereldje waar iedereen elkaar zo ongeveer kent. De hoofdorganisator en trailinspirator Bertus van Elburg loopt overal rond om dingen te regelen en heeft toch nog tijd om bijna iedereen een hand te geven. Hij kent dan ook ongeveer iedereen die meedoet en zal na de start van de eerste deelnemers zo ongeveer de hele dag bij start en finish staan om iedereen weg te schieten en na afloop ook weer te ontvangen met een brede glimlach en een stevige handdruk. Bij de start van de 75 vraagt Bertus of degenen die voor een snelle tijd gaan om vooraan te gaan staan. Een kleine 10 personen staan hierdoor op de eerste rij, de overige 90 staan nog rustig te kletsen, sommigen staan zelfs nog niet eens in het startvak.

Na het startschot gaan we heel rustig van start. Het plan was om een kleine 10 km/uur te lopen, maar dat lukte eigenlijk pas goed na de eerste 5 km. Iedereen was druk met het zoeken naar zijn ritme en groepjes werden gevormd en vielen weer uit elkaar. Het was best koud en ik was blij dat ik mijn jasje aan had bij de start. Nog voor het 10 km punt ging het jasje toch maar uit, in het bos viel het best mee met de kou. De route voerde ons door een bos waar veel onderhoud was gepleegd. Gevolg was dat het op diverse plekken lekker naar vers gezaagd hout rook, maar op ander plekken hadden ze na afloop van de werkzaamheden het bospad geploegd om de diepe sporen van de bosbouwmachines weg te werken. Een uitdaging om daar een beetje soepel overheen te komen, maar niet echt een probleem. Bij de eerste verzorgingspost werden we als vanouds in de watten gelegd door de vriendelijke vrijwilligers. Een echt lopend buffet stond te wachten met vlaaien, ontbijtkoek, tucjes, winegums en ook van alles te drinken. Echt helemaal top en ik liet het me dan ook goed smaken. Na de eerste post werden via een relatief saai verbindingsstuk naar het noorden gevoerd richting Archemer en Lemelerberg. Een stuk waar ik nog niet eerder geweest was. Het tempo zat inmiddels redelijk vast in de benen, hoewel die om onverklaarbare reden nog steeds wat strammig aanvoelden. Henrie voelde zich helemaal niet top door een flinke verkoudheid, maar we hobbelden rustig door. Het was immers nog redelijk vroeg in het evenement, er kon nog van alles gebeuren. Na een lang stuk maaipad kwamen we bij een geweldig mooi stuk natuurgebied. Allerlei zandpaden voerden ons heuvelop, heuvelaf door het gebied. Prachtige uitzichten ondanks het feit dat het redelijk somber weer was en koud. Van de zomer maar eens een keer terug op een mooie dag. Henrie kreeg het echter steeds moeilijker heuvelop en het gemiddelde tempo ging iets terug. Over het geheel ging het nog niet echt slecht aangezien we heuvelaf weer redelijk op gang kwamen.

We probeerden nog een hele tijd om weer op gang te komen, maar bij de verzorgingspost tussen de 30 en 35 km besloten we dat ik alleen verder zou gaan om in ieder geval nog de cutoff van 6 uur bij de 50 km te halen om zodoende in ieder geval verder te mogen op de laatste ronde van 25 km.. Henrie zou rustig verder gaan en uitstappen op de 50 km. Ik voelde me ook niet superfris, maar besloot toch een poging te doen. Het verbindingsstuk weer terug richting het 25 km rondje was wel geschikt om het tempo wat op te schroeven, met veel hardere paden en stukken asfalt. Dat kwam mij dus goed uit om weer wat tijd terug te pakken. Iets voorbij het 40 kilometerpunt kwam ik ineens in de problemen. Te weinig gegeten en gedronken? Het tempo toch iets te hoog? Wat het ook was, binnen enkele kilometers viel ineens de bodem eruit. Geen energie meer en ik begon wat te verkrampen. Nog wat eten en drinken, maar ik kreeg niets meer naar binnen. Mentaal ging het ook vlot naar beneden, de put in. In de laatste 5 km had ik me bedacht dat ik waarschijnlijk ruim binnen de 6 uur op het 50 km punt zou zijn, maar ik kon de moed en de mentale focus niet opbrengen om te beslissen om verder te gaan.

Bij de finish aangekomen stond er een groepje deelnemers te eten en te drinken die ik gedurende de dag al meerdere keren had ingehaald (of zij mij), maar ze hadden allemaal al besloten dat het mooi geweest was. Nog ruim 3 uur zwoegen, terwijl je weet dat die ronde de zwaarste van allemaal is was even teveel. Een andere keer weer. Na ruim tien minuten kwam ook Henrie over de finish en we besloten om ons maar lekker te douchen en in het zwembad te springen. Daarna en na een bak koffie voelden we ons al weer een stukje beter.  Uiteindelijk waren we niet geblesseerd uitgestapt en hadden we een flinke afstand afgelegd. Weliswaar niet wat we gepland hadden, maar het zou in ieder geval als training voor een volgende trail weer een goede basis zijn. Op de terugrit werden in de auto dan ook al weer nieuwe plannen gesmeed. Ondanks het feit dat het geen topdag was, toch een hartelijk dank aan Bertus en zijn team van 100 vrijwilligers die de hele dag hebben lopen blauwbekken in de kou en toch vriendelijk en  hartelijk bleven. Wat een geweldig evenement, zowel qua organisatie als parcours helemaal top.

Andre Bleumink