Verslag van de Tristan Hoffman Challenge 2015

De atleten van de Mont Ventoux

Het zoute zweet prikt in mijn ogen, mijn benen trillen te hard om te blijven staan, het bloed suist in mijn oren en op foto’s zie ik eruit alsof ik met een ware doodsstrijd bezig ben geweest. En toch voel ik me euforisch, ben ik onwaarschijnlijk blij om wat ik net gepresteerd heb. Wat is er de afgelopen uren gebeurd waardoor lichaam en geest niet hetzelfde weergeven?

Vanochtend ging in ons hardloophuisje niet echt een wekker, maar waren we toch op tijd om rond 6:30 uur aan het ontbijt te zitten. Gelukkig staat er genoeg, net als gisteren bij het avondeten. Hier is de basis gelegd voor, letterlijk, een goede voedingsbodem voor het doel van dit Franse verblijf: de beklimming van de Mont Ventoux, 21,5km met een hoogte verschil van 1600 meter! Dit allemaal voor het goede doel, Kanjers voor Kanjers. Na het ontbijt is het tas pakken, hardloop tenue aantrekken en met de bus naar Bedoin rijden. Hier gaat het startschot klinken voor de Tristan Hoffman Challenge 2015. Tijdens de warming up probeer ik me al zoveel mogelijk af te sluiten, mijn eigen ding te doen. Dit zal toch de uitdaging van deze halve marathon gaan worden, je niet laten afleiden door randverschijnselen, maar geheel gefocust zijn op jezelf. De rest van deze uitdaging, het sponsorgeld inzamelen, de voorbereiding, het gezellige verblijf, de feestavond doe je met zijn allen, maar de komende paar uur doe ik het op mijn manier.

De eerste kilometers na het startschot probeer ik, vrij naar schaatscoach Henk Gemser, in gesprek te komen met het asfalt. Dit lijkt goed te gaan, “eigen tempo, niet hard, houd je in, kleine pas”, hoor ik terug. Voor mijn gevoel veel te langzaam loop ik de eerste 2km achter clubgenoot Benno aan. Daarna heb ik geen hardloper meer gezien en wordt het een eenzame strijd. Al vrij snel kom ik in mijn eigen ritme, loop ik in een cadans, wat de eerste relatief vlakke kilometers (3%) nog een belachelijk kleine pas en lage snelheid lijkt, blijkt nu de weg echt gaat stijgen (5%) de juiste “versnelling” te zijn. Zo schieten de eerste ”gratis” kilometers onder mijn loopschoenen weg. Tot aan het bos loop je tussen de weilanden door en heb je nog niet echt een berggevoel. Enige irritante is dat de weg niet alleen omhoog loopt, maar af en toe ook van links naar rechts hoogteverschil kent. Dit levert een pijnlijke plek onderaan mijn linkervoet op, die gedurende de gehele Challenge niet meer zal verdwijnen.  De weilanden verdwijnen echter wel en worden ingeruild voor bomen, de komende 10km zal ik mijn weg naar boven in een groot bos vervolgen. Dit is het moeilijkste deel van de Mont Ventoux met de hoogste stijgingspercentages tot 10.5%. Doordat ik zo tussen de bomen doorloop heb ik nog steeds niet het gevoel op een berg te lopen, ook zijn er veel rechte stukken ipv haardspeld bochten. Mooi is het wel, af en toe een vergezicht tussen de bomen door, geritsel tussen diezelfde bomen van één of ander dier, en veel, heel veel wielrenners die naar boven fietsen. Velen gaan mij voorbij, maar er zijn er ook nog best veel die mijn tempo niet bij kunnen houden. Zo ook een Nederlander die meldt dat dit de eerste keer is dat hij door een hardloper wordt ingehaald. Hij is echter met zijn eerste beklimming bezig en moet krachten sparen voor nummer twee. Zijn veronderstelling dat ik als goede doel tegen astma loop behoeft van mijn kant enige uitleg. Na elkaar succes gewenst te hebben ren ik langzaam maar zeker bij onze landgenoot weg. Zo kom ik meer wielrenners achterop, sommigen zelfs meerder keren . Op de steile stukken ben ik in het voordeel, op de “vlakkere” delen kunnen zij meer gas geven.

Wie ik gelukkig ook vaak zie is Kitty. In de loop van de ochtend groeit ze uit tot mijn heldin van de dag. Dacht ik bij de eerste keer nog, nu al drinken, later kwam ze precies op tijd uit de auto gesprint om de vocht voorraad weer aan te vullen en dat is echt nodig, want mensen, wat is het warm. Tot en met het bos stond Kitty minstens vijf keer langs de weg met een fris bekertje water. Eén keer stond ze nog maar net in de buitenbocht en viel ik al de binnenbocht  met “hoge” snelheid aan, waardoor ik mijn water miste. Gelukkig was de eerste verzorgingspost niet ver meer, zodat het vocht toch weer aangevuld kon worden. Verderop in het bos was nog een verzorgingspost en bij het uitkomen van het bos nog één. Overal maakte ik er dankbaar gebruik van. Nam ik het water in me op. Maar ook de aanmoedigingen van de vele vrijwilligers, wat ontzettend gaaf dat ze daar voor ons staan! Ook trainer/begeleider Jeroen verscheen op de motor met enige regelmaat naast me. Hij had al snel in de gaten dat ik een mooi ritme te pakken had en dat een enkele aanmoediging genoeg was. Jeroen liep zelfs enkele malen 100den meters mee om daarna weer achterop de motor te stappen en de andere lopers op te zoeken.

Het bos op de Mont Ventoux staat ook wel bekend als het vliegenbos. Complete zwermen zouden op de bezwete armen en handen van de wielrenners meeliften. Inderdaad, als ik een wielrenner zie, zie ook een zwerm vliegen om zijn of haar hoofd cirkelen. Zelf zie ik ze ook rondom me, maar heb er geen last van. De voor mij gestarte wandelaars en wielrenners hebben ook meer last van de warmte en vooral de steile helling dan van de vliegen. Nu benader ik ze van achteren en na een welgemeende, wederzijdse aanmoediging laat ik ze een voor een achter. Ook zij zijn met een geweldige uitdaging bezig. Na weer een bezoekje van Jeroen hoor ik muziek en zie ik restaurant Chalet Reynard. Op het parkeerterrein staat het dweilorkest te spelen en aangemoedigd door dit enthousiasme loop ik al juichend verder. Nog net op tijd zie ik weer in een buitenbocht een drankpost en wijs op welk punt ik het water wil hebben. Precies op het juiste moment komen vrijwilliger en loper bij elkaar zodat mijn dorst gelest kan worden. Enigszins verbaasd realiseer ik me dat het moeilijkste deel erop zit en vraag ik me af of dit nu alles is. Voordat ik het antwoord heb gevonden zie ik twee Amerikaanse wielrensters in het roze worstelen om boven te komen, helaas verliezen ze de worsteling en moeten ze van de fiets en passeer ik ze in rap tempo. Ook Kanjer Kelly is aan het worstelen, niet met haar fiets, maar met haar gelletje, ze kan al fietsend de dop er niet afkrijgen. Met enige moeite lukt mij dit wel en heeft Kelly weer energie om in een mooie tijd naar boven te fietsen. Even verderop haal ik clubgenote Martine in, door een blessure kan ze nu helaas niet hardlopen, maar al wandelend is ze samen met Linda en Petra al een mooi einde op weg naar de top. Van te voren had ik de dames gewaarschuwd dat als ze een hijger achter zich aan hoorden komen ik dat zou zijn. Maar ik heb mijn ademhaling nog steeds onder controle, dus laten we het maar bij handje klap ipv hijgen. Elke keer als ik iets gedronken of gezegd heb probeer ik mijn ademhaling weer onder controle te brengen, langzaam in en langzaam uit, in hetzelfde ritme. Hetzelfde geldt voor mijn beentempo, gelijkmatig en niet te grote passen.

Door al deze afleidingen zit de eerste kilometer boven de boomgrens er ook al op. Jongens wat is het hier kaal en warm, maar oh zo mooi. Hoewel ik nooit op de maan ben geweest, doet dit me er wel aan denken, kale hellingen rechts, kale dieptes links, in de verte een bocht en nog verder weg de top met het weerstation, daar moet ik naar toe. Wat kruipt de weg langzaam tegen de berg omhoog en wat is het warm en waar blijft de motorrijder met water? Nu komt ook de snelste THC fietser mij voorbij, klasse, wat een tempo!

Drie kilometer onder de top staat een camper met Kanjers supporters en water! Oh, wat is water lekker! De lange rechte stukken worden steeds langer en de kilometers ook , zo lijkt het wel. Eigenlijk wil ik alweer water, maar waar blijft die motorrijder nou? Toch komt de top steeds dichterbij. Net als ik Anne, de snelste wandelaar inhaal, komt daar als een wonder Kitty van bovenaf aanrijden, Het lijkt wel alsof ze uit de hemel neergedaald is om mij water te geven. Nu ben ik de laatste twee kilometer (11%!) aan mezelf overgeleverd tenzij er nog een motor met Jeroen en/of water langszij komt. Hoewel het niet helemaal vanzelf meer gaat blijf ik in hetzelfde ritme doorlopen. De organisatie heeft elke kilometer aangeduid en van een ludieke tekst voorzien, zo ook de laatste. Nog 1000 meter, dan ben ik er al, ik kan de muziek al horen! Nog een laatste krachtsinspanning en ik snel langs de fotograaf, dan langs een dol enthousiaste Sabine en de Kanjers voor Kanjers menigte, de laatste moeilijke bocht met Maikel door en dan is die daar, de verlossende eindstreep! 

Van te voren had ik mezelf op een bepaalde tijd ingeschat. Maar ja, ga ik dat ook halen, ik ben van zoveel factoren afhankelijk. Heb ik voldoende getraind (oa in Italië), geslapen, gerust, gegeten, gedronken? De juiste wedstrijden gelopen (in Nederland, Duitsland, België en Tsjechië)? Ligt deze berg met zijn zwaarte punt in het midden en de laatste kilometer me? Is het niet te warm, loop ik geen blessure op? Ook de organisatie heeft wel 7x aan mij gevraagd hoelang ik er over zou doen, om hier met hun planning rekening mee te kunnen houden. Ook de deelnemers vragen hier nieuwsgierig naar en voeren zo ongewild de druk op. Gooi al deze varianten met de vorm van de dag en mijn ervaringen uit het verleden in een hoge hoed en na enig schudden en hutselen komt er een konijn met een eindtijd van 2:15 uur uit. Het eerste wat je doet na de finish is je stopwatch indrukken en kijken wat voor eindtijd er op het display staat: 2:14:24!

Ik had nog 26 seconden langer kunnen genieten onderweg, dit is haast te mooi om waar te zijn. Ongeloof maakt zich van mij meester, euforie, blijdschap! Op de laatste 2km na heb ik gemakkelijk gelopen, me telkens afgevraagd wanneer ik het nu moeilijk zou krijgen. Hier ben ik dan, op de top van de Mont Ventoux! Als ik probeer stil te staan lukt dat niet, ik heb te lang in het zelfde ritme gelopen, geademd, geleefd. Nu ik wandel begint alles te protesteren, zweet in mijn ogen, bloed dat door mijn oren suist, benen die beginnen te trillen, ik moet even zitten. Na enkele meters zie ik een muurtje. Even moet ik terug denken aan de Galibier, daar ben ik op een muurtje gaan liggen, nu is zitten voldoende.  Van Erwin krijgt ik naast een prachtige medaille ook een fles water. Als deze voor een deel geleegd is voel ik me redelijk hersteld en loop juichend de laatste 200 meter terug. Terug naar Sabine en de groep om verder te herstellen en ervaringen uit te wisselen. Maar echt stil zitten kan ik niet, ik ben te opgewonden, te blij. Toch maar een cola gedronken en finishende fietsers aangemoedigd. Na een tijdje ren ik naar beneden om mijn mede hardlopers op te halen. Met hele kleine pasjes komt Benno naar boven. Wat een prestatie, woensdag met de fiets naar de top en nu binnen drie uur al lopend naar boven en dat met zo’n gebrekkige voorbereiding, daar zit veel meer in. Met z’n tweeën lopen we weer naar de finish, ook Benno pakt zijn moment bij de fotograaf en wordt door Sabine naar boven geschreeuwd. Na de laatste bocht laat ik Benno alleen. Genieten op de finishlijn is voor hem persoonlijk!

Op de weg naar beneden hoor ik al dat Christiaan er aankomt, ook hij heeft een gebrekkige aanloop gekend, maar komt ook boven. Ik ontwijk de fotograaf , zodat ik zijn foto niet verpest en laat hem genieten van het publiek, nog een laatste aanmoediging en schouderklop in de laatste rot bocht en ook Christiaan heeft het gehaald. Nu moet ik opschieten, de zussen Marieke en Ursula zitten Christaan op de hielen. Het is verrassend Ursula die er compleet doorheen zit. Gelukkig heeft Marieke haar er doorheen gesleept en komen ze liever zonder mij boven, Geen probleem, als ze maar boven komen! Ondertussen komen ook Iris en vader Tristan boven, Iris is zo ontroert dat ik het familie moment niet wil verstoren en ze rustig met zijn tweeën naar boven laat gaan, die komen er wel! Nu alleen Kyra nog, daar maak ik me met haar blessure best wel zorgen om, zou toch zonde zijn als ze het niet zou halen. Na nog wat deelnemers aangemoedigd te  hebben, besloten om  maar weer af te dalen in de hoop Kyra met waarschijnlijk Jeroen bij haar tegen te komen. Nu is het een voordeel dat de Ventoux zo kaal is, ik kan ver naar beneden kijken en ze in de verte zien lopen. Jeroen loopt inderdaad mee. Zo zijn we met zijn drieën de laatste 1,5km naar boven gegaan. Langs fotograaf en mede kanjers, t/m de laatste bocht het laatste rechte eind op en ook Kyra is binnen! Chantal heeft het eerste deel meegelopen en het tweede deel op de fiets afgelegd en is ook heelhuids op de top aangekomen.

Nu ben ik echt niet meer te houden, zelf op mijn eigen ingeschatte tijd binnen en alle lopers die met hun ontzettend uiteenlopende verhalen ook allemaal de top hebben bereikt, ik ben zo trots op iedereen! Na de inwendige mens met cola en knakworst te hebben versterkt kom ik er tot mijn schrik achter dat ik het monument voor Tom Simpson heb gemist. Deze staat rechts van de weg, 1km onder de top. Ik heb alleen maar heel erg blij links van de weg gekeken naar het laatste kilometer bordje. Zonder erbij na te denken pak ik mijn fototoestel en ren de laatste kilometer weer naar beneden. Hier doe ik bij het monument mijn petje af en maak een paar foto’s, ook van de Kanjers voor Kanjers bidon. Na enige momenten van bezinning ren ik weer naar boven. Nu worden er bij de finish enige foto’s gemaakt en de souvenirs winkel bezocht. Uiteraard heb ik mijn geld 200 meter onder de top laten liggen en moet dus weer terug. Met mijn souvenirs meld ik me later weer bij de groep, waar besloten wordt om een groepsfoto te maken. Uiteraard op de top……………… Gelukkig ben ik zo slim om mijn tas ook mee naar boven te nemen want de bus staat 200 meter verderop aan de andere kant van de Mont Ventoux. Eenmaal terug in die bus besef ik dat het avontuur erop zit en het lange, lange nagenieten kan beginnen.

Als dit geschreven verhaal een film zou zijn, zou nu de aftiteling beginnen.

Met dank aan:

-          Al mijn persoonlijke sponsoren voor hun schitterende bijdrage

-          De organisatie van de THC voor een voortreffelijk georganiseerde week

-          Alle vrijwilligers voor hun geweldige steun onderweg

-          Mijn oordopjes voor de bescherming tegen gesnurk

-          Alle hardlopers voor hun schitterende prestaties en gezelligheid

-          Alle overige deelnemers voor nog meer schitterende prestaties en gezelligheid

-          Heldin Kitty voor al het water

-          Mijn petje voor bescherming tegen de zon

-          Vriend/chauffeur/clubgenoot Benno voor een veilige reis en een fantastische week!

  

Met sportieve groet Gerrit Dijkslag