Als het lichaam even niet meer wil

Dirk-Jan Robbe (102) is gelukkig weer terug in het wedstrijdcircuit

Als sporter in het algemeen en als hardloper in het bijzonder ben je altijd gewend dat je lijf programmeerbaar is. Je bereidt je voor op een wedstrijd of op een ander evenement en je weet wat je ervoor moet doen om zo optimaal mogelijk aan de start te verschijnen. Over het algemeen komt er dan uit wat je er in hebt gestopt. Mijn hele leven heb ik ontzettend veel en fanatiek gesport. Heb gefietst, gelopen, gevochten en met de halters gespeeld. Sport was en is mijn leven, kan en wil niet zonder en volgens mijn vrouw ben ik gewoon een junk. Heb dus altijd voor de volle honderd procent op mijn lijf kunnen vertrouwen. Was super fit en dacht dat niets of niemand mij kapot kon krijgen…..

En toen kwam de 28^e juli 2015. Had al lang last van een ontsteking op mijn hoofd die maar niet over ging. Heb altijd wat ontstekinkjes op deze plek op het hoofd gehad maar deze ging maar niet over. Via de huisarts naar de dermatoloog in Winterswijk doorgestuurd en zij vertrouwde het niet. Zij wilde toch kijken of er eventueel sprake was van onrustige cellen op mijn hoofd. Toen werd ik pas onrustig….. Had hier nooit rekening mee gehouden. Maar na een week belde ze me met de mededeling dat er veel ontsteking zat maar dat er ook onrustige cellen bij zaten. Ze wilde me zo spoedig mogelijk zien. Wij meteen naar Winterswijk en daar vertelde de arts dat ze me door wilde sturen naar het oncologisch hoofd hals team in Nijmegen. Daar zaten alle deskundigen op dit vlak bij elkaar. Wat wij daarvan vonden??? Tja wat moet je daarvan vinden?? Als daar de beste zorg zit moeten we daar maar naartoe. Ze gaf aan dat we door Nijmegen gebeld zouden worden.

We zaten in de auto op de parkeerplaats nog een beetje bij te komen van alles toen we al werden gebeld door Nijmegen. Of we de volgende dag al konden komen? Leuk is anders maar als het moet, dan maar zo spoedig mogelijk. De volgende dag dus naar Nijmegen en daar kwamen we eerst bij de afdeling dermatologie terecht. Zal jullie alle details besparen maar na allerlei onderzoeken bleef ook daar de twijfel. Is het kwaadaardig(kanker dus) of is het een ontsteking!!?? Uiteindelijk bleef de twijfel en hebben ze toch besloten om te opereren. Eind augustus ben ik onder het mes gegaan. Operatie was goed gegaan en na 5 dagen moest ik terug voor de eerste controle. Daar vertelden ze dat uit laboratorium onderzoek nu onomstotelijk was komen vast te staan dat het kanker was. Wat ook duidelijk was geworden was het feit dat de tumor dieper zat dan ze hadden gedacht. Gevolg daarvan was dat ze nog een keer moesten opereren. Dit om een veilige marge te creëren met gezond weefsel. Een enorme tegenvaller voor ons. We hadden er op gerekend dat het achter de rug was en dat we ons nu konden richten op het herstel. Maar goed, hadden geen keus, het moest gebeuren. Een ander vervelende consequentie van het nog een keer moeten opereren was het feit dat er nu een open wond tot op het bot zou zijn zo groot als een bierviltje. Genezing van de wond zou maanden duren.

Maar goed, 14 september voor de tweede keer onder het mes. Was een ingreep van slechts een half uur, dus dat viel mee. Paar dagen belde de chirurg me met de mededeling dat alle foute weefsel eruit was gesneden. Nu dus werkelijk op weg naar herstel. Mijn eerste vraag was uiteraard of ik weer mocht sporten en dat mocht. Echter tijdens het voorbereiden voor de operatie had de anesthesist een hartritmestoornis bij me geconstateerd. Ondanks het feit dat dit weer een tegenvaller was, verbaasde het me niet. Had sinds april al geen lekker gevoel bij het hartlopen. Dacht eerst dat het kwam door de jaarlijkse benauwdheid die wordt veroorzaakt door de hooikoorts. Normaal gesproken heb ik daar elk jaar een paar weken last van en gaat dat vanzelf over. Nu had ik er al maanden last van en begon ook steeds meer te twijfelen of dat de oorzaak was van het slechte lopen. Het werd ook steeds slechter, kon geen 5 kilometer achter elkaar lopen. Moest een paar keer stoppen. Werd er gek van en had er ook totaal geen lol meer in. Heel vreemde ervaring om ineens niet meer te kunnen wat normaal gesproken totaal geen probleem is.

Voelde me ondertussen steeds slechter, zo ben je gezond en zo ben je patiënt en heb je het gevoel dat je lijf je totaal in de steek laat. Met de artsen in Nijmegen afgesproken dat ik eerst mijn hoofd zou laten behandelen en dat ik het hartprobleem in Winterswijk zou gaan aanpakken. Een maand of twee na de laatste operatie aan mijn hoofd wilde ik wel verder met de behandeling van de ritmestoornis. Had nog wel veel last van hoofdpijn maar zat toch thuis dus dan het hart ook maar aanpakken. Weer allerlei onderzoeken en de conclusie was ook daar dat ik last had van boezemfibrillatie. In Nijmegen dachten ze dat dit een gevolg was van een sporthart. In Winterswijk waren ze daar niet mee bekend……!!!! Maar goed, de behandeling zou bestaan uit een cardioversie. Dat betekent dat ze middels een elektrische shock proberen het juiste ritme weer terug te laten keren. Half december was het dan zover. Na afloop konden ze meteen zien dat de ritmestoornis weg was. Mijn hart klopte weer regelmatig. Nu maar hopen dat de ritmestoornis ook wegblijft.

De volgende dag ben ik naar de sportschool gegaan en heb wat krachttraining gedaan. Dat ging goed, had het idee dat ik wat meer lucht had. Lopen durfde ik echter nog niet. Had mezelf voorgenomen om op 1 januari ’16 mijn rentree te gaan maken. En zo geschiede, loopkleren aan en gaan met die banaan. Vond het wel erg spannend hoe zou het gaan??!! En het ging heerlijk, had sinds maanden weer het gevoel dat je als loper wilt hebben. Heerlijk ontspannen kunnen lopen, voldoende zuurstof krijgen en soms heel stiekem een heel klein beetje versnellen. Had me in mijn hoofd gehaald dat als deze eerste test goed zou gaan ik dan op 3 januari in Zieuwent de nieuwjaarsloop zou gaan lopen. De test was goed gegaan, dus nu ook naar Zieuwent!!! Mijn loopmaatje gevraagd of hij ook zin had om daar te gaan lopen en dat had hij. Dus 3 januari naar Zieuwent. Was wel wat nerveus maar ook ontspannen. Voelde totaal geen druk. Vroeger wilde ik perse een goede tijd lopen en hoe maakte dan niet uit. Nu wilde ik lekker lopen en als de tijd dan goed was zou dat mooi zijn meegenomen. Een heel andere benadering.

Het lopen ging heerlijk. Had mezelf voorgenomen rustig te starten en dan na km 3.5 wat versnellen als er nog wat in zou zitten. En zo ging het ook, lekker gelopen en na 3 kilometer kwam ik bij iemand die lekker doorliep. Kon mooi met haar meelopen en de laatste 500 meter nog lekker sprinten. Tot mijn grote verrassing stond de klok op 25.35 en dat ervoer ik nu als een wereldrecord… Wat voelde dat lekker, na al die ellende deed het lichaam weer eens wat ik wilde. Allerlei gevoelens stroomden door me heen. Alles van de afgelopen maanden kwam weer terug. Nooit gedacht dat ik zo intens van een 25.35 zou kunnen genieten. Maar dat was wel zo, voelde me echt als een olympisch kampioen. Heb nu alweer 3 wedstrijden in totaal gelopen. Afgelopen zondag in Haaksbergen de Watermolenloop. Liep daar een 5.2 kilometer in 25.20 of iets dergelijks. Liep gisteren weer voor de eerste keer met mijn Garmin. Mijn stiekeme doelstelling was om 5 minuten per kilometer te lopen. Daarin ben ik ruimschoots in geslaagd. Liep daar 4.53 per kilometer maar bovenal heb ik daar lekker gelopen. Heerlijk weer en mooie omstandigheden.

Gek, maar kan veel meer genieten van het lopen in het algemeen maar van wedstrijden in het bijzonder. Geniet van het feit dat ik dit nu weer kan en het opgefokte van voor de ziekte is weg. Ben zeker nog wel fanatiek, het competitiebeest zit er nu eenmaal in maar de insteek is heel anders. Blijf me de komende tijd ook richten op de 5 kilometer. Is voor nu genoeg en ben gewoon benieuwd wat deze nieuwe benadering mij gaat opleveren. In ieder geval veel meer plezier in het lopen en sporten. De oogkleppen zijn letterlijk afgevallen en heb meer oog voor mijn omgeving. Als iemand het vroeger had over genieten van het lopen en van de omgeving vond ik dat altijd maar onzin. Nu weet ik wat die mensen bedoelen, ik geniet ook veel meer. En niet alleen maar na afloop van het lopen maar ook tijdens. Sporten moet niet meer van mij maar het mag en dat is een essentieel verschil. 

In Nijmegen zei de chirurg me laatst dat het misschien gek klinkt maar dat ik over 2 jaar blij zou zijn met dat ik dit allemaal heb mogen meemaken. Dit omdat het een ervaring is waar je je hele leven wat aan zult hebben. Je leert relativeren, stelt andere prioriteiten en het maakt je nederig. Denk dat ik daar geen 2 jaar voor nodig zal hebben. De manier waarop ik het lopen nu beleef en ervaar staat wat mij betreft symbool voor wat deze chirurg mij probeerde duidelijk te maken……

Sportieve groet,

Dirk-Jan Robbe