Column: Erwin’s zin en onzin - deel 149

Erwin Wamelink, clubkampioen van AVA'70

Pieken op het juiste moment!

Acteerprestaties die Oscar-waardig zijn, een blessure faken, een lulverhaal ophangen over bloedarmoede en liegen en bedriegen tot je een ons weegt. Je moet er soms iets voor over hebben om iets te bereiken en achteraf gezien was dit het allemaal waard.

Tandenknarsend sta ik aan de start van de Kramp Run. Deel 1 van het masterplan. In Varsseveld moet ik een meelijwekkende prestatie neerzetten. Op die manier zal niemand mij meer als kanshebber zien voor de jaarlijkse clubtitel, de belangrijkste atletiekprijs van het seizoen. Ik ken de consequenties van dit huzarenstukje. Ik ontneem Victors Fruit de mogelijkheid om de titel te verdedigen en ik word ongetwijfeld overladen met kritiek en onderworpen aan een stortvloed van vragen. Het is niet anders. Zo gezegd, zo gedaan. Ik waggel als een piepende COPD-patiënt over het parcours van de Kramp Run. Als ik in de verte een bekende zie, kijk ik bewust wat sipper. Na afloop ga ik teleurgesteld en met mijn handen voor mijn ogen tegen een dranghek zitten. Met pijn en moeite kan ik mijn lach inhouden. Toneelspel van wereldniveau. 

Om het verhaal nog wat sterker te maken, zuig ik een paar dagen later een huisartsbezoek uit mijn duim. Na lang wikken en wegen kies ik voor bloedarmoede, dat klinkt wel stoer. Via Wikipedia leerde ik alle symptomen uit mijn hoofd. Verkapte luiheid onder de noemer ‘licht vermoeid’, prikkelbaar met de neiging tot het maken van sarcastische en vrouwonvriendelijke opmerkingen. Zelfs de beste helderziende twijfelde niet aan mijn verhaal. 

Voor deel 2 van het plan zocht ik een schlemiel. Vincent Scholten was de perfecte kandidaat. Ik prees hem helemaal de hemel in en bombardeerde hem tot grote favoriet voor de clubtitel. Het pijnlijke bij Vincent is dat die zelf ook in zijn winkansen ging geloven. Met hem vele anderen. Ook dit gedeelte van de missie was voltooid. 

Op zaterdag 8 oktober was de grote dag. Ik was in de ogen van alle kenners geen schim meer van de formidabele atleet van vroeger (Zes clubtitels prijken immers al op mijn palmares). De meesten geloofden er zelfs niet in dat ik de meerkamp zou afmaken. Niks was minder waar. Vlak voor de start van de 100 meter zeg ik zachtjes en met satanisch genoegen: “Pieken op het juiste moment jongens.” Na het startschot vlieg ik weg bij de concurrenten en de strijd is eigenlijk al beslist. Als een hazewindhond op konijnenjacht bestijg ik het kunststof. De opengevallen monden van mijn opponenten geven een bevredigend gevoel. Ik heb ze allemaal een loer gedraaid. Onderdeel na onderdeel win ik met overmacht en op de 1500 meter toon ik nog één keer mijn aangeboren talent. Na maandenlang verstoppertje te hebben gespeeld, sta ik er als de belangrijke prijzen worden verdeeld. De clubtitel is sinds 2014 weer waar die hoort, in huize Wamelink!