Han Tieltjes |
Je hebt ze vast wel eens gezien: sporters,
beplakt met pleisters. Pleisters op kuiten, knieën, schouders, ruggen, billen…
in allerlei kleuren. Grote kans dat deze pleisters door Han Tieltjes zijn
aangebracht, onze gast in onze reeks van zondagochtend-interviews! Van Han mag
je eigenlijk niet van “pleisters” spreken. Het betreft namelijk “medical
taping”. “Door het tapen kan het weefsel beter genereren doordat enkele
processen in het lichaam ondersteund of geactiveerd worden. De tape kan dus
blokkades die het herstelproces vertragen, verminderen dan wel oplossen”. Zo
hek mien loaten vertellen…Een feit is dat Han met zijn tapes verbluffende
resultaten heeft bereikt. Uitzichtloos blessureleed is vaak verlicht of
opgelost door de gele, blauwe of rode tape van Han. Nu hebben Gerdy en ik ook
diverse keren bij Han op de behandeltafel gelegen met onze pijntjes. We waren
het er al gauw over eens: een interessant figuur om eens op de zondagmorgen
tijdens een duurloopje het hemd van het lijf te vragen!
Op zondagmorgen 9 oktober om 07.45 uur
hebben we afgesproken op Pleisterplaats Tieltjes. “Da’s jo midden in de
nacht!”, volgens Han. Han is geen loper, Han is een fietser. Han is zelfs de
eerste Peddelaar die ooit een wedstrijd heeft uitgereden! Hij staat in vol
ornaat klaar met zijn crosser, om samen met ons de Aaltense zandpaden op te
gaan. Han is een echte wielrenner: op een top verzorgd, mooi pakkie an, gladde
beentjes, hip hoofddoekje en uiteraard Campagnolo tandwieltjes. (Da’s namelijk
alderbastend mooi spul volgens Han.) Hij masseert dan ook liever de gladde
benen van Gerdy dan mijn plökkerige exemplaren. Hardlopen met een fietser is een geen
ideale combinatie. De fietser bezigt een slakkentempo en de lopers lopen met de
tong op de knieën. Vroeger liep Han ook wel hard, maar de knieën laten dit niet
meer toe. Ik ben vergeten te vragen waarom Han er dan geen pleisters op plakt…
Fietsen en schaatsen zijn de grote passies van Han. Ooit is Han als 3e geëindigd
in een 100 km wedstrijd op de Weissensee en 7e op een 200 km
wedstrijd. Dergelijke klasseringen in internationale wedstrijden getuigt van
een bovengemiddeld sportman!
Op sportief gebied heeft Han nog steeds
ambities. Hij zou graag een keer de Pyreneeën op willen fietsen, of de Machu
Picchu in Peru. Een mooie fietstocht in Nieuw Zeeland ligt ook nog in het
verschiet. Han’s oudste zus woont daar en een sportief bezoek is reeds gepland.
Intussen rennen en fietsen we door de vroege zonnestralen door, die door de
bomen schijnen. Dit is Gerdy’s teken van boven: een gouden blik op het aardse
bestaan. Op de vraag of er meer is tussen hemel en aarde komen we op de gaven
die Han’s oudste zus heeft. Ze is magnetisch therapeut. Lastig uit te leggen
voor de westerse geneeskunde, maar veel mensen hebben er baat bij. Waar je het
op de vroege morgen al niet over kunt hebben! Han heeft het sporten altijd gecombineerd
met het trainerschap. De sessies “dran met Han” zijn berucht / beroemd onder
onze fietsende vrienden. Intervaltrainingen rondom de watertoren, dé
trainingsmethode om een betere wielrenner te worden volgens Han. Ook is Han nog
altijd schaatstrainer. Voor een kleine vergoeding (“met de noadruk op klein…”)
traint Han de schaatsers 2x in de week in Enschede en Deventer. Vanuit het
trainerschap is de interesse ontstaan voor het verzorgen en onderhouden van het
sportlijf.
Han is niet alleen een tape-tovenaar, maar
ook gediplomeerd sportmasseur. Ook is hij “triggerpoint” therapeut (Han zet dit
nummer dan op van Triggerfinger, nah, dan wo’j wal beater!). Hij
wil niet alleen zelf sporten, maar wil ook graag andere mensen aan het sporten
helpen / houden. Han gaat dan ook vaak mee met meerdaagse wielerevenementen als
begeleider en verzorger. Met zijn ervaring vindt Han het vooral mooi om met
jonge sporters te trainen en hen zelfvertrouwen mee te geven. Han en zijn Diny
hebben zelf geen kinderen, maar in de loop der jaren zijn er onder de pupillen
diverse “kindjes” gegroeid: pupillen waar een mooie vaderlijke band mee
opgebouwd is door de intensieve begeleiding.Han is niet iemand die zich gauw
ergens bij neerlegt; Han blijft zich net zolang verdiepen in
trainingsmethodieken, in voeding, in therapieën tot dat hij de juiste heeft
gevonden. Dit probeert hij zijn pupillen ook m e te geven: niet altijd en immer
hetzelfde blijven doen, maar blijf ontdekken en blijf nieuwsgierig naar nieuwe
inzichten. Mooi om te horen: zo’n nuchtere man die het heel gewoon vindt dat je
je tijdens je pensioen ook blijft verdiepen en verbreden!
Han is ook een Strava-vriend: zijn
activiteiten zet hij steevast op Strava. Als hij een endjen gaat fietsen met
zijn Diny noemt hij dit “fietsen met mijn chickie”. Hier willen we natuurlijk
meer van weten! Gerdy zou Gerdy niet zijn als ze niet zou willen weten of “Han
nog steeds verliefd is”? “Neet altied…”, antwoord Han op z’n Han’s. Als ik
vervolgens vraag of Han zijn eerste liefde is, antwoordt Han resoluut: “Oh god
nee!” Hij is al jaren van plan om een keer een reünie te organiseren voor al
zijn ex’en, maar hij kan maar niet een zaal vinden die groot genoeg is. Joa,
joa… Han en Diny hebben elkaar ontmoet via een clubkamp, zo ging dat vroeger.
Han komt uit Varsseveld en Diny woonde op Sinderen, beide van de boer. Vanwege
het werk zijn ze verhuisd naar Aalten. Han heeft bij BP gewerkt en is nu met
pensioen, Diny werkt bij de gemeente Oude IJselstreek. Het was een soort van
liefde op het eerste gezicht, maar het is wel 3 keer uitgegaan voordat het
definitief an was. “Wie maakte het dan steeds uit” vroeg ik gemeen? “Euh…dat
beslisten we samen…”, volgens Han. Haha, Diny dus! We moesten heel hard lachen
op de vroege morgen. We liepen net langs de begraafplaats. D’r hebt er zich wal
een paar ummedraaid denk ik. Han vertelde dat hij onlangs op de radio de
plaat hoorde waar hij vroeger graag op schuifelde: Cha
la la I need you, van Albert West. Ik kan me voorstellen dat Diny zo
haar bedenkingen had in het prille begin!
Ik vertrouw Han toe dat ik elke keer weer
hoop, als ik bij hem kom voor een massage of plekkeri’je, dat er een bloedmooie
dame op de behandeltafel ligt. Helaas tref ik telkens weer zijn vertrouwde
“rommelhok” aan, met een lege tafel. Gerdy wil vervolgens weten of hij wel eens
mooie dames te masseren heeft. “Hoe professioneler de sporter, hoe minder
gêne”, volgens Han. Uiteraard blijft Han heel discreet. Ik besef me dat Han een
van de weinige mannen is die weet welk type ondergoed Gerdy draagt: een minishort,
een hipster, een stringetje of een deugdelijke heupslip tot onder de oksels? Ik
kijk met grote interesse uit naar de “memoires van Han”; hierin zal dit
ongetwijfeld beschreven worden… Na een slordige 18 km rennen en praten
komen we terug bij Pleisterplaats Tieltjes. Diny heeft de koffie klaar staan.
De koffie komt uit een supersonisch apparaat en smaakt prima. Diny verteld dat
Han na het uittesten van 86 soorten koffiebonen nu eindelijk de ware heeft
gevonden. Om luxe geven ze niks, alleen als het om koffie gaat. En tandwielen…
Diny heeft ook een heerlijke notenkoek gebakken (het recept is bij Han op te
vragen), gemaakt van onder andere speltmeel. Han en Diny eten eigenlijk alleen
maar biologisch; bio-onlogische etenswaren komen de keuken niet in. Omdat voeding
voor de sporter erg belangrijk is, gaat Han zich binnenkort verdiepen in deze
materie, om ook op dit vlak de sporter goed te kunnen adviseren.
We worden door Han en Diny hartelijk
uitgezwaaid als we onze stijve lijven weer in beweging zetten. Het was een
prachtige morgen. Een mooie run met een fijne nazit. Wat blijft het toch
bijzonder om op de vroege zondagmorgen mooie mensen het hemd van het lijf te
vragen. Han, bedankt voor je openhartige, nuchtere en humoristische kijk op het
leven! Dat je ons en alle andere hardlopers nog maar lang op de been mag
houden!
Gerdy, Rinke en Han |
Mooi verhaal van een op en top sportman!
BeantwoordenVerwijderenIn Italie en Nederland kent iedereen hem als Dokter Campa!
Geplaatst door Jan te Brake.
BeantwoordenVerwijderenDe weg naar Machu Picchu zelf is wel pittig om op te fietsen, maar veel te vol met bussen, de Machu Picchu berg zelf is te steil om op te fietsen. De 4910 meter hoge Patapamba pas is beter te befietsen en erg mooi!
BeantwoordenVerwijderen