Trailrunning in Noorwegen

Prachtige natuur in Noorwegen 

Net terug van een geweldige vakantie met het gezin in Zweden en Noorwegen. Wat een Walhalla voor natuurliefhebbers en trailrunners in het bijzonder ! Vooral Noorwegen is geweldig mooi en gevarieerd qua natuur. Een rustige rondreis met de auto is dan ook perfect om met het gezin overdag de verscheidenheid aan natuur de ontdekken. Van de golvende graanvelden in het zuidoosten naar de ruigte van de bergen en hoogvlaktes in de buurt van Oppdal en dan afbuigend naar het zuidwesten om ook nog wat van de fjorden mee te pakken bij Flåm. Vervolgens naar het zuiden en via Denemarken weer naar huis.

Naast het rondreizen en onderweg van alles bekijken en doen, bleef er gelukkig ook nog tijd over om wat de natuur in te trekken. Ik had niet voor niets mijn tas met trailspullen als eerste ingepakt. Weliswaar geen tochten van 4-5 uur, maar een 2 tot 2 1/2 uur was vaak nog wel mogelijk tussen inchecken in het hotel van die dag en het avondeten. We hadden gelukkig mooi weer, niet warm maar  wel zonnig en helder. Geweldig voor de uitzichten en de foto’s

Meestal kwam het er op neer dat het hotel gelegen was in het dal en dat ik dan een weggetje zocht naar de dichtstbijzijnde top die haalbaar was binnen de tijd die ik had. De eerste training was kort en hevig, met een gravelweggetje dat naar de hoger gelegen skipiste voerde. Vandaar dacht ik via de skipiste, die immers op wat schapen na volkomen verlaten was, even naar de top door te stampen. Dat was echter niet zo gemakkelijk als gedacht. Geen trail omhoog, alleen stenen en laag struikgewas waar je je een weg door mocht banen naar boven. Powerhikend omhoog met een flinke hartfrequentie is een prima training kan ik je vertellen. Eenmaal bovenaan bij het hoogste skilift station kon ik even genieten van het uitzicht. Dat klimmen kostte echter meer tijd dan gedacht en dus moest de afdaling vlot om tijd terug te winnen en op tijd te zijn voor het eten. Dat ging een stuk beter dan klimmen, maar de volgende dag moest ik daar wel voor betalen in de vorm van stevige spierpijn in de bovenbenen en billen.

Na een dag rust om de spierpijn weer te laten zakken kwamen we bij een hotel in Lom. Ik had van tevoren al gezien dat ook daar een route te lopen was naar de top van een berg. Deze route was echter maar kort, een km of 9. Op de kaart zag ik echter de hoogtelijntjes angstwekkend dicht bij elkaar liggen, dat werd vast een flink steile klim. Stokken mee dus. De dame achter de receptie was helemaal enthousiast toen ik vertelde van mijn voornemen en had zelfs nog een kaart voor me met de route. Noren zijn helemaal gek van buiten sporten en staan dan ook nergens van te kijken. Ze gaf me nog wel de tip om de route in omgekeerde richting te doen dan waarin deze gepijld was. Een nuttige tip zou later blijken.

Vanuit het het hotel was het een kleine twee km rennen via een goed aangegeven route tot waar de klim echt begon. Die twee km was nog redelijk hardlopend te doen, maar eenmaal bij de berg was het afgelopen. Een kronkelpaadje voerde zo ongeveer recht omhoog, met een stijgingspercentage van tot wel 40%. Dat was harken en duwen met de poles en van steen naar steen omhoog stappen. Het leek meer een natuurlijke trap dan een pad. Zo af en toe moest ik even de hartslag wat laten zakken en keek ik even om me heen naar het geweldige uitzicht. Onderin het groene dal zag ik de rivier met meerdere kleuren blauw in het zonlicht, als gevolg van de vele mineralen die het uit de bergen mee. Helaas is dat uitzicht op geen enkele foto te pakken te krijgen, maar ik neem het mee in mijn herinnering.

Hoewel het blijkbaar een veel gelopen route was, was het heerlijk stil op de berg. Er kwam me welgeteld één gepensioneerde Noor voorbij snellen alsof ik stilstond en verder zag ik op de top nog een moeder met een zoontje van een jaar of 14 die rustig hun boterhammetje oppeuzelden voor de weer naar beneden gingen. Het buitensporten wordt er al jong aangeleerd en ze gaan er mee door zo lang ze kunnen blijkbaar. Terwijl ik afdaalde was ik blij met de tip van de receptioniste, ik hoefde nu minder steil af te dalen dan ik omhoog geklommen was. Wel zo prettig met bovenbenen die al flink op de donder gehad hebben.

Terwijl ik naar beneden dribbelde en stenen en gaten zoveel mogelijk probeerde te ontwijken bedacht ik me nog dat dit toch een rotplek zou zijn om te vallen, ik kon nl. een heel eind schuin naar beneden kijken. Als je daar naar beneden rolde kon het wel even duren voor je weer tot stilstand kwam. Beetje voorzichtig doen, maar wel met opperste concentratie en vol overtuiging dalen was het devies. Af en toe stoppen om even van het uizicht te genieten en rustig te kijken hoe de route verder ging. Toch ging het, met nog maar een klein eindje te gaan, bijna mis. Een steen waar ik op stapte bleek los te liggen en ik ging door mijn enkel. Bij het vallen landde ik met mijn stuitje recht op een steen. Wat doet dat ongelofelijk pijn. Na een tijdje wrijven zakte het wat en kon ik voorzichtig opstaan. Mijn enkel voelde ik niet eens, zoveel last had ik van mijn stuitje. Maar ik moest toch van de berg af en ik wandelde maar een stukje naar beneden. Gelukkig zakte de pijn nog tot een redelijk dragelijk niveau en kon ik de laatste paar kilometer naar het hotel dribbelen. 10 km in 2:30 uur… dat is ook een soort van PR denk ik. De receptioniste vond het een prima tijd voor een ‘dutch guy’, het was immers een hike van 5 uur. Haar eigen tijd op de route verzweeg ze beleefdheidshalve (hoewel ze wel zei dat ze hem al meerdere keren gedaan had), maar volgens mij kon zelfs die gepensioneerde Noor die me inhaalde het wel een uur sneller… Maar ik had ongelofelijk genoten en daar ging het tenslotte om.

Na een dag met wat andere activiteiten kwamen we bij het laatste hotel waar ik nog loopplannen had. Niet zo hoog en steil als in Lom en dat was maar goed ook. Mijn stuitje deed nog dusdanig pijn dat ik niet echt steil omhoog kon rennen, maar naar beneden en vlak ging redelijk. Helaas was hier geen uitgezette route, maar  waren er wel een aantal paden die ik op mijn trouwe Garmin Edge kon volgen. Powerhikend op de steile paden omhoog en waar het kon in een voorzichtig dribbeltje was ik na een paar keer afslaan en zigzaggende paadjes in het bos alle gevoel voor richting bijna kwijt. Maar goed dat ik die Garmin bij me had, anders was ik vast niet meer terug gekomen. Nu kon ik echter rustig de route volgen die ik bedacht had. Ondertussen rustig een handjevol bosbessen plukken en eten, die groeiden daar welig.

Ineens was ik toch de trail kwijt. Na een stukje over een plaat graniet, waar in het voorjaar waarschijnlijk een waterval overheen liep, zag ik het vervolg niet meer. Na even zoeken tussen het woekerende struikgewas besloot ik dan maar een stukje dwars door het bos te steken, dan moest ik vanzelf het pad weer kruisen. Door de omgevallen bomen, bosbessen en heidestruiken en de plaggen mos zag je de bodem bijna niet en was het dus gokken hoe je voet zou landen, op een steen of in een gat. Na een paar honderd meter ‘bushwacken’ kwam ik inderdaad weer op de trail en kon ik mijn weg vervolgen. Op zo’n moment ben je echt blij met GPS… Het eind van het avontuur was bijna in zicht, maar nog niet voorbij. Een simpel uitziend sprongetje over een stroompje landde jammerlijk in het water doordat een stapsteen gladder was dan deze leek. Gelukkig had ik nog een paar kilometer  om wat op te drogen, anders had ik met goed fatsoen het hotel niet in kunnen lopen met druipende kleren. 

Lopen in onbekend vakantiegebied is toch de mooiste manier om een land echt te leren kennen. Het ruikt anders, het klinkt anders en het voelt anders dan thuis. Naast een aantal wandelingen, kanovaren en klimmen in een geweldig klimbos kwam ik deze vakantie maar op 3 keer trainen. Dat leverde slechts 32 km op in afstand, maar dan wel met ruim 1900 hoogtemeters in vaak redelijk onbegaanbaar terrein… Totale looptijd was dan ook ruim 6 uur. De spierpijn van het klimmen is inmiddels al weer weg en de mooie herinneringen overstemmen mijn gevoelige stuitje. Wat een geweldige vakantie, wat een geweldig land. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Andre Bleumink