 |
| van links naar rechts Andre Bleumink, Marco van Rijs, Ingrid van Zolingen, Ronnie Boekelder, Andre Bruil, Luuk te Brake Peter Baten, Geert Wevers en Mark Geesink (foto Andre Balke) |
Tien deelnemers verzamelden zich op ’t Slaa 75 om de
geheimzinnige en uiterst illegale route van de smokkelaars te gaan volgen. Een
mooie groep, redelijk aan elkaar gewaagd, ideaal om de strijd met de commiezen
aan te gaan. Getooid met reflecterende vesten en uitbundig schijnende
koplampen, dat dan weer wel. We wilden immers ook niet de indruk wekken dat we
illegaal de grens over slopen om vervolgens asiel aan te vragen of zo. Door het
geklets kon je de groep ook al op ruim 100 meter afstand aan horen komen, dus
echt heel erg illegaal kon het nooit zijn.
Het weer was ideaal. Fris, zo rond een graad of 4, maar
helder. Een klein maantje en ontelbare sterren deden hun best om ons bij te
schijnen, maar tegen het geweld van de koplampen kon het mannetje in de maan
niet op. Eerst volgden we nog wat (asfalt)paden die me nog bekend voorkwamen
van de oudejaarsloop, maar even later draaiden we het bos in en was ik al snel
de oriëntatie helemaal kwijt. Lopen in het donker is vreemd wat dat betreft, je
kunt ergens tientallen keren gelopen hebben en dan ziet het er toch volkomen
onbekend uit als het helemaal donker is. Ik was vast niet de enige die dat
gevoel had overigens, maar organisatoren Andre en Peter hielden de koers scherp
in de gaten.
De altijd goedlachse en spraakzame trainers Ingrid en Marco
hielden uiteraard de vinger aan de pols om het tempo niet al te ver op te laten
lopen. Een D1, hooguit D2 was de bedoeling. Was het vervolgens door de
spanning van het donker dat Ingrid zelf regelmatig aan kop liep te sleuren?
Hierbij geholpen door Geert die al snuffend als een drugshond bij een
grenscontrole aan de lijn liep te trekken. Die arme Luuk moest van pure
narigheid zelfs even een noodstop maken om wat contrabande te dumpen, maar liep
toen hij eenmaal van dat gewicht verlost was weer zoals gebruikelijk als een
opgefokte Jack Russel van voor naar achter en weer terug door de groep te
rennen.
Gedurende de tocht over kleine paadjes, door bossen, akkers
en weilanden werd het trailgevoel goed geprikkeld, ik vermaakte me dan ook
opperbest. Een paar plassen water en wat modder zorgden regelmatig voor
opwinding en vertwijfelde pogingen om vooral de voeten droog te houden, maar ik
geloof niet dat iemand met droge voeten overgekomen is. Gelukkig was de
organisatie hier ook op voorbereid, halverwege hadden handlangers een
hartversterkertje achtergelaten. Virussen werden op die manier al bij voorbaat
de kop ingedrukt en de tocht werd, zo mogelijk, nog vrolijker en luidruchtiger
vervolgt.
Commiezen hebben we overigens niet gezien op onze tocht, wel
oude grensstenen, een paar reeën, een uil, wat katten en honden en heel veel
modderpoelen en waterplassen. Tegen het eind van de route kwamen sommigen toch
wat aan het elastiek te bengelen doordat het terrein vrij nat en zwaar was. Op
onverklaarbare wijze waren er ook stiekem wat kilometers bij gesmokkeld, maar
dat waren uiteraard die stukjes die we echt niet hadden willen missen. En
anderen wilden sommige stukjes wel missen en liepen dus wat om. Ik had bijna 17
km op mijn Garmin, een mooie afstand nadat ik bijna een week slecht in orde was
en niet gelopen had. Lekker gelopen met gelijkgestemde zielen, dat is vaak nog
mooier dan een wedstrijd lopen.
Na afloop werd er uiteraard weer even lekker nagezeten onder
het genot van een drankje en een hapje. Prima geregeld allemaal weer! Het bleef
nog lang onrustig in de buurt…
Sportieve groeten,
André Bleumink
 |
| Prima organisatie van Peter Baten (links) en Andre Balke |
Prachtige verslag André van een prachtige tocht.
BeantwoordenVerwijderen