Column: Erwin’s zin en onzin - deel 154

Ik sta een nier af aan ‘mijn’ Ava’70

Alles wat wordt aangeraakt, verandert spontaan in goud. Het gaat Ava’70 voor de wind en dat is het understatement van de eeuw. Gisteren harkte de club opnieuw tien ruggen binnen. Ditmaal kwam energiemaatschappij Nuon met een cheque over de brug. Met een publiciteitsoffensief waar menig politieke partij een puntje aan kan zuigen, ronselde de club stemmen. Een nieuw succesverhaal is geschreven.

Dat Ava’70 is uitgegroeid tot één van de succesvolste sport(verenigingen) van het land, is geen geheim meer. Waar de gemiddelde club gebukt gaat onder een vrijwilligerstekort, staan ze bij Ava’70 te dringen in de rij. Sponsoren vechten voor een reclamebord langs de atletiekbaan en met het gloednieuwe chipsysteem loopt de club voorop in de regio. De jeugdafdeling is de afgelopen jaren geëxplodeerd, normaal gesproken gaan dan de alarmbellen rinkelen. Ouders worden er bij de haren bijgesleept om noodgedwongen assistentje te spelen en jeugdtrainers draaien dubbele ‘diensten’. Bij Ava’70 is niets minder waar. Ondanks de aanhoudende groei, ga ik volgend jaar zelfs een groep minder trainen, een jeugdtrainersoverschot. Hoofdtrainer Sien Meinen omschreef het als een “luxeprobleem.”

Als ik na het keerpunt halverwege de Diepe Hel Holterbergloop in de tegengestelde richting mijn wedstrijd vervolg, passeer ik tientallen Ava-leden. Iedere keer is er weer een enthousiaste begroeting. Een man die naast me komt lopen zegt lachend: “Hoeveel van die gele komen er nog, dit is toch niet normaal man. Zijn jullie met een bus vol gekomen of zo?” Als ik bloedserieus antwoord dat we inderdaad met de bus zijn gekomen, zie ik zijn ogen groeien. “Dat is toch geweldig man.” Het is inderdaad geweldig, denk ik terwijl ik mijn lijdensweg naar Nijverdal voortzet. Als uit recent onderzoek van RTL Nieuws ook nog blijkt dat Ava’70, naar rato, de grootste atletiekvereniging van Nederland is, ben ik er helemaal van overtuigd dat ik lid ben van de meest bijzondere vereniging van het land.

Over het algemeen ben ik niet verslavingsgevoelig, (drank laten we even achterwege) maar ik durf wel te bekennen dat ik zwaar verslaafd ben aan ‘mijn’ atletiekvereniging. Als verslaving een ziekte is, ben ik ongeneselijk ziek. En mocht het ooit nodig zijn, sta ik een nier af om deze club in leven te houden.